ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑ ΑΡΝΑΚΙ ΜΑΝΑΡΙ…

Συμβαίνει καμιά φορά η προβατίνα, το είδος της οποίας δεν φημίζεται για την εξυπνάδα του, να μην αναγνωρίσει μετά τη γέννα κάποιο από τα βλαστάρια της, ιδιαίτερα όταν αυτή γεννήσει δύο ή τρία και να μη θέλει με τίποτα να θηλάσει κάποιο από τα αρνάκια της. Τότε, μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί αυτό, ο νοικοκύρης αναλαμβάνει το ρόλο της τροφού και το ταίζει με το μπουκάλι και το μπιμπερό όπως ένα βρέφος, κρατώντας το δηλαδή στην αγκαλιά ιδιαίτερα τις πρώτες ημέρες της ζωής του μέχρι να σταθεί καλά στα πόδια του.

Το γάλα σε αυτή την περίπτωση είναι γάλα σκόνη από το εμπόριο αλλά κάποιοι πιο ευαίσθητοι κτηνοτρόφοι αρμέγουν άλλες προβατίνες, από εκείνες που τους περισσεύει γάλα και βάλουν απ’ αυτό στο μπουκάλι γιατί ασφαλώς και είναι πολύ καλύτερο για το αρνάκι που πρέπει οπωσδήποτε να πάρει τα απαραίτητα στοιχεία για να κρατηθεί στη ζωή. Γι’ αυτό και πολλές φορές εκείνα τα αρνάκια που θρέφονται μόνο από γάλα σκόνη δεν έχουν πολλές πιθανότητες να επιζήσουν ή εξελίσσονται σε τίποτα ταλαίπωρα πλάσματα.

Ο Ερμής παρακολουθεί με ενδιαφέρον τον θηλασμό του αρνιού

Μια τέτοια περίπτωση θηλασμού αρνιού με μπουκάλι η οποία δεν είναι και εύκολη γιατί το ένστικτο του αρνιού είναι πολύ ισχυρό και αναζητεί (ματαίως) την άκαρδη μητέρα του και πρέπει αυτός που το ταίζει να είναι ήρεμος και να του δίνει κανένα χάδι και τούτο φυσικά δεν μπορεί να γίνει για πολλά αρνάκια. Έτσι τις περισσότερες φορές το αρνάκι του θηλασμού με μπουκάλι δένεται με τον άνθρωπο που το ταίζει, τον αναζητεί διαρκώς και τον παίρνει από κοντά όταν τον εντοπίσει – καταλήγει να είναι αυτό που λέμε μανάρι!

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 05112016