ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΗ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑ

Μαθημένος χρόνια από το κατέστεγνο Αιγαίο όπου τις σπάνιες φορές που βρέχει πάντα φυσάει και δεν βλέπεις καν την σταγόνα στον κυματισμό, πριν βουλιάξει στο νερό, κάθισα χθες και διάβασα τη σχέση της βροχής με το νερό της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου.

Είχα ξαναδεί σε στέρνες στα βουνά, τις χοντρές σταγόνες να εκρήγνυνται στην επιφάνεια του ακύμαντου νερού, να δημιουργούν μικρούς κύκλους που έσπαζε ο ένας πάνω στον άλλο και έκαναν το φυλακισμένο νερό να κοχλάζει· είχα δει πάλι στις λίμνες την ψιλή βροχή να κεντάει το σιωπηλό, θαμπό νερό – μόνο στα ποτάμια δεν κάθισα να δω το φαινόμενο γιατί ήταν μάταιο και όταν έχει πλακώνει τον τόπο η ομίχλη. 

Χθες όμως βρέθηκα στο Μεσολόγγι και σαν δεν είχα πάει ποτέ στη λιμνοθάλασσα ακολούθησα την παρέα από την εκπομπή «Μένουμε Ελλάδα» που πήγαινε να κάνει ένα ρεπορτάζ στα διβάρια. Φύγαμε με ταχύπλοο από το λιμάνι, βγήκαμε γρήγορα στα ανοιχτά τρέχοντας πάνω από ένα σκούρο νερό που έκρυβε το λασπωμένο βυθό του ενάμιση μέτρου και μόνο τα απονέρια έγραφαν με λευκούς αφρούς την πορεία μας σε αυτή την σκοτεινή, λεία επιφάνεια. Ο στόχος μας ήταν το Βασιλάδι, ο φάρος και άλλα ενδιαφέροντα σημεία της λιμνοθάλασσας αλλά η απρόοπτη βροχή μας υποχρέωσε να καταφύγουμε σε μια «καλύβα» στο Αντιδίβαρο και να μείνουμε εκεί αρκετή ώρα και μη έχοντας τίποτα να κάνουμε, αφιερώσαμε το χρόνο μας σε φωτογραφίες, κουβέντες του νοτισμένου αέρα και στην ποιητική παρατήρηση της βροχής στη λιμνοθάλασσα...

ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, 08022009