ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΟΥΒΑΛΑ ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ

Έλεγαν παλιότερα στα χωριά της Ορεινής Πατρίδας ότι οπουδήποτε αλλού, ότι εκτός από τον τυραννισμένο τόπο τους, η ζωή οπωσδήποτε θα ήταν καλύτερη. Το έλεγαν οι μεγαλύτεροι και ελάφραινε την πλάτη όλων. Το άκουγαν οι νεότεροι και σχεδίαζαν ταξίδια στον ακριβό κάμπο πρώτα, στις μακρινές πολιτείες και στις άγνωστες θάλασσες κατόπιν. 

Με αυτή την ιδέα μεγάλωσαν τόσα και τόσα παιδιά στα χωριά – και για τους περισσότερους έφτασε κάποια στιγμή να ζήσουν αυτό το όνειρο. Όπου και να πήγαν, ασφαλώς δεν έζησαν όπως στον τόπο τους˙ βρήκαν δουλειές, πρόκοψαν, καθένας έγραψε την προσωπική του ιστορία μακριά από τη γενέτειρα. Περνώντας όμως τα χρόνια, όλοι έπαψαν να μιλούν για τόπους της επαγγελίας…

Στα καλοκαιρινά ανταμώματα, γίνονται κάποιες αποτιμήσεις, περισσότερο για να περνά η ώρα κάτω από τον πλάτανο, παρά για να αναζητηθούν η ουσία και τα αποτελέσματα αυτής της άδηλης προσφυγιάς που διαρκώς ωθεί στην επιστροφή. Όσοι έμειναν, τους ακούνε, αναζητούν και αυτοί τις αιτίες που δεν πραγματοποίησαν τα όνειρα της νιότης τους, παρά έμειναν να φυλάνε τον πατρογονικό τόπο και κουβαλούν ένα παράπονο, καθώς γι’ αυτούς έκλεισαν όλες οι στράτες.

Δεν μιλούν – καθένας ζυγίζει το βουνό που κουβαλά όλον τον χρόνο στην πλάτη του… 

ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, 30012004

ΥΓ.Σελίδα από το βιβλίο μου «Ορεινή Πατρίδα – στον Άσπρο, στην Πίνδο» που κυκλοφόρησε από τη Διευρυμένη Κοινότητα Νεράϊδας Τρικάλων το 2007.