ΕΝΑ ΤΣΑΜΠΙ ΜΗΛΑ ΣΤΗΝ ΞΙΝΟΜΗΛΙΑ

Είχα χθες το απόγευμα στο χωριό μια κουβέντα με τον Ζάχο Παπαγιάννη, σχετικά με τα μήλα που τα ευνόησε πολύ ο καιρός την άνοιξη και φέτος τσακίζονται τα δέντρα από τους καρπούς. Δεν συμμερίστηκε όμως την αισιοδοξία μου και με πήρε να μου δείξει στον κήπο του μια μηλιά πέντε χρονών (ποικιλία Golden) της οποίας όσα μήλα είχαν απομείνει δεν έδειχναν και την καλύτερη κατάσταση στην υγεία τους. «Δεν έχει προλάβει να εγκλιματιστεί» μου είπε για τη μηλιά του «και έτσι δεν κατάφερε να σώσει τον καρπό της από μια σειρά ασθένειες. Αυτές που βλέπεις, είναι παλιά δέντρα, αντέχουν σε πολλά. Ειδικά οι φιρικιές, είναι πολύ σκληρά δέντρα και γι’ αυτό έχουν πάντα πολύ καρπό». 

    

Τον άκουσα και φεύγοντας πέρασα από το παρατημένο κτήμα του Φώτη Παπαγιάννη το οποίο κάποτε ήταν ένας ωραίος οπωρώνας με πολλές μηλιές, φιρικιές και κάτι άλλες με ντόπιες ποικιλίες που περισσότερο έμοιαζαν με άγριες αλλά ο καρπός τους ήταν εξαιρετικός και ιδιαίτερα ανθεκτικός. Κάποιες απ’ αυτές τις ονόμαζαν ξινομηλιές γιατί ο καρπός τους ήταν λίγο ξινός αλλά γεμάτος χυμούς και πολλές φορές τις χρησιμοποιούσαμε για φάρμακο σε διάφορες αρρώστιες καθώς και στο φαγητό και τις οποίες άμα τις πήγαινε καλά ο καιρός, τσακίζονταν κυριολεκτικά από μήλα. Μια απ’ αυτές βρήκα και χάρηκα που αυτό το παρατημένο δεντράκι είχε ακόμη τη δύναμη να γεμίζει τα κλαδιά του καρπό, τόσο που να μοιάζει με ένα τσαμπί σταφύλια που λαμποκοπούσε μέσα στα κλαδιά του!

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 22082017