ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ...

Ούτε καν ήξερα μέχρι τότε που ήταν το Μέγα Δέρειο και ένοιωσα σαν να ήμουν στην άκρη της γης. Ήταν και τα σύνορα βλέπετε που ακόμα έπαιζαν για την Ελλάδα. Μου άρεσε όμως γιατί έμοιαζε με τον τόπο του. Γύρω από το στρατόπεδο ήταν όλο χωράφια και δάση με βελανιδιές, όπως στη Δυτική Φθιώτιδα που μεγάλωσα. Κοντά ήταν το χωριό όπου μόνο δυο οικογένειες δεν ήταν Πομάκοι. Με τους πρώτους ήμασταν επιφυλακτικοί ενώ με τους δεύτερους περνάγαμε τέλεια. Επειδή ήματαν διασκορπισμένοι σε φυλάκια για να προσέχουμε τις εγκαταστάσεις πεινούσαμε γιατί μας έφερναν φαγητό με το αυτοκίνητο και δεν έφτανε ποτέ. Έτσι δίναμε στα κρυφά βέβαια (όλοι το ήξεραν αλλά δεν μιλούσε κανένας) καύσιμα στους Πομάκους που ζούσαν σε απομακρυσμένους οικισμούς και παίρναμε αυγά και τυρί και μαγειρεύαμε. Στην ουσία κανένας δεν ενδιαφέρονταν για μας κι ζούσαμε μέσα στην ασυδοσία. Από τη σειρά μου δεν έπαθε κανένας τίποτα εκεί αλλά μετά από 15 χρόνια μάθαμε, πως στο μεσαίο, όπως λέγαμε φυλάκιο, κάηκαν δυο στρατιώτες την ώρα που κοιμόνταν. Ήταν αναμενόμενο... 

ΑΘΗΝΑ, 27092016