ΜΙΑ ΠΝΟΗ ΑΠΟ ΘΥΜΑΡΙ ΚΑΙ ΞΕΡΟΧΟΡΤΑ

Η κυρίαρχη μυρωδιά του καλοκαιριού σε κάθε γωνιά της Ελλάδας είναι από το ξεραμένο χόρτο αλλά εκεί που αποτελεί θρίαμβο της εποχής και ανυψώνεται σε υψηλές σφαίρες, είναι στα νησιά. Όχι σε όλα, στα πυκνοκτισμένα από τουριστικά καταλύματα και τα πολύβουα αυτή η μυρωδιά έχει μειωθεί και όποιος θέλει να τη νιώσει πρέπει να απομακρυνθεί στις εξοχές και στα απόμερα σημεία όπου οι ανθρώπινες δραστηριότητες δεν έχουν κατακλύσει κάθε σημείο πρόσφορης για τουριστικές εγκαταστάσεις γη.  

Γι’ αυτή την απόλαυση έχουν μείνει λίγα νησιά και τούτο επειδή τυχαίνει να είναι λόγω του γεωλογικού ανάγλυφού τους δύσβατα αλλά κυρίως, επειδή σε αυτά διατηρείται σε καλή κατάσταση το δίκτυο των μονοπατιών το οποίο εξυπηρετεί και ορισμένες αγροτικές ασχολίες των μόνιμων κατοίκων τους. Ένα απ’ αυτά είναι και η Αμοργός η οποία πέρα από τους βασικούς οικισμούς της στην Αιγιάλη, την Κάτω Μεριά και τα Κατάπολα με τη Χώρα και το ήπιο οδικό δίκτυο που τους συνδέει έχει μείνει σχεδόν ανέπαφη και κατά συνέπεια, η ιθαγενής βλάστησή της δεν έχει επηρεαστεί σε βαθμό ταπείνωσης.     

Έτσι αυτές τις ημέρες όποιος θελήσει να περπατήσει τα μονοπάτια της Αμοργού θα νιώσει να τον τυλίγει μια πνοή από θυμάρι, το οποίο φέτος πλημμύρισε το νησί και από μια ποικιλία ξεραμένων χόρτων και θάμνων η οποία φτάνει ως τη θάλασσα. Για όποιον πάλι του κάνει κόπο το περπάτημα, μπορεί να σταθεί σε μια άκρη στο δρόμο, να απομακρυνθεί από το αυτοκίνητο και να αφεθεί στην αγκαλιά αυτής της υπέροχης πνοής που κατεβαίνει από τις πλαγιές των βουνών της. Το καλύτερο βεβαίως είναι να βρει ένα σημείο στην ακτή όπου ο συνδυασμός της θαλασσινής πνοής με αυτή των ξερόχορτων είναι μοναδικός!

ΑΜΟΡΓΟΣ, 18072017