Η ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΛΑΙΜΗ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ

Τέτοιες ομορφιές βλέπεις μόνο όταν ανοίγεις αυτό τον καιρό το παράθυρο ή την πόρτα στο σπίτι του χωριού· σμήνος τα μικροπούλια να είναι κουρνιασμένα στα κλαριά γύρω από την αυλή μας να περιμένουν ένα ψίχουλο από το τραπέζι της μάνας μου η οποία, πάντα μόλις τελειώσουμε το φαγητό παίρνει το τραπεζομάντηλο και το τινάζει σε μια άκρη να έρθουν τα πουλιά να φάνε. Κι αυτά ξέρουν την ώρα που τρώμε και περιμένουν το μεσημεριανό τους ή το δείπνο. Με στοχευμένα πετάγματα ορμούν στο χώμα, τσιμπάνε όσα προλάβουν και αμέσως φεύγουν για την κούρνια τους στο εσωτερικό των θάμνων που δεν μπορούν να μπουν οι γάτες και για περισσότερη ασφάλεια, στις τρύπες που αφήνουν τα κεραμίδια.  

Είναι πολλά, διάφορα είδη που ξεχειμωνιάζουν δίπλα από τα σπίτια (όσα είναι ζωντανά βεβαίως του χωριού) και συντροφεύουν τους λίγους κατοίκους που βιώνουν σκληρά το χειμώνα της φύσης και το πιο πολύ το χειμώνα της ζωής τους στα ατέλειωτα βράδια και στις παγωμένες σιωπηλές ημέρες. Σπουργίτια, σπίνοι, παπαδίτσες, καμιά φορά έρχεται και κανένα κοτσύφι, όλα όμορφα αλλά εκείνο που ξεχωρίζει, για την σοβαρότητα που έχει τις μελετημένες κινήσεις του είναι ο κοκκινολαίμης ή κομπογιάννος όπως τον λέμε στα μέρη μου. Αρχοντικός, καχύποπτος, αφήνει το κλαρί του μόνο όταν είναι σίγουρος πως θα πιάσει το ψίχουλο και γράφει την βιαστική τροχιά του σαν μια πινελιά από λαμπερά στην αυλή που δειπνούν τα μικροπούλια.    

ΥΓ. Η φωτογραφία κοκκινολαίμη ή τρυποφράχτη της Χίου, δανεική από τον τοίχο της Αργυρώς Φλάμου

ΑΘΗΝΑ, 10122016