ΜΙΑ ΓΕΦΥΡΑ ΧΩΡΙΣ ΙΧΝΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ

Εντάξει, την περάσαμε τη νύχτα που γεφυρώνει την παλιά χρονιά με την καινούργια και ξημέρωσε μια παγωμένη από κάθε πλευρά ημέρα η οποία πάντα καταγράφεται ως η αφετηρία για το άγνωστο καινούργιο και συνοδεύεται με ένα σωρό ευχές μεταξύ μας για το καλύτερο, το υγιέστερο, το ψηλότερο, το ομορφότερο, το γονιμότερο…

Το χθες· ένα συμπύκνωμα εμπειριών είναι ήδη παρελθόν που πρέπει να μπει στο αρχείο και ορισμένες στιγμές του να ανασύρονται πότε ως καλό παράδειγμα και πότε ως στοιχείο προς αποφυγήν επαναλήψεως. Πολλοί δε είναι εκείνοι που θεωρούν πως μόνο το χθες είναι ο τόπος που κατοικούν οι «καλύτερες ημέρες» αλλά τούτο πιστεύω πως δεν είναι παρά μια άγονη αυταπάτη η οποία χωρίς τη στοιχειώδη διδακτική πρακτική αποτρέπει ακόμα και το όνειρο πως θα φανούν πάλι, κάποιο ξημέρωμα να ανατέλλουν στη ζωή μας. 

Όπως και να έχει, διανύουμε ήδη την πρώτη ημέρα του νέου έτους και μουδιασμένοι ακόμη από την εορταστική νύχτα της Πρωτοχρονιάς προσπαθούμε να προσανατολιστούμε σε ένα άγνωστο πεδίο χρόνου που ανοίγεται μπροστά μας. Λέω άγνωστο, γιατί το πώς θα βαδίσουμε πλέον δεν εξαρτάται όπως παλιά μόνο από τον καιρό η από τα εφόδια της περασμένης χρονιάς που σοδεύσαμε, αλλά από ένα σωρό πράγματα, που χάρη οικονομίας τα συνοψίζουμε ως τις συνέπειες του πετάγματος μιας πεταλούδας στο Πεκίνο, που βιώνει, όπως έλεγαν κάποτε κάποιοι φίλοι από την Αριστερά, για παράδειγμα, το Παρίσι! 

Έτσι, ο χαρακτήρας του απρόοπτου έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που κάθε προσπάθεια για ετοιμότητα ως προς τις συνέπειές που θα ακολουθήσουν καταντά χωρίς περιεχόμενο. Όπως για παράδειγμα, τα ίχνη που αφήνουμε σαν βαδίζουμε μέσα σε χιονοθύελλα, ουδόλως μας βοηθούν να βρούμε πάλι το μονοπάτι που μόλις χαράξαμε γιατί τα σκεπάζει αυτομάτως το πυκνό χιόνι που πέφτει. Το λιγότερο δε που απαιτείται εκείνη τη στιγμή δεν είναι παρά η ψυχραιμία και ο επαναπροσανατολισμός, με πλήρη ανάπτυξη όλων των αισθήσεων και τη συνδρομή βεβαίως των εμπειριών μέσα στο θολό και χωρίς σημεία αναφοράς τοπίο, γιατί αλλιώς, είναι βέβαιο πως η πορεία δεν θα έχει ευχάριστη κατάληξη...

ΥΓ. Στη συμβολική φωτογραφία για τη νύχτα που γεφύρωσε τα δύο έτη, η χωρίς ίχνη χιονισμένη πλάτη από το ξύλινο γεφυράκι στον ποταμό Σαρανταπορίσιο, που συγκεντρώνει τα νερά του από την ορεινή λεκάνη γύρω από το χωριό Σαραντάπορα Αγράφων και καταλήγει στον Μέγδοβα.

ΝΕΡΑΙΔΑ (ΣΠΙΝΑΣΑ) ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ, 02012015