ΚΑΘΕ ΤΟΠΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙ

Μεγάλωσα σε ένα τόπο που τα χιόνια έρχονταν κανονικά κάθε χειμώνα και έμαθα να ζω μαζί τους χωρίς να με εντυπωσιάζουν· κάποια εξαιρετικά φαινόμενα, όπως το ύψος τους, το μέγεθος των κρυστάλλων που κρέμονταν στις στέγες, ο πάγος που έμεινε για πολλές ημέρες στη γη, τα νερά που πέτρωναν στις σωλήνες και τα σκεύη ήταν πολύ συνηθισμένα. Τα δέντρα του τόπου , έλατα, βελανιδιές, καστανιές και άλλα δασικά, καθένα δέχονταν και σκεπάζονταν από το χιόνι με τον δικό του τρόπο και το ίδιο συνέβαινε και με τα κτίρια και τις κατασκευές των ανθρώπων στο ύπαιθρο. Έμαθα πως σκεπάζει το χιόνι τα κεραμίδια, τους τσίγκους, ξεχώριζα τα σπίτια που ήταν ζωντανά κι εκείνα που ήταν παρατημένα.

Μακριά από το χωριό γνώρισα τα χιόνια τον Οκτώβριο του 1978 στο Μέγα Δέρειο, στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα στον Έβρο όπου υπηρέτησα τη στρατιωτική θητεία μου και θυμάμαι πως ήταν εντελώς διαφορετικά απ’ αυτά της μικρής πατρίδας στον Τυμφρηστό. Βαριά χιόνια, κόλλαγαν στη γη και ξεχνούσαν να φύγουν. Αφιλόξενα έλεγα – είχε να κάνει και με την μοναξιά- δεν έμοιαζαν με τίποτα από αυτά που σκέπαζαν τη μικρή πατρίδα.

Κατόπιν όταν άρχισα να ταξιδεύω στην Ελλάδα, τον Φεβρουάριο του 1993 σε ένα ταξίδι στην Καλαμάτα περάσαμε από τις Βάσσες και έτσι γνώρισα και το χιόνι στην ορεινή Μεσσηνία και διαπίστωσα πως κι αυτό ήταν διαφορετικό από ότι ήξερα μέχρι τότε. Όχι ότι ήταν διαφορετικό στη σύστασή του, παντού με τα ίδια υλικά και κλιματολογικές καταστάσεις δημιουργείται αλλά εκείνο που το ξεχώριζε ήταν ο τόπος που το δέχονταν.

Και ήταν διαφορετικός ο τόπος εκεί, με πουρνάρια και άλλα χαμηλά φυτά που σγουραίνουν το σκληρό τοπίο και έμοιαζαν με το χιόνι πάνω τους σαν κοπάδι από λευκά πρόβατα στην πλαγιά ενώ στα ξέφωτα, τα ερείπια των αγροτικών εγκαταστάσεων, μαντριά, καλύβια και αλώνια, έμοιαζαν πιο όμορφα με τα λίγα εκατοστά χιόνι που τα κάλυπτε. Το είχα ξαναδεί αυτό το τοπίο στις πλαγιές του ιερού Λυκαίου Όρους και άλλες εποχές, μου άρεσε και μέσα στο χιόνι το βρήκα πιο εκλεπτυσμένο καθώς ακύρωνε όποιες ανορθογραφίες είχαν δημιουργήσει οι άνθρωποι όσο υπήρχαν εκεί κι έτσι το κράτησα και το έχω στην καρδιά μου μαζί με τον καλυμμένο από την τέντα ναό του Επικουρίου Απόλλωνα.

ΥΓ. Οι φωτογραφίες είναι τραβημένες τον Φεβρουάριο του 1993 σε ένα ταξίδι που δεν προβλέψαμε ότι θα είχε χιόνι και έκανε επίσης φοβερό κρύο

ΑΘΗΝΑ, 26012017