ΤΟ ΤΣΑΠΙ ΚΑΙ Η ΚΑΡΕΚΛΑ ΣΤΟ ΧΩΡΑΦΙ

Παλιότερη η φωτογραφία, από το τέλος της σποράς πατάτας στο μεγάλο χωράφι, το λεγόμενο Καριές στη μικρή πατρίδα και την τράβηξα, ως επίλογο θαρρώ μιας κουραστικής ημέρας αλλά ελπιδοφόρας όπως πρέπει πάντα να γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις.

Κοιτώντας τώρα με μια απόσταση που βαραίνουν κάπως τα χρόνια, σκέφτομαι τι συνειρμούς μπορεί να δημιουργήσει μια τυχαία εικόνα με ένα τσαπί που άφησε η μάνα μου δίπλα σε μια πλαστική καρέκλα με ορίζοντα το φρεσκοφυτεμένο χωράφι. Η τυχαία αντίθεση των πραγμάτων που μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με την εμπεδωμένη αντίληψη που έχει δημιουργηθεί και υιοθετηθεί σχεδόν απ’ όλη την κοινωνία πάνω στην εργασία.

Στην περίπτωση, «τσαπί» είναι η εργασία που κάνει κάποιος αυτοβούλως και με μια σειρά προσεκτικών κινήσεων προσβλέπει στην προκοπή του ίδιου, της οικογένειάς του, κατά συνέπεια στην κοινότητα και κατ’ επέκταση στον τόπο του και ολόκληρη την κοινωνία. Εξυπακούεται ότι αυτή η στάση –περί στάσης ζωής πρόκειται- προϋποθέτει προσωπική πρωτοβουλία, ανάλωση ιδίων δυνάμεων, οικονομία στους πόρους, ετοιμότητα για το ανεπάντεχο και άλλα πολλά που συνθέτουν το προφίλ του καλού νοικοκύρη!

Η «καρέκλα» από την άλλη, έστω και πλαστική την ίδια έννοια έχει, παραπέμπει σε μια ξεκούραστη δουλειά στην οποία το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι, ό,τι αυτή αποφέρει προέρχεται από το ταμείο του άλλου – το δημόσιο πρωτίστως και εν μέρει από την ξένη τσέπη. Αυτό υπήρξε και ο στόχος πολλών γενεών και με την σύμπραξη πολλών ενδιαφερομένων πλέον έχει γίνει καθεστώς και η υπεράσπιση της «καρέκλας» στοιχείο της πολιτικής που τρίβει τα χέρια της καθώς κατάφερε να εξαρτάται απ’ αυτή όλη η κοινωνία.

Από την άλλη, για το «τσαπί» όχι μόνο δεν το υπερασπίστηκαν, ακόμη και πολιτικοί που στα νύχια τους έχουν ακόμη χώμα, αλλά αντιθέτως έγινε κάθε προσπάθεια να απαξιωθεί σε βαθμό που οι επόμενες γενιές, πρακτικά ή μεταφορικά δεν θα το γνωρίζουν γιατί όλος ο κόσμος θα συνεχίσει να ονειρεύεται μια «καρέκλα» με οποιοδήποτε κόστος κι αν έχει… 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 28042017