ΤΑ ΧΑΜΟΜΗΛΙΑ ΤΟΥ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΥ

Σίγουρα πριν αρχίσει η κατοίκηση σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, την Αττική, η περιοχή των Αθηνών όπου σήμερα απλώνονται μεγαλοπρεπώς η αλυσίδα των μεγάλων νοσοκομείων της πόλης και οι πρεσβείες των περισσότερων και πλέον ισχυρών κρατών του κόσμου ένθεν κακείθεν της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας ήταν εξοχές με τη φύση να είναι κυρίαρχος και η οποία υποχώρησε σταδιακά μετά από την πίεση της πόλης και των αναγκών της.

Εκεί λοιπόν, στους πρόποδες του Λυκαβηττού, στην κατωφέρεια που κάποτε έσβηνε στην κοίτη του Ιλισού είναι βέβαιο πως σε παλαιότερες εποχές πολλά θα ήταν τα λιβάδια που βοσκούσαν τα ζωντανά τους και αρκετοί επίσης και οι κήποι με τα λαχανικά που καλλιεργούσαν οι αγρότες της αρχαίας Αττικής και οι οποίοι κατέληξαν μετά από πολλές, σκηνές της ιστορίας να βρίσκονται στις ημέρες μας κάτω από την άσφαλτο και τα τσιμέντα.

Σε αυτά τα αρχαία λιβάδια λοιπόν, μεταξύ των άλλων ειδών που ευδοκιμούσαν ήταν και το χαμομήλι τις ευεργετικές ιδιότητες του οποίου οι άνθρωποι γνώριζαν από πολύ νωρίς και το χρησιμοποιούσαν για την βελτίωση της υγείας τους. Το πολύτιμο αυτό φυτό δεν ήθελε καμία φροντίδα για την καλλιέργειά του φύτρωνε όπου έστελνε ο αέρας τους σπόρους του και έχει μάλιστα την ικανότητα να διατηρεί το ριζικό του σύστημα ζωντανό το χειμώνα και να βλασταίνει πάλι την άνοιξη στο διηνεκές πιστεύω αν δεν υποστεί καμιά μεγάλη ζημιά.

Δεν ξέρω αν έτσι έχει γίνει και με την περίπτωση αυτών των δυο μικρών χαμομηλιών που είδα χθες στο τσιμεντοποιημένο από το σκούπισμα και τις βρωμιές ελάχιστο χώρο γης που παραχωρήθηκε από το πεζοδρόμιο στην ταλαιπωρημένη μουριά να την ξεγελάνε με κανένα κουβά νερό το καλοκαίρι. Δεν ξέρω και το θεωρώ θαύμα πως βρήκαν το θάρρος αυτά τα δυο σεμνά φυτάκια που φύτρωσαν εκεί να υψώσουν το κορμάκι τους σε ένα κόσμο που ελάχιστοι θα έσκυβαν να τα δουν και να τα χαιρετήσουν ενώ κανένας δεν πρόκειται να κόψει ένα κλαράκι γιατί αντί να βοηθήσει στην υγεία περισσότερο κακό θα κάνει.

Αυτά πάντως επιμένουν να φυτρώνουν εκεί και χάρη στην επιμονή που έχει το είδος τους, ακόμη κι όταν η πόλη γίνει άλλη μια φορά ερείπια, το στρώμα των οποίων θα είναι ανάλογο των τσιμεντένιων ορόφων που ύψωσαν οι κάτοικοί της τον τελευταίο αιώνα, αυτά πάλι να βρουν ένα κομματάκι γης να φυτρώσουν και να προκαλέσουν το ενδιαφέρον ενός άλλου περιπατητή στο εγγύς ή απώτερο μέλλον!  

ΑΘΗΝΑ, 26042017