ΕΝΑ ΧΩΡΑΦΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

Σαν σήμερα, το προμνημονιακό έτος 2009 είχα πάει με τον καλό φίλο Αντώνη Παπαδάκο από την Καρδίτσα, στα Γρεβενά· περιοχή που μια φορά άλλοτε είχα προσπεράσει πηγαίνοντας στην Πίνδο και μέχρι σήμερα δεν αξιώθηκα να την επισκεφτώ πάλι. Τελειώσαμε ότι είχαμε να κάνουμε εκεί και πήραμε το δρόμο της επιστροφής πηγαίνοντας σιγά - σιγά για να δούμε τον τόπο που μόλις ξυπνούσε από τον χειμώνα.

Αυτό που μας έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση τότε, ήταν τα χωράφια που βλέπαμε με φυτρωμένο το φρέσκο σιτάρι και απλώνονταν όμορφα στο κυματιστό υψίπεδο και η διαφορά που δημιουργούσε στο τοπίο ένα μεγάλο ακαλλιέργητο κομμάτι γης ανάμεσα στα καλλιεργημένα. Το θυμήθηκα σήμερα, που ως φαίνεται θα ζήσουμε μια ωραία «ημέρα πανηγυρισμών» από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για όσα έγιναν χθες στις Βρυξέλλες χωρίς βέβαια να ξέρουμε ακόμη τι ακριβώς αποφασίστηκε μεταξύ των δανειστών και των δικών μας και φοβούμαι, πως αυτό το «τέλος στη λιτότητα» που ακούγεται από χθες το βράδυ από πολλούς πρόθυμους πανηγυριστές στα φίλια προς την κυβέρνηση ΜΜΕ θα το πληρώσουμε σύντομα και πολύ ακριβά!

Μια λιτότητα που στοιχειώνει τη χώρα τόσα χρόνια και δεν θα την κουβεντιάζαμε σήμερα αν ο νοικοκύρης του παρατημένου χωραφιού (και κάθε παρατημένου χωραφιού σε όλη την Ελλάδα) έκανε ότι κάνουν πριν από το χειμώνα οι διπλανοί του και το έσπερνε, ο ίδιος ή το έδινε σε κάποιον άλλο που θα ενδιαφέρονταν να έχει λίγο περισσότερη παραγωγή και έτσι λίγοι κόκκοι του πολύτιμου σιταριού κι απ’ αυτό θα συμπλήρωναν κάπως το διαρκές έλλειμμα στο τρύπιο αμπάρι της χειμαζόμενης οικονομίας της Ελλάδας… 

ΑΘΗΝΑ, 21022017