ΟΙ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

Πάει, τέλειωσε και τούτος ο χειμώνας. Όσοι τον διάβηκαν, πιστεύουν πως κέρδισαν μια χρονιά ζωής – έτσι λογάριαζαν παλιά στην ύπαιθρο, τότε που ο κύκλος της ετήσιας παραγωγής ξεκινούσε με το αισθητό αυγάτεμα της ημέρας το Φλεβάρη κι έκλεινε με τα πρώτα δυνατά κακοκαίρια του Νοέμβρη. Γι’ αυτό και το σκοτεινό, ανάμεσα στις δυο εποχές μεσοδιάστημα το είχαν γεμίσει με πολλές γιορτές, να χαίρονται οι άνθρωποι και να παίρνουν δυνάμεις να φορτώσουν άλλο ένα χρόνο στην πλάτη τους.  Φυσικά και δεν θα αποτιμήσουμε τις αλλαγές που έφερε ένας άλλος τρόπος ζωής στην ύπαιθρο χώρα, αλλά Μεγάλη Παρασκευή που είναι σήμερα, μέρα κατά κανόνα μελαγχολική που δίνει όμως τη σειρά της αύριο το βράδυ στη χαρά της ανάστασης, ο νους μας πήγε σε κάποιους ανθρώπους που ξεχειμώνιασαν φέτος στα χωριά τους μέσα στην ερημιά και στις μοναχικές μνήμες. Εξάλλου, δεν είναι και πολλοί αυτοί που από μια πηγαία θέληση δεν κουνάνε ούτε μια στιγμή από τον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, δούλεψαν και ώριμοι πλέον γέρνουν προς το μεγάλο βράδυ που θα τους σκεπάσει για πάντα κάτω από τη γενέθλιο γη. 

Είναι πολύ λίγοι αυτοί οι άνθρωποι, συνήθως δεν έχουν απογόνους ή δεν αποκλείεται αυτοί να τους έχουν για κάποιο λόγο ξεχάσει ή απλά, να μην μπορούν να τους πείσουν να τους ακολουθήσουν στον κάμπο ή στην πόλη όπου ζουν.  Ο φόβος του εγκλεισμού σε ένα διαμέρισμα κι ακόμα περισσότερο, ο φόβος του γηροκομείου μεγαλύτερος από το φόβο του μανταλωμένου υπογείου, κάνει τους γέροντες πολύ διστακτικούς και δεν παίρνουν με τίποτα την απόφαση να κλειδώσουν το σπιτικό τους και να πάνε στην πόλη. Έπειτα, όλοι έχουν και μια υποχρέωση και δεν θέλουν ούτε μια ημέρα έστω να υποληφθούν στη συνείδησή τους και να λείψουν από το νεκροταφείο όπου αναπαύεται ο ή η σύντροφος της ζωής τους. Είναι μάλιστα τόσο ισχυρή αυτή η μεταθανάτιος αφοσίωση στον άντρα που για κάποιες γερόντισσες ο θάνατος μοιάζει με την ανάσταση που αργεί βασανιστικά να έρθει.

Οι υπόλοιποι που ξεχειμάζουν στα χωριά τους, όλοι έχουν το δικό τους λόγο και ο καθένας φυσικά εισπράττει διαφορετικά από τον άλλο τις συνέπειες αυτής της στάσης. Εξυπακούεται πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αναφερόμαστε, είναι συνταξιούχοι του ΟΓΑ κυρίως, αλλά και άλλων ταμείων, όπως του ΙΚΑ ή του ΤΕΒΕ και άρα σχετικώς ευκατάστατοι αφού οι υποχρεώσεις τους απέναντι σε οτιδήποτε είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες.  Κάποιοι κάνουν καθυστερημένα την επανάστασή τους απέναντι σε ένα σύστημα για το οποίο πιστεύουν πως τους ξερίζωσε από τις εστίες τους και τους έστειλε εργάτες σε  άλλα μέρη, άλλοι πιο ειλικρινείς αποτίουν ένα ελάχιστο φόρο τιμής στη γενέτειρα την οποία δεν χάρηκαν για τους ίδιους, με τους πρώτους, λόγους, άλλοι από πραγματική αδυναμία να ζήσουν στις πόλεις και άλλοι απλά να κάνουν το κομμάτι τους καθώς θεωρούν πως είναι μέσα στην τάση που μας θέλει να έχουμε σπίτι σε κάποιο ορεινό χωριό. Όλοι αυτοί μπλέκονται αλλά κρατάνε τις αποστάσεις με τους πραγματικούς χειμωνιάτες, αυτούς που όπως προαναφέρθηκε δεν έφυγαν ποτέ από τα χωριά τους και ειλικρινά, θεωρώ πως αποτελούν τα πραγματικά, τελευταία ανθρώπινα μνημεία της ελληνικής υπαίθρου.  

Έτσι είπαμε να κάνουμε ένα αφιέρωμα σε αυτούς ανθρώπους σήμερα που οι περισσότεροι από εμάς, ως εκδρομείς θα επισκεφτούμε τα χωριά να γιορτάσουμε το Πάσχα, θα τους ταράξουμε για λίγες ώρες τη ζωή και θα τους αποχαιρετήσουμε  αφήνοντάς τους να πορευτούν ανεπηρέαστοι τον κύκλο τους μέχρι την επόμενη γιορτή που θα ξαναπάμε…

- Το κείμενο αυτό είναι σαν εισαγωγή μιας σειράς φωτογραφιών με τις λεζάντες τους που παρουσιάζουν αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους. Πρόκειται για πρόσωπα από διάφορες ορεινές περιοχές που κοινό τους γνώρισμα είναι ότι ξεχειμώνιασαν  στα χωριά τους, είτε από ανάγκη είτε από πεποίθηση.

ΕΧPLORE NATURE, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009