Ήταν η μοναδική ψυχή που ζωντάνευε τα τελευταία χρόνια τον απόμακρο συνοικισμό της Δομνίστας πάνω από τον Κρικελοπόταμο, Μαρίνος, η κυρά Γεωργίτσα Μπούρα (1924 - 2014) μια γυναίκα που όταν την έβλεπες θαρρείς ενσάρκωνε στο αχαμνό κορμί της τη μάννα Ευρυτάνισα και τα σημάδια του χρόνου στο πρόσωπό της το επιβεβαίωναν. Κι ακόμα, η στάση της απέναντι στη ζωή σε συνδυασμό με το συζυγικό χρέος την έκαναν ακρίτα της μνήμης σε ένα τόπο όπου τα στοιχεία της ιθαγένειας, σβήνουν μαζί με τη γενιά της.
Όντως ακριτικός ο τρόπος της ζωής της καθώς ουδέποτε εκτός από τα τρία χρόνια που υποχρεώθηκε μαζί με τη χήρα μητέρα της να μετακινηθούν στο Αιτωλικό για να μην υποστηρίζουν τους αντάρτες, απομακρύνθηκε από το γονικό της σπίτι που έχτισε ο πατέρας της όταν αυτή ήταν δυο χρονών και εκτός της αλλαγής της στέγης, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Εκεί στην εσωτερική εξορία παντρεύτηκε –ένα γαλάζιο φουστανάκι που είχε αγοράσει με τα μεροκάματα που έκανε στα χωράφια – τον κατά 15 χρόνια μεγαλύτερό συγχωριανό της Νίκο Μπούρα, τον οποίο τον είχε δάσκαλο στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής και σαν τους επέτρεψε ο στρατός να γυρίσουν στο χωριό τους το καλοκαίρι του 1950 άρχισαν μια καινούργια ζωή με τη χαρά μάλιστα του πρώτου τους παιδιού Αλέκου.
Άλλαξαν όμως τα πράγματα, ο δάσκαλος δεν μπόρεσε να συνεχίσει τα μαθήματα. Πάλεψαν στα χωράφια και πρόκοψαν, ο μόχθος τους έδεσε με τον τόπο και δεν παραπονέθηκαν ποτέ για τη γη τους. Πάνε πολλά χρόνια όμως από τότε που ο Νίκος είναι κάτω από το χώμα του κοιμητηρίου – εκατό μέτρα και απέναντι ακριβώς από το σπίτι τους και η Γεωργίτσα πάντα προλάβαινε σαν τέλειωνε τις δουλειές να πάει να του ανάψει το καντήλι και να του διηγηθεί της μέρας της, τους καημούς και τα παράπονα. Σαν γύρναγε, κάθονταν λίγο στο κατώφλι κι αγνάντευε τη φλογίτσα και μετά έπεφτε μόνη της για ύπνο δίπλα στο τζάκι.
Έτσι έκλεινε κάθε ημέρα η ζωή της μέχρι πέρσι που οι δυνάμεις της δεν τη βοηθούσαν και ξεχειμώνιασε στην Αθήνα κοντά στην κόρη της, αλλά μετρούσε μια μία τις ώρες να γυρίσει αυτές τις ημέρες στο Μαρίνο γιατί ο Νίκος της έμεινε χωρίς συντροφιά όλο το χειμώνα και ο κήπος μπροστά στο σπίτι απεριποίητος. Στο δρόμο της κι ένα άλλο καντηλάκι, του γιου της Αλέκου στο κοιμητήριο του Κρικέλου, περιμένει κι αυτό μια καλησπέρα από τη μάννα…
ΑΘΗΝΑ, 21042009
ΥΓ. Η κυρά Γεωργίτσα δεν έφυγε ποτέ από τον τόπο της και ούτε πέταξε στον ουρανό καθώς μια μέρα ξεκίνησε και πήγε και κοιμήθηκε για πάντα δίπλα από τους δικούς της στο κοιμητήριο με τις αρχαίες βελανιδιές απέναντι από το σπίτι της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου