Μ’ έχει πιάσει κάτι με τους απολογισμούς αυτές τις ημέρες
και συνεχώς βρίσκω γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν και μετράω πόσο
επηρέασαν τις εξελίξεις ή απλά, με αφετηρία αυτά στοχάζομαι τα πεπραγμένα μιας
ζωής ή τον κύκλο ενδεχομένως που κοντεύει να κλείσει…
Το πρωί ασχολήθηκα με κάλαντα που είπαμε στο χωριό οι
μαθητές του σχολείου πριν από εξήντα χρόνια και το μεσημέρι, πήγα στον Άγιο
Γεώργιο που έβγαλα το Γυμνάσιο και μιας και ήθελα να μαζέψω λίγο τα γένια και
να κόψω κανένα χρόνο από πάνω μου, πήγα στο κουρείο που διατηρεί ακόμη ο
Γιώργος Καποτέλης να κάνει μια επέμβαση καλλωπισμού. Είχα να κάτσω στην καρέκλα
του ακριβώς σαράντα χρόνια, από το 1976, τη χρονιά που τέλειωσα το Γυμνάσιο και
συγκινήθηκα ομολογώ λιγάκι καθώς είδα πάλι το πρόσωπό μου στον ίδιο καθρέφτη
μετά από τόσα χρόνια και ένιωσα, μετά το κόψιμο των γενιών μου κατά τι ελαφρότερος
στην καρδιά και γι’ αυτό μάλλον δεν πρόσεξα πως η σφραγίδα από τις ρυτίδες δεν
έσβησε καθόλου – αντιθέτως κάθε χρόνο βαθαίνει και περισσότερο!
ΥΓ. Τις φωτογραφίες τράβηξε ο Γιάννης Μητσάκης και τον
ευχαριστώ πολύ.
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 24122016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου