Ο ΗΧΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΦΙΜΩΜΕΝΟ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ…

Το καμπανάκι που κάποτε μας καλούσε κάθε πρωί στο σχολείο είναι ακόμη στη θέση του· στη γέρικη κουτσουπιά μπροστά από τα «μαγαζιά» πάνω από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας αλλά δεν έχει πλέον ρόλο στο άδειο από παιδιά χωριό ούτε και τίποτα σημαίνει για όσους το βλέπουν ακόμη εκεί κρεμασμένο. Πάνε πάνω από τριάντα χρόνια που έχει να σημάνει το πρωί για το σχολείο και για ένα διάστημα, όσο δεν κόστιζε στο Κράτος η περιοδεία του αγροτικού ιατρού στα χωριά για να εξετάσει ασθενείς ή να δει τίποτα γερόντους, τότε πάλι έμπαινε σε υπηρεσία. Πέρασε όμως και αυτή η εποχή, λιγόστεψαν και γέροντες στα χωριά και όσοι ασθενούν πρέπει υποχρεωτικά να πάνε πια στον Άγιο Γεώργιο – όταν έρχεται κι εκεί γιατρός – για να γράψουν φάρμακα ή στο Κέντρο Υγείας στη Μακρακώμη αν νιώθουν βαρύτερη αδιαθεσία, στη Λαμία αν αισθάνονται άρρωστοι και στην Αθήνα τελικά αν είναι σοβαρά και χρήζουν επείγουσας περιθάλψεως. Έτσι λοιπόν τέλειωσε ο ρόλος του και για να μην χτυπάει άσκοπα όταν φυσάει αέρας και δημιουργούνται εντυπώσεις στους ελάχιστους που έχουν απομείνει χωριανούς, κάποιος φρόντισε να δέσει το γλωσσίδι του με ένα σύρμα στο κλαρί και το φίμωσε...

Για να θυμηθούμε τον ήχο του σήμερα με τον εξαδελφό μου Δημήτρη, περνώντας απ’ εκεί μετά από τον εκκλησιασμό, του λύσαμε λίγο το γλωσσίδι αλλά η φωνή που έβγαλε μας τρόμαξε με το παράπονό που έβγαζε για τη μοναξιά του… 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25122016