ΜΙΑ ΚΑΠΑ ΓΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ

Ο Παύλος Σταύρου με βοηθάει να δοκιμάσω στις πλάτες μου

 μια κάπα στο στο Λαογραφικό Μουσείο της Ρεντίνας 

Λέμε, όπως και ο πατρο- Κοσμάς ο Αιτωλός, ότι «τα βουνά θα μας σώσουν» από όσα κακά συμβαίνουν στον κόσμο αλλά για να γίνει αυτό, απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις. Πρώτο και κύριο να πάρουμε απόφαση ότι εγκαταλείπουμε τον κάμπο ή την Αθήνα να και όποια άλλη πόλη και να βάλουμε μπροστά μια καινούργια ζωή από την οποία δεν θα λείπουν οι αγωνίες και ο αγώνας για την επιβίωση δεν θα είναι εύκολος.

Να εξηγούμαι, δεν τα γράφω αυτά για να ξεχνάμε την πραγματικότητα και να λέμε «…να πιάσει η άνοιξη και βλέπουμε» αλλά για να μπαίνουμε βαθύτερα στον προβληματισμό για την περίπτωση που θα χρειαστεί να ξεκινήσουμε μια νέα ζωή σε ένα βουνό ή σε ένα χωριό. Αυτές τις ημέρες κάνω ένα απολογισμό δραστηριοτήτων αλλά και τακτοποίηση των σκέψεων που έκανα το καλοκαίρι πάνω στο θέμα και σύντομα θα τα δείτε και γραμμένα και όποιος/α θέλει ακολουθεί το δρόμο προς τα βουνά και την ελευθερία που εμπνέουν.

Πέρα από αυτά που γράφω όμως, ασχολούμαι με διάφορες εργασίες, παρατηρώ κάποια πράγματα, περιγράφω τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας απόφασης και όταν μου δίνεται η ευκαιρία δοκιμάζω και κάποια πράγματα. Όπως για παράδειγμα προχθές μια κάπα, από τραγίσιο μαλλί, στο Λαογραφικό Μουσείο της Ρεντίνας. Παλιά και φθαρμένη αλλά, δεν σας κρύβω ότι ζήλεψα που δεν έχω μια τέτοια για να μπορώ να κοιμάμαι στον πάγο και να μην καταλαβαίνω κρύο, ούτε και να με τρυπάει η βροχή και η υγρασία στις κορυφές.

Αυτές οι κάπες ήταν το πιο απαραίτητο πράγμα για τη ζωή ενός ανθρώπου στο ύπαιθρο, χειμώνα και καλοκαίρι και βεβαίως πιο πολύ χρήσιμη στα βουνά γιατί με αυτές προστατεύονταν από κρύο και ζέστη, μέσα αυτές κοιμόνταν και επιβίωναν. Για την κατασκευή τους χρησιμοποιούσαν μαλλί από κατσίκες το οποίο δεν δα και τόσο εύκολο στην επεξεργασία γιατί κόβει τα δάκτυλα στο στρίψιμο και θέλει αρκετή δύναμη να γίνει ύφασμα στον αργαλειό. Ανάλογα τώρα με την επιδεξειότητα που έχει η νοικοκυρά ή ράφτης ήταν και το αποτέλεσμα και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που καμάρωναν για την κάπα τους που έβγαινε από τα χέρια σπουδαίων ραφτάδων.

Μια τέτοια κάπα θα ήθελα κι εγώ να έχω αλλά και να είχα να την πληρώσω πάλι δεν θα την εύρισκα γιατί πουθενά απ’ όσο γνωρίζω δεν υπάρχει κάποιος να φτιάχνει κάπες όπως παλιά αλλά το χειρότερο, ούτε κανένας δείχνει ενδιαφέρον να μάθει αυτή την τέχνη αλλά ούτε και μαλλί είναι εύκολο να βρεθεί καθώς τελευταία δεν κουρεύουν τα γίδια ή αν τα κουρεύουν πετάνε το μαλλί γιατί δεν έχουν τι να το κάνουν…

ΑΘΗΝΑ, 16112016