ΤΑ ΜΕΛΙΣΣΙΑ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Δεν είναι πράγματα που μπαίνουν κάτω από μια στέγη τα μελίσσια, καμιά εποχή του χρόνου. Ούτε το καλοκαίρι με τους ανελέητους καύσωνες, ούτε με το φοβερό κρύο του χειμώνα. Από την ημέρα που φτερούγισε η πρώτη μέλισσα στον κόσμο, οι κοινωνίες των άγριων μελισσιών έζησαν στα βράχια και στις κουφάλες των δέντρων και αναλόγως του καιρού πρόκοβαν ή έσβηναν. Στην ιστορία τους κάποια στιγμή ήρθε και ο άνθρωπος και άρχισε να τρυγά τον κόπο τους, με καλό ή κακό τρόπο άρχισε να επηρεάζει τη ζωή τους και κατάφερε να τα φέρει κοντά του, να τα ελέγχει και κατά συνέπεια να τα προστατεύει από τον καιρό και άλλες απρόοπτες καταστάσεις που απειλούν την ύπαρξή τους ή τη παραγωγή.    

Έτσι έχει γίνει και με αυτά τα μελίσσια σε κάποιο προσήλιο χωράφι στη λίμνη Πλαστήρα, ενόψει του χειμώνα που όντως είναι μια δύσκολη γι’ αυτά εποχή καθώς η θερμοκρασία και ο κρύος αέρας τα αποτρέπει να βγαίνουν από τις κυψέλες παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και έτσι μοιάζει σαν να κοιμούνται. Εκεί ο νοικοκύρης τους τα έβαλε στη σειρά με πλάτη στο γυμνό δάσος με τις βελανιδιές για να μη τα ξυρίζει ο βοριάς και για περισσότερη ασφάλεια, έβαλε πάνω σε κάθε κυψέλη κι ένα λιθάρι στην περίπτωση που μεγαλώσει η έντασή του για να αποφευχθεί η περίπτωση να γυρίσουν ανάποδα και έτσι που θα είναι μουδιασμένα από το κρύο να σκάσουν πριν έρθει γι’ αυτά πάλι η άνοιξη. 

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 29112016