Τα χιόνια ήταν για μένα ένα συνηθισμένο φαινόμενο γιατί
μεγάλωσα σε ένα χωριό την εποχή μάλιστα που ο καιρός λειτουργούσε κανονικά και
ο ερχομός τους κάθε χειμώνα –άλλοτε νωρίς τον Δεκέμβρη και άλλοτε όψιμα τον
Φλεβάρη- αντιμετωπίζονταν ως μια ακόμη περίοδος στον αέναο κύκλο διαδοχής των
εποχών και τίποτα παραπάνω…
Έτσι υποδεχόμασταν το χιόνι·
λειτουργούσε μάλιστα και ως κριτήριο αναφορικά με την προετοιμασία που είχε
κάνει κάθε νοικοκύρης για να το δεχτεί σε αγαθά για το σπίτι (τρόφιμα, ξύλα,
σκεπάσματα) αλλά και ζωοτροφές για το κοπάδι του καθώς και για την προστασία
που έπρεπε να έχει για ζημιές από τυχόν εξάρσεις των καιρικών φαινομένων.
Έρχονταν
λοιπόν το χιόνι και εκείνος ο κόσμος έμοιαζε να παίρνει έναν ύπνο κάτω από το
λευκό στρώμα που σκέπαζε όλη την πλάση – ύπνο που ήταν τόσο απαραίτητος για να
ανανεωθούν οι δυνάμεις για την άνοιξη που θα άρχιζε πάλι ο αγώνας της επιβίωσης.
Πόσες ημέρες ήταν που ζούσαμε κάτω από το
χιόνι; Δέκα, είκοσι, ένα μήνα, μπορεί και δύο μήνες ανάλογα με το υψόμετρο που
ήταν το χωριό και βεβαίως ανάλογα με την ένταση του χειμώνα που ποτέ δεν ήταν η
ίδια κάθε χρόνο. Το 1967 θυμάμαι πως χιόνισε τα Χριστούγεννα και έφυγε από τη
γη το τελευταίο χιόνι την Μεγάλη Παρασκευή και είχε καταγραφεί ως μια δύσκολη
χρονιά για ανθρώπους και ζωντανά. Άλλες χρονιές ο χειμώνας χαρακτηρίζονταν από πολλές
βροχές αλλά δεν ήταν και λίγες εκείνες που έκανε πολύ κρύο, όπως η φετινή καθώς
επικρατούσαν οι σκληροί βοριάδες και όχι η ανάσα του νοτιά.
Εκείνο όμως που είχε μεγαλύτερη σημασία
ήταν τι βλέπαμε όταν έφευγε ο χειμώνας· σπασμένα κλαδιά στα δέντρα από το βάρος
του χιονιού· ζημιές στις στέγες των σπιτιών, των αχυρώνων και των καλυβιών· νεροφαγώματα
στα μονοπάτια και καθιζήσεις στα κήπια από τα νερά αλλά και τις απώλειες σε
κάθε κοπάδι από τις κακουχίες και την πείνα γιατί δεν προσφέρονταν τα χωράφια
και το δάσος για βοσκή ιδιαίτερα όταν αυτά τα κάλυπτε ο πάγος. Έτσι γίνονταν
κάθε χρονιά και ήμασταν όλοι προετοιμασμένοι για κάθε απρόοπτο...
ΥΓ. Η φωτογραφία από την αγαπημένη μου
σειρά «ΤΟ ΓΑΡΔΙΚΙ ΟΜΙΛΑΙΩΝ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ» που έγινε στις 3 Φεβρουαρίου 2005 και μου
έχει μείνει αξέχαστη…
ΑΘΗΝΑ, 30122016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου