Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΑΣΩΜΑΤΩΝ

Εθιμικά πλέον κάθε χρονιά περνάω τούτες τις ημέρες από την οδό Ασωμάτων 45, να δω τις δυο κόρες στο μοναδικό σπίτι (σαν μικρό Ερεχθείο) με φόντο τις ανθισμένες κουτσουπιές του πεζοδρομίου που με το χρώμα των λουλουδιών τους δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα μελαγχολίας στο δρόμο. Στα χρόνια που έχουν περάσει, πάντα έβλεπα λίγο κόσμο να περνάει και ακόμη να χαζεύει τις λαϊκές Καρυάτιδες στην πρόσοψη του σπιτιού. Σήμερα όμως μάταια περίμενα πάνω από ένα τέταρτο να περάσει κάποιος μπροστά από το σπίτι να μην αφήσω τη φωτογραφία με τις κόρες χωρίς έστω και τη σκιά ενός ανθρώπου να περνάει από μπροστά τους. Το γεγονός δεν έχει να κάνει με κάποια εικαστική παρέμβαση, ανάλογη του Μπρεσόν ή έστω του Τσαρούχη σε κάποιο βαθμό αλλά με το πόσο πια οι άνθρωποι δεν περπατάνε στην πόλη ή το πόσο νεκρή είναι πια αυτή η γειτονιά με τα μανταλωμένα νεοκλασικά που τη στολίζουν σαν μνημεία ενός κοιμητηρίου πλέον…

ΑΘΗΝΑ, 05042013