ΜΙΑ ΣΦΗΚΑ, ΜΙΑ ΜΕΛΙΣΣΑ, ΜΙΑ ΜΥΓΑ…

Φαίνεται στον καιρό πως ήταν από τις τελευταίες ημέρες καλοκαιρίας η χθεσινή, σε ένα περιβόλι κοντά στη Σπερχειάδα όπου η απρόοπτη συντροφιά των πεινασμένων εντόμων πάσχιζε να τραβήξει όσο δυνατόν περισσότερους χυμούς από τον τραυματισμένο, από κάποιο πουλί καρπό ενός λωτού κινδυνεύοντας μάλιστα να πνιγεί μέσα στη σάρκα του.

Χωρίς να νοιάζονται το ένα για την παρουσία του άλλου μπροστά στην τροφή η οποία μάλιστα είναι άφθονη, τις όποιες διαφορές τους,  τις έχουν αφήσει στη φωλιά τους και τη μοιράζονται ανάλογα τις ανάγκες, τις δυνατότητες και το λόγο που έχει πλαστεί το το καθένα. Οι σφήκες για να κάνουν ισχυρότερο πιθανόν το πικρό κεντρί τους, οι μύγες να γεμίζουν τον κόσμο με τη βρωμιά τους αλλά και να γίνονται  τροφή των πουλιών και μόνο οι μέλισσες τον επιστρέφουν ως αντίδωρο στον κόσμο με το γλυκό μέλι τους…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 31102017

ΡΕΤΣΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΑΛΟΟΥΙΝ!

Τι νομίζατε; Δεν θα ετοιμαζόμασταν κι εμείς να γιορτάσουμε το Χαλοουίν όπως κάνει κάθε άνθρωπος που σέβεται την παράδοση - ότι νάναι δηλαδή- για να είμαστε μέσα στα πράγματα και να περνάμε δήθεν καλά ξοδεύοντας βεβαίως κάτι αν μας περισσεύει. Ας το πάρει το ποτάμι όμως το κόστος που απαιτείται να γίνουμε μέτοχοι σε μια παγκόσμια γιορτή όπου πρωταγωνιστούν τα κολοκύθια και για άλλους φυσικά έχει κάποια σημασία αλλά για μας αρκεί το… περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, που λέει και ο σοφός λαός μας.

Δεν έχουν όμως έτσι τα πράγματα με τα δικά μας κολοκύθια όπως θα έχουν παρατηρήσει όσοι παρακολουθούν τον Ακτήμονα και τους φίλους του και δεν μας αρέσουν μόνο για πίττες . Όπως για παράδειγμα η περίπτωση του Χρήστου Εγγλέζου από την Καστανιά Καρδίτσας, εξαίρετου αμπελουργού και οινοποιού ο οποίος εκτός από τα εκλεκτά κρασιά που φτιάχνει κάθε χρόνο και τσίπουρα, κρατάει την παράδοση με μια μυστική συνταγή μάλιστα και φτιάχνει από τα κολοκύθια εξαιρετικά ρετσέλια. Έτσι επιχειρήσαμε πριν από λίγες ημέρες στο κατάστημά του να σηκώσουμε ψηλά το τεράστιο κολοκύθι βάρους 45 κιλά για να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας και είδαμε πως καταφέρνουμε ακόμη… 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 30102017

ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΩΣ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Η συγγραφέας Χρύσα Χρονοπούλου – Πανταζή στο τελευταίο της βιβλίο μας ξαφνιάζει για άλλη μια φορά με τον τρόπο που προσεγγίζει τον Όμηρο από τη μια, και την μυθολογία από την άλλη. Από τον Όμηρο επέλεξε να ασχοληθεί με τους δούλους στο βιβλίο της «Δούλοι και δουλεία στον Όμηρο». Από τη μυθολογία επέλεξε να ασχοληθεί με τα τέρατα, δίνοντας μάλιστα μια διαχρονική διάσταση ως το σήμερα.

Με εφαλτήριο τον μύθο η Χρύσα Χρονοπούλου προσεγγίζει τη σύγχρονη πραγματικότητα,  η οποία βρίθει «σημείων και τεράτων» και θεωρεί πως για την κατανόηση τους μπορεί να βοηθήσει η μυθολογία, καθώς στον κόσμο των μύθων και των παραμυθιών συναντάμε αρχετυπικά σύμβολα, θεούς, σπουδαίους ήρωες και δράκους, ξωτικά και τέρατα, νεράιδες και νύμφες, κρυμμένους θησαυρούς. Μαθαίνουμε όμως ότι και τους δράκους μπορούμε να νικήσουμε και τους κρυμμένους θησαυρούς της ζωής μπορούμε να ανακαλύψουμε. Αρκεί να τους αναζητήσουμε με καθαρή καρδιά και να πιστεύσουμε στην αιώνια διαπάλη καλού και κακού το καλό πάντα νικάει το κακό και όλοι ζουν καλά κι εμείς καλύτερα.

Η Χρύσα συντάσσεται με τις απόψεις της ρομαντικής σχολής για τη μυθολογία, γιατί οι γερμανοί μελετητές δίνουν στους μύθους και στη μυθολογία, καθώς αυτοί τονίζουν την αυτοτέλεια και την στιβαρότητά τους να υπάρχουν μόνοι τους, δυνατοί, ανεξάρτητοι και προπάντων σε μια αδιαίρετη ενότητα, όπως και με τον άνθρωπο και με την φύση, σαν ένας ναός δωρικός περίπτερος, που ακτινοβολεί από αόρατη εσωτερική πηγή φωτεινές ακτίνες και φωτίζει τον κόσμο. 

Ο σκοπός του βιβλίου λέει είναι ξεκάθαρος. «Αν οι μύθοι μάς οπλίζουν με δυνάμεις κατάλληλες να αντιμετωπίσουμε τις αγωνίες, τους πόνους και τα βάσανά μας, είναι καιρός να μας προετοιμάσουν για μια ακόμη φορά να αναμετρηθούμε με τα τέρατα, τα οποία, επιβιώνουν ανάμεσά μας και μας διαλύουν τη ζωή. Αλλά δεν αρκεί μόνο η εξυπνάδα και η γενναιότητα. Χρειάζεται να πολεμήσουμε με σύνεση, περίσκεψη, σοβαρότητα, σταθερότητα στον σκοπό και κυρίως ενότητα στους στόχους, αν πραγματικά θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας».  

ΑΘΗΝΑ, 27102017

H ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΦΡΑΓΚΙΣΤΑ

Το Νηπιαγωγείο Δυτικής Φραγκίστας στην παρέλαση.

Η Ανατολική Φραγκίστα είναι ένα χωριό, από τα πιο σημαντικά της Ευρυτανίας που αγαπώ και δεν χάνω ευκαιρία να το επισκέπτομαι και πάντα κάτι καλό, εννοώ σε γράψιμο και φωτογραφίες, βγαίνει όταν είμαι εκεί. Σε αυτό βεβαίως βοηθάει ο καλός φίλος Κώστας Κουτσιούμπας που πηγαίνουμε μαζί και βεβαίως η οικογένειά του που με φιλοξενεί.

Το Δημοτικό Σχολείο Δυτικής Φραγκίστας.

Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε προχθές εκεί και ξημερώνοντας η 28^η Οκτωβρίου πήγαμε να παρακολουθήσουμε και να χειροκροτήσουμε την παρέλαση των σχολείων της Δυτικής Φραγκίστας, το αδελφού χωριού με την Ανατολική που καταφέρνει και έχει περί τους 45 μαθητές σε όλα τα σχολεία: νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο και ΕΠΑΛ και όλα αυτά τα παιδιά παρέλασαν στον κεντρικό δρόμο γεμίζοντας με ενθουσιασμό τους κατοίκους.

Το Γυμνάσιο Δυτικής Φραγκίστας.

Φυσικά τα παιδιά δεν είναι όλα από τη Δυτική Φραγκίστα αλλά από ένα σωρό άλλα χωριά του πρώην Δήμου Φραγκίστας (Επισκοπή, Νεοχώρι, Παλαιοχώρι, Άγιος Γεώργιος) και βεβαίως σε τέτοιες περιπτώσεις οι έχοντες  κάποια ηλικία μοιραία θυμούνται τις όχι και πολύ μακρινές εποχές που κάθε χωριό είχε το δικό του δημοτικό σχολείο με αρκετές δεκάδες μαθητές και μαθήτριες και στην Δυτική Φραγκίστα πήγαιναν μόνο Γυμνάσιο.

Το ΕΠΑΛ Δυτικής Φραγκίστας .

Τόσα παιδιά συγκεντρωμένα που σε άλλη περίπτωση εκτός της σχολικής εκδήλωσης θα ήταν απίθανο να δει ο επισκέπτης στη Δυτική Φραγκίστα γιατί όλη αυτή η περιοχή (όπως και κάθε άλλη στην ορεινή Ελλάδα) η πληθυσμιακή αποψίλωση είναι πλέον ανατρέψιμη, ήταν ενθαρρυντική για όλους, μαθητές, γονείς και συγχωριανούς. Περισσότερο δε ενθαρρυντική και αισιόδοξη ήταν η παρέλαση των τεσσάρων μαθητών του νηπιαγωγείου που δίνει ελπίδα ότι του χρόνου η πρώτη τάξη δεν θα έχει άδεια θρανία…

Το Δημοτικό Σχολείο Δυτικής Φραγκίστας μετά την παρέλαση.

ΥΓ. Τεχνικό θέμα, ήτοι η ζημιά του φακού για όλες τις δουλειές που είχα, με περιορίζει σε ένα απλό 50mm 1:1,8 που για να κάνω τις φωτογραφίες όπως είχα συνηθίσει κινδυνεύω να πέσω σε κανένα ρέμα. Ελπίζω να επανέρθω σύντομα στα παλιά…  

Ο ΘΥΜΙΟΣ ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ

Από αριστερά: Θύμιος Κάκος, Μάρτα Σίλβια Ντιός Σανς, Κάρλος Καλίκα Φερέρ, Κώστας Ήσυχος,

Μου το είχε πει από καιρό ο καλός φίλος και συνάδελφος Θύμιος Κάκος ότι ετοίμαζε ένα ντοκυμαντέρ για τον Tσε Γκεβάρα και γι’ αυτό πήγε στην Αργεντινή και καθώς τον γνωρίζω καλά, δεν ρώτησα περισσότερα περίμενα απλά να μάθω πότε θα το δούμε. 

Έτσι φτάσαμε προχθές, 23 Οκτωβρίου στην κατάμεστη αίθουσα της ΕΣΗΕΑ να δούμε και να θαυμάσουμε την εξαιρετική δουλειά του με τίτλο «Σε βρήκα Τσε» που πραγματεύεται τη ζωή του Τσε Γκεβάρα. Παρών στην εκδήλωση – προβολή ήταν και ο άνθρωπος πάνω στον οποίο στηρίχτηκε τόσο το σενάριο όσο και το ίδιο το ντοκιμαντέρ, ο παιδικός φίλος και συνοδοιπόρος του Τσε στα πρώτα μεγάλα ταξίδια του Κάρλος Καλίκα Φερέρ, συγγραφέας του βιβλίου «Από τον Ερνέστο στον Τσε». Μαζ καθώς και Μάρτα Σίλβια Ντιός Σανς, φιλόλογος, ερευνήτρια του έργου του Τσε Γκεβάρα και ο Κώστας Ήσυχος, πρ. υπουργός. Σημειώνουμε πως χαιρετισμούς απηύθυναν οι Ζέλμις Μαρία Ντομίνγκες Κορτίνα, πρέσβης της Κούβας, Φανή Πετραλιά, γραμματέας του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ και Γιώργος Σαββίδης, πρ. πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ ενώ συγκινητική ήταν η προσέλευση των φίλων και συναδέλφων στη μεγάλη μέρα για τον Θύμιο Κάκο.

- Το ντοκυμαντέρ «Σε βρήκα Τσε» θα προβληθεί την Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017, στις 18.00, στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής Παντείου Πανεπιστημίου - Αμφιθέατρο «Σάκη Καράγιωργα II», 2ος όροφος (Λ. Συγγρού 136) και την Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017, στις 19.30, στον Δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας, θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» (Εμμ. Μπενάκη 70, Αμφιάλη)

ΑΘΗΝΑ, 27102017

ΤΟ «ΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΝ» ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΜΠΙΖΙΩΝΗ

Από αριστερά: Λάμπρος Μπαμπαλιούτας, Νίνα Διακοβασίλη, Ανδρέας Καμπιζιώνης, Δημήτρης Ζάχος, Γιούλα Καμπιζιώνη, Κωνσταντίνα Κονταρίνη, Μιχαήλ Αγγελάκης και Οδυσσέας Σταμούλης. 

Σε μια ωραία και συγκινητική βραδιά, στο Μουσείο Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κάτω από την Ακρόπολη (Θόλου 5, Πλάκα) έγινε στις 20/10 η παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου – εκδότη Δημήτρη Ζάχου «Χαριστήριον εις τον καθηγητήν ΑΝΔΡΕΑΝ ΚΑΜΠΙΖΙΩΝΗΝ - Μια πολυσύνθετη πνευματική μορφή» το οποίο αναφέρεται στην ζωή και το έργο του αγαπητού σε όλους μας και συμπατριώτη, από τη Φθιώτιδα και την Ευρυτανία καθηγητή, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην ΗΠΑ. 

Ο καθηγητής Ανδρέας Καμπιζιώνης με τη γυναίκα του Γιούλα.

Ο Ανδρέας Καμπιζιώνης  είναι καθηγητής της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Francis Marion University της Βόρειας Καρολίνα των ΗΠΑ και «άμισθος πρεσβευτής» της Ελλάδας τόσο στην κοινωνία της πολιτείας όπου ζει αλλά και στην έδρα του πανεπιστημίου. Η πορεία του, όπως τόνισε και ο Δημήτρης Ζάχος αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και η προσφορά του στον Ελληνισμό της Αμερικής αλλά και στην πατρίδα Ελλάδα εντυπωσιακή. 

Για το βιβλίο και τον καθηγητή μίλησαν οι: Λάμπρος Μπαμπαλιούτας, Συνταγματολόγος, Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών, Μιχαήλ Αγγελάκης, ζωγράφος – χαράκτης, συγγραφέας και ποιητής  καθώς και η πρόεδρος UNESCO Τεχνών, Επιστμών Ελλάδας Νίνα Διακοβασίλη και ποιητής ενώ ο ηθοποιός Οδυσσέας Σταμούλης διάβασε αποσπάσματα από το βιβλίο και στο πιάνο έπαιξε ο μουσικός Μιχάλης Παπαγεωργίου. Τον συντονισμός – παρουσίαση έκανε η δημοσιογράφος Κωνσταντίνα Κονταρίνη.

ΑΘΗΝΑ, 27102017

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ... ΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

Γύρισε χθες το βράδυ στις μέρες μας ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου! Ο συγγραφέας των "Ψηλών Βουνών" γύρισε στο σαλόνι του Παρνασσού, στην ωραία εκδήλωση και συζήτηση που διοργάνωσαν οι Φίλοι του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» και ακούσαμε από τους Γιώργο Θάνο, Χρήστο Σιορίκη και Μαρία Τόπαλη και τον Παναγιώτη Ιωαννίδη που διάβασε αποσπάσματα του έργου ότι ο πολυσχιδής συγγραφέας υπήρξε ένας λαμπρός αθηναιογράφος. Πάνω από 3.000 είναι τα χρονογραφήματα που έγραψε σε εφημερίδες και περιοδικά  και τα οποία ασφαλώς και συνθέτουν ένα χρονικό για την πόλη και τις αλλαγές που έζησε το πρώτο μισό του 20^ου αιώνα και αξίζει να ξαναδιαβάσουμε το έργο του.

-  Η εκδήλωση έγινε με αφορμή τον αφιερωματικό τόμο της Νέας Εστίας στον Ζαχαρία Παπαντωνίου που κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 2016.   

ΑΘΗΝΑ, 26102017

ΔΥΟ ΙΔΙΑΤΕΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ

Έφυγαν δυο άνθρωποι τις περασμένες ημέρες για τους ουρανούς της Ευρυτανίας κι από εκεί πάνω τώρα αγναντεύουν τον τόπο τους που άφησαν ορφανό ο καθένας. Ο Γιώργος Κακούρας 97 ετών, η ψυχή της σιωπηρής Αρωνιάδας όπως τον ξέραμε όλοι και ο Νίκος Μουτογιάννης, 75 ετών, ο φύλακας όλο το χρόνο των ξεχασμένων Δολιανών.

Οι δυο συμπατριώτες μπορεί να μην γνωρίζονταν μεταξύ τους αλλά τους ένωνε η αγάπη που είχε ο καθένας για τη μικρή του πατρίδα, αγάπη που έδεσε μέχρι το θάνατό τους· χωρίς δυστυχώς να είναι δίπλα τους την ύστατη αυτή στιγμή του αποχαιρετισμού με τα εγκόσμια, ούτε ένας συγχωριανός να τους κλείσει τα μάτια. Και τούτο γιατί και οι δυο διάλεξαν να είναι οι τελευταίοι και ενεργοί μάλιστα κάτοικοι των χωριών τους.

Ο Γιώργος Κακούρας ζούσε στην Αρωνιάδα, έναν συνοικισμό του Καλεσμένου πάνω από το Μέγδοβα και παρά τα 97 χρόνια του ήταν ανεξάρτητος και μάλιστα διατηρούσε ένα κοπαδάκι από γίδια τα οποία κάθε μέρα φρόντιζε να μαζέψει από το βουνό που πήγαιναν να βοσκήσουν. Μόνο αυτά ήταν κοντά του όταν ο γέροντας, για λόγους που θα αποκαλύψει η ιατροδικαστική υπηρεσία, ξεψύχησε μέσα σε ένα κλεισμένο από κλαριά μονοπάτι και γι’ αυτό έκαναν αρκετές ημέρες μέχρι να εντοπίσουν το παγωμένο σώμα του. Και τον βρήκαν επειδή έτυχε κάποιοι απ’ αυτούς που τον έψαχναν να γνωρίζουν την περιοχή και να θυμούνται τα μονοπάτια που σήμερα έχει κλείσει το αδίστακτο δάσος.

Ο Νίκος Μουτογιάννης ζούσε τις δυο τελευταίες δεκαετίες ολοχρονίς στα Δολιανά. Το καλοκαίρι είχε συντροφιά κάποιους άλλους συγχωριανούς αλλά το χειμώνα ήταν εντελώς μόνος και πολλές φορές αποκομμένος για πολλές ημέρες από τον έξω κόσμο καθώς το χιόνι στα Λακκώματα της Καλιακούδας δεν το επέτρεπε. Ο Νίκος ασχολιόνταν με ότι ήταν απαραίτητο να ζήσει ένας άνθρωπος σε ένα έρημο μέρος, έφτιαχνε κήπους, φρόντιζε τα αυλάκια του χωριού, πήγαινε για ψάρεμα και κυνήγι και όσοι πήγαιναν στο Πανταβρέχει τον αναζητούσαν και στο πάντα ανοιχτό σπίτι του απολάμβαναν την φιλοξενία του και φυσικά ήταν αυτός που όλο το χρόνο ετοίμαζε το πανηγύρι του Αϊ - Λιά για να έρθουν οι Δολιανίτες απ' όλο τον κόσμο να προσκυνήσουν στο χωριό τους και να γλεντήσουν.

Οι περιπτώσεις τους δεν εντάσσονται ως τυπικές  καταχωρήσεις στο ληξιαρχείο αλλά σημαίνουν και για τους δυο το κλείσιμο των μικρών πατρίδων τους καθώς μετά από τον Γιώργο Κακούρα και τον Νίκο Μουτογιάννη, στην Αρωνιάδα και στα Δολιανά δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα βρεθεί άλλος να πάρει τη θέση τους στις έρημες μικρές πατρίδες. 

ΑΘΗΝΑ, 24102017

ΕΝΑ ΔΕΙΛΙΝΟ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΦΘΙΩΤΙΔΑ

Τέτοιες ημέρες ήταν πριν από δυο χρόνια που επιστρέφοντας από το χωριό στην Αθήνα περάσαμε την γέφυρα της Παλιοβράχας να βγούμε στη Σπερχειάδα για να δούμε το παζάρι. Ήταν απόγευμα, ώρα που ο ήλιος έγερνε πίσω από τις κορυφές του Τυμφρηστού προς την Ευρυτανία μέσα από μια αραιή συννεφιά που λειτουργούσε σαν φίλτρο στο θερμό φως του και έδινε μια άλλη διάσταση, σχεδόν εξωπραγματική στα χρώματα εκείνου του ωραίου δειλινού που στράγγιζαν με λάμψη στα νερά του Σπερχειού που  εκείνη τη χρονιά δεν ήταν ένας ξεροπόταμος όπως φέτος. 

AΘΗΝΑ, 24102017

ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ

Με τον Κώστα Κουτσιούμπα, τον Κώστα Πανουργιά και τον Στέλιο Παραγιουδάκη στο Σύνταγμα. 

Ο Κώστας Ευαγγ. Πανουργιάς έφυγε για τις ΗΠΑ πριν από 66 χρόνια, στις 29 Απριλίου 1951 με το υπερωκεάνειο «Ατλαντίς» που έκανε το παρθενικό του ταξίδι στην Αμερική και στις αποσκευές του,  έντονη ήταν η επιθυμία να αποκτήσει στη ζωή όσα η πονεμένη μικρή του πατρίδα, η Ανατολική Φραγκίστα Ευρυτανίας δεν του παρείχε. Με σκληρή δουλειά βεβαίως τα πρώτα χρόνια σε διάφορες επιχειρήσεις και πόστα αλλά και με τόλμη αργότερα ο Κώστας κατάφερε να γίνει σύντομα ένας από τους πιο επιτυχημένους Ευρυτάνες επιχειρηματίες στη Νέα Υόρκη και το περίφημο εστιατόριό του L’escargot άφησε εποχή στη δεκαετία του ’80.

Ο Κώστας Πανουργιάς

Όλα αυτά τα χρόνια ο Κώστας δεν ξέχασε την πατρίδα και όποτε μπορούσε έρχονταν στην Ανατολική Φραγκίστα και περνούσε εκεί τα καλοκαίρια υποστηρίζοντας χωριό του και τους ανθρώπους και από τα έργα του αναγνωρίζεται απ’ όλους ως ευεργέτης του χωριού και ολόκληρης της περιοχής. Με την γενναία προσφορά του μάλιστα ο Κώστας Πανουργιάς συνέβαλε πριν από λίγα χρόνια στα μέγιστα για τη δημιουργία του «Πνευματικού Κέντρου Γεώργιος Καφαντάρης» που αποτελεί στολίδι για την Ευρυτανία, χώρο μελέτης της νεώτερης ιστορίας της καθώς και μνημείο για όλους τους Ανατολικοφραγκιστιανούς που τίμησαν και τιμούν ακόμη την μικρή τους πατρίδα.

Κλείνοντας πριν από λίγα χρόνια με επιτυχία τον επαγγελματικό του κύκλο στην Αμερική ο Κώστας Πανουργιάς, αποφάσισε και διαθέτει πλέον τον μισό χρόνο του στην Αμερική και τον άλλο μισό στη γενέτειρα όπου έρχεται κάθε άνοιξη και φεύγει τέτοιες ημέρες για τη Νέα Υόρκη. Έτσι συναντηθήκαμε προχθές στο Σύνταγμα και είπαμε τα τελευταία της φετινής χρονιάς και δώσαμε ραντεβού τον Μάιο στην Ανατολική Φραγκίστα χωρίς βέβαια να αποκλείεται και μια συνάντηση νωρίτερα στη Νέα Υόρκη γιατί υπάρχει λόγος και μάλιστα πολύ ενδιαφέρων.

ΑΘΗΝΑ, 23102017

ΔΥΟ ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ…

Με τα κολοκύθια που καλλιέργησα στο χωριό, ομολογώ πως εισέπραξα μια τεράστια απογοήτευση καθώς τα φύτεψα κοντά το ένα με το άλλο είδος και όλα βγήκαν, χάρη στο θαυμαστό κόσμο των εντόμων – επικονιαστών, κολοκύθια! Δηλαδή, ένα είδος που έμοιαζε σε κάτι ανάμεσα κολοκυθιού και αγγουριού και τούτο χάρηκε πολύ η μάνα μου γιατί δεν άκουσα τις συμβουλές της. Γι’ αυτό και όπου βλέπω κολοκύθια, ενθουσιάζομαι και ζητώ από τους παραγωγούς να μου κρατήσουν λίγο σπόρο υποσχόμενος πως θα προσέξω και τα φυτέψω μακριά το ένα είδος από το άλλο. Όπως για παράδειγμα, τα κολοκύθια του Κώστα Ντελέζου από τον Αϊ – Σώστη Φθιώτιδας που είδα προχθές στο παζάρι της Μακρακώμης και ζήλεψα, τόσο που ζήτησα να έχω μια φωτογραφία με αυτά τα οποία μοιάζουν είτε με μεγάλα φίδια που πνίγω ως άλλος Ηρακλής, είτε με υπερμεγέθη σπεραματοζωάρια. Σε ότι να μοιάζουν πάντως, του χρόνου που θα έχω δικά μου θα είμαι διπλά υπερήφανος…

ΑΘΗΝΑ, 22102017

ΟΙ ΤΖΑΚΑΡΝΑΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΕΤΟΡΙΑ

Παρακολουθώ τούτες τις ημέρες το timeline του φίλου Νίκου Κομματά, δάσκαλου στην Πρετόρια της Νότιας Αφρικής και ταξιδεύω νοερά σε αυτή την υπέροχη πόλη η οποία, καθώς βρίσκεται στο νότιο ημισφαίριο της γης, ζει αυτές τις ημέρες την άνοιξη. Τον παρακολουθώ και ομολογώ τον ζηλεύω λίγο που ζει σε έναν τόπο στον οποίο απ’ ότι μας μοιράζει να βλέπουμε επικρατεί τουλάχιστον μια κανονικότητα. Αυτό δηλαδή που λείπει από τη δική μας πόλη η οποία και αυτή ομορφαίνουν οι τζακαράντες κάθε Μάιο, στην οδό Αθηνάς κυρίως και στο Ζάππειο μια ολόκληρη δεντροστοιχία αλλά δεν είναι σαν αυτές της Πρετόρια. Εκεί τους διαθέτουν ολόκληρα πεζοδρόμια (φαντάζομαι πως το ίδιο κάνουν και σε άλλα δέντρα), τις περιποιούνται, τις προσέχουν. Στην πόλη μας όμως συμβαίνει το αντίθετο· όλα τα δέντρα είναι υπό διωγμό και τα στριμώχνουμε σε στενά πεζοδρόμια που δεν μπορούν να ποτιστούν και να αναπτυχθούν, τους κόβουμε διαρκώς τις ρίζες με την ανάπτυξη των υπόγειων δίκτυων, δένουμε σε αυτά μηχανές και καρότσια, ακουμπάμε τα σκουπίδια, παρκάρουμε αυτοκίνητα από κάτω τους όταν πέφτουν λουλούδια. Τα αυτονόητα δηλαδή που στην πόλη και στη ζωή μας έπαψαν να υπάρχουν, όχι μόνο για τα δέντρα αλλά για όλη την καθημερινότητά μας που έχει γίνει κυριολεκτικά βάσανο…

ΑΘΗΝΑ, 22102017

ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΗΣ ΣΠΕΡΧΕΙΑΔΑΣ

Ήταν και παρά τις τρομακτικές αλλαγές στη ζωή μας και την οικονομία, παραμένει, ο μεγαλύτερος ετήσιος εμπορικός θεσμός στη Δυτική Φθιώτιδα και την Κεντρική Ρούμελη, το παζάρι της Σπερχειάδας. Μπορεί να μην φαίνονται σήμερα οι παραδοσιακοί έμποροι και παραγωγοί στην κλίμακα που ήταν κάποτε, αλλά ανιχνεύονται πίσω από την πληθώρα των φθηνών πλαστικών εμπορευμάτων, εικόνες από το παρελθόν που συγκινούν αλλά και καινούργιες που ενθουσιάζουν, όπως αυτές των νέων, δυναμικών παραγωγών με τον τρόπο τους και τη στάση τους, καλλιεργούν και προβάλλουν τη νέα εποχή που έρχεται για την μικρή πατρίδα μας. Θα τους βρείτε και θα τους γνωρίσετε στην έκθεση «Κοιλάδα Σπερχειού» με αντιπροσωπευτικά προϊόντα και νέες αντιλήψεις για την παραγωγή. Το παζάρι άρχισε την Παρασκευή και θα λειτουργεί ως την Τρίτη το βράδυ.

ΑΘΗΝΑ, 22102017

ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΥΛΙΑΝΗ ΓΙΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ

Τα βουνά της Ρούμελης με την βαθιά ιστορία και τη μοναδική ομορφιά τους κάθε εποχή του χρόνου κρύβουν ένα σωρό εκπλήξεις και τις οποίες μπορείτε να ζήσετε αν πάρετε το δρόμο για τα ωραία χωριά που είναι σκαρφαλωμένα στις πλαγιές τους…

Ένα απ’ αυτά είναι και η Παύλιανη που τέτοιες μέρες ζει τη δόξα του πολύχρωμου φθινοπώρου και στα δάση που τη ζώνουν έχουν φυτρώσει πάμπολλα μανιτάρια και αυτά είναι που μας καλεί να γνωρίσουμε το Σαββατοκύριακο που έρχεται η φίλη Ελένη Αναστασίου μέσα από περπατήματα και αναζητήσεις στη φύση και στο τραπέζι.  

Οι συμμετέχοντες στην εξόρμηση θα έχουν την ευκαιρία:
- Να ζήσουν τη μοναδική εμπειρία διαμονής σε δεντρόσπιτο, σε υπόσκαφο hobbit ή στον ονειρεμένο χώρο του Καταφυγίου
- Να κάνουν πεζοπορία στο πυκνό ελατοδάσος και στα ξέφωτα λιβάδια της πανέμορφης Οίτης περιδιαβαίνοντας στο "μαγικό" κόσμο των μανιταριών του δάσους
- Να μάθουν τα μυστικά της αναγνώρισης,της συλλογής και της γευσιγνωσίας των μανιταριών.

Για όσους ενδιαφέρονται μπορούν να ζητήσουν πληροφορίες στα τηλέφωνα 6973040818 και 6974552443. 

ΑΘΗΝΑ, 20102017

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΡΟΥ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ

H Δυτική Φθιώτιδα ή η κοιλάδα του Άνω Σπερχειού μπορεί να είναι ένας Τόπος με πανάρχαια ιστορία αλλά στην οποία η αρχαιολογική σκαπάνη έχει ελάχιστα ταράξει τη γη της και τα όποια ευρήματα έχουμε στη διάθεσή μας είναι πολύ λίγα και τα πιο αξιόλογα απ’ αυτά φιλοξενούνται σε διάφορα μουσεία της χώρας, στη Λαμία και βεβαίως στην Αθήνα.

Δεν είναι όμως κι εύκολος Τόπος για τους αρχαιολόγους η μικρή μας πατρίδα καθώς οι γεωλογικές μεταβολές μέσα στους αιώνες ήταν έντονες και το δάσος έχει καταπιεί κυριολεκτικά ότι στοιχεία και λείψανα από αρχαίες εγκαταστάσεις υπήρχαν στην περιοχή και κατά συνέπεια οι ιστορικοί δεν διαθέτουν ικανά στοιχεία για να συνθέσουν την ιστορία από το βάθος του χρόνου μέχρι σήμερα. Σπαράγματα της μόνο αντλούνται από διάσπαρτες πηγές, με προεξάρχουσα βεβαίως την Ιλιάδα και τον Αχιλλέα καθώς και από τους μύθους.

Τούτο το ζητούμενο που αφορά όλη την περιοχή ήταν και το κύριο θέμα της ημερίδας «Ανάδειξη – προβολή αξιοθέατων χώρων Δικάστρου (μουσείο – νερόμυλοι) ως χώροι πολιτισμού, εκπαίδευσης και ιστορία περιοχών Δήμου Μακρακώμης» που έγινε την Κυριακή 15 Οκτωβρίου στο χωριό Δίκαστρο και απευθύνονταν κυρίως σε εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του νομού Φθιώτιδας. Ο λόγος που απευθύνονταν στους εκπαιδευτικούς προφανής: να γνωρίσουν από κοντά το Δίκαστρο, τον υποδειγματικά ανακαινισμένο και εν λειτουργία νερόμυλο και το μουσείο και να το συμπεριλάβουν στις εκπαιδευτικές εκδρομές των σκολείων που διδάσκουν.

Και αξίζει όντως μια τέτοια τιμή το Δίκαστρο, ένα χωριό με μακρά ιστορία και λείψανα μνημείων από τους απώτατους χρόνους της ιστορίας και ευρήματα από τους αρχαίους χρόνους τα οποία στεγάζονται στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Δικάστρου μαζί με πολλά άλλα των νεώτερων χρόνων και βεβαίως με πλήθος αντικειμένων από τον υλικό και πνευματικό πολιτισμό των δύο τελευταίων αιώνων, πράγμα το οποίο το καθιστά ως ένα από τα πιο πλήρη μουσεία του είδους του και στους στόχους του Συλλόγου είναι η μέσα από διάφορες πρωτοβουλίες καλύτερη οργάνωσή του και αύξηση της επισκεψιμότητας.

Στην ημερίδα που σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία μίλησαν: ο Χρήστος Γκιόλας, συνταξιούχος εκπαιδευτικός και πρόεδρος του Μουσείου Δικάστρου, Λεωνίδας Καρφής, αντιστράτηγος ε.α. ΕΛΑΣ, συγγραφέας με θέμα την ιστορία του Δικάστρου, εγώ γενικά για την ιστορία της περιοχής του Τυμφρηστού, ο Βασίλης Κανέλλος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, πρόεδρος του Συλλόγου Γραμμένης Οξιάς Αιτ/νίας για την ιστορία της δυτικής κοιλάδας του Σπερχειού, η αρχαιολόγος – κοσμήτορας του Μουσείου Κωνσταντίνα Συλεούνη για την ιστορική διαδρομή του Μουσείου Δικάστρου και την ιστορική, λαογραφική και εκπαιδευτική αξία εκθεμάτων και η Ελένη Μπενιάτα, σχολική σύμβουλος, πρόεδρος συλλόγου ιστορίας εκπαίδευσης «Μιχάλης Παπαμαύρος» με θέμα «Η μάθηση έξω από τους τέσσερις τοίχους του σχολείου».  Χαιρετισμό στην ημερίδα απηύθυνε ο Δήμαρχος Μακρακώμης Θύμιος Παπαευθυμίου ενώ παρόντες ήταν και άλλοι δημοτικοί σύμβουλοι καθώς και πολλοί Δικαστριώτες και συντοπίτες από τα διπλανά χωριά. 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αναφορικά με το Μουσείο, το νερόμυλο και το Δίκαστρο θα ακολουθήσουν σύντομα ειδικά αφιερώματα.. 

ΑΘΗΝΑ, 20102017

ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΔΕΝ ΕΦΕΡΑΝ ΒΡΟΧΗ

Έκλεισα μια δίμηνη σχεδόν παραμονή στη μικρή πατρίδα στη διάρκεια της οποίας ασχολήθηκα με την πρώτη φάση της αναζωογόνηση των πατρογονικών κτημάτων, το καθάρισμα δηλαδή απ’ ότι άγριο, ασθενικό και άκαρπο είχε φυτρώσει στα παλιά χωράφια, με μια επίσκεψη στο απέναντι από τη Μεγάλη Κάψη χωριό, το ωραίο Δίκαστρο για μια ημερίδα που διοργάνωσαν οι συμπατριώτες από εκεί για την ιστορία και τη φύση του Τυμφρηστού και για την οποία θα αναφερθώ σε επόμενο σημείωμα.

Ένας ακόμη από τους λόγους που επισκέφθηκα το Δίκαστρο ήταν για να θαυμάσω από εκεί πλήρη το συγκρότημα του Τυμφρηστού με τις δυο κορυφές του ανατολικού μέρους, την χαμηλή που λέγεται Κουμπί και την ψηλή (2.315 μ.) η οποία καλείται Άνεμος και ένα τμήμα του προς την Ευρυτανία, το λεγόμενο Αγιοτριαδίτικο. Λίγο έξω από το Δίκαστρο, στο δρόμο προς το Περίβλεπτο και τα Πιτσιωτά είναι ένα σημείο με λίγα δέντρα που φαίνεται καλά αλλά οπωσδήποτε, όποιος ανηφορίσει με τα πόδια ή πάει, αν είναι δυνατόν από τον δασικό δρόμο ψηλότερα η θέα είναι πολύ καλύτερη και ασφαλώς πιο εντυπωσιακή.

Από εκεί λοιπόν είδα χθες τον Τυμφρηστό να έχει μια ζώνη από σύννεφα πάνω από τα 1.500 μέτρα, που γέννησε τη νύχτα το σώμα του βουνού, πράγμα το οποίο δεν μου μείωσε το ενδιαφέρον αλλά με στενοχώρησε πολύ γιατί αν και ήταν μια εντυπωσιακή εικόνα και σκέφτηκα προς στιγμή πως θα έβρεχε, στη συνέχεια της ημέρας απογοητεύτηκα. Η πολυπόθητη βροχή που περιμένουμε εδώ και τέσσερις μήνες δεν ήρθε ούτε και χθες κι έτσι το μαρτύριο της ανομβρίας θα συνεχιστεί και τις επόμενες ημέρες όπως ακούω και στο μετεωρολογικό δελτίο. Το γεγονός έχει φοβερές συνέπειες, τόσο στην καρποφορία των δέντρων αλλά και σε ολόκληρο το δάσος καθώς έχουν στερέψει όλες οι πηγές και βασανίζονται από την ανυδρία τόσο τα δέντρα αλλά κυρίως τα ζώα και τα πουλιά.

ΑΘΗΝΑ, 16102017

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΛΗΜΑ!

Περπατήσαμε προχθές για αρκετή ώρα με τον Αλέκο Χύτη στο Λάκο, στα χωράφια από τα οποία ζούσαν κάποτε οι Χυταίοι μιλώντας για τα περασμένα και πιο πολύ για τον αγώνα που έδινε καθημερινά η μάνα του Σαββούλα να μεγαλώσει μόνη της τέσσερα παιδιά...

Ο Αλέκος θυμάται καλά εκείνη τη σκληρή εποχή και έχει συγκρατήσει στη μνήμη του σκηνές που συγκινούν ακόμη κι έναν που δεν έχει ζήσει τα δύσκολα χρόνια στον Πρόδρομο ή σε άλλο μέρος του Απεράντιου. Περπατώντας στον σιωπηλό τόπο ο Αλέκος μου έδειχνε που έσπερναν καλαμπόκι, που τριφύλλι, τα καρποφόρα δέντρα στα οποία μια σκελετωμένη καστανιά επιμένει να είναι ζωντανή, βγάζει φύλλα αλλά έχει χρόνια να καρπίσει. Μου έδειξε κι ένα κλήμα που κρέμονταν από ένα καχεκτικό δέντρο και ήταν εκεί χάρη στον μακαρίτη Μήτσο Μάνδαλο ο οποίος τράβηξε μια καταβολάδα από το μητρικό κλαρί το οποίο σωριάστηκε στο χώμα επειδή ξεράθηκε το δέντρο που το φιλοξενούσε κι έτσι σώθηκε για να θυμίζει τα σταφύλια που έβγαζε κάποτε και με αυτά έφτιαχναν το λίγο αλλά  ωραίο κόκκινο κρασί για το σπίτι τους και τους επισκέπτες που πέρναγαν από εκεί.

Ήταν πολύ ωραία η κίνηση του Μήτσου να ρίξει καταβολάδα, είπαμε εξετάζοντας το κλήμα πάνω στο οποίο δεν είχαν αφήσει τα πουλιά ούτε το κουκούτσι από καμιά ρώγα. Καθώς όμως ψάχναμε να δούμε από πού προήλθε η καταβολάδα είδαμε με έκπληξη πως στο ξερό κουφάρι του μητρικού κλήματος μια φλέβα που φαίνεται δεν είχε στεγνώσει έβγαλε φέτος ένα κλωναράκι με λίγα φύλλα, δείγμα πως κακώς το θεωρούσαμε νεκρό.

Δεν ξέρω αν συμβαίνει αυτό στα κλήματα, ένα είδος νεκροφάνειας δηλαδή και πόσα χρόνια διαρκεί αλλά όπως και να έχει το πράγμα, αυτό το βλασταράκι το είδαμε ως θαύμα και σαν σημάδι ότι ο Τόπος έχει ακόμη τις δυνάμεις να γεννήσει καινούργια ζωή. Πιστεύω πως δε πως δεν θα αργήσει και η στιγμή που ένα χέρι, σαν του Μήτσου θα πάρει το κλαράκι να το σηκώσει ψηλά να στεργιώσει και να γεμίσει τον κόσμο με σταφύλια.  

ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΠΡΑΣΙΑΣ, 13102017

ΛΙΓΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΑΛΟΓΑ…

Ο Αχιλλέας Μασούρας και ο Πάνος Μάνδαλος με τον Ντορή.

Το ανέβασμά μας στις πλαγιές πάνω από το Παλιοκάτουνο της Πρασιάς προχθές είχε ως στόχο την ανάγνωση του τοπίου και την καταγραφή κάποιων στοιχείων για το βιβλίο του Προδρόμου και με την ευκαιρία αναζητήσαμε και την αγέλη των ημιάγριων αλόγων και μουλαριών που κυκλοφορεί εκεί όλο το καλοκαίρι και το χειμώνα κατεβαίνει στα χωριά.

Την αγέλη αυτή, στην οποία αρχηγός είναι ο Ντορής του μακαρίτη Μήτσου Μάνδαλου την είχαμε συναντήσει με τον Δημήτρη Παπαδιά πριν από οκτώ χρόνια σε ένα άλλο προσκύνημά μας στο Παλιοκάτουνο και μάλιστα προέκυψε τότε και ένα ωραίο θέμα τότε για τα περιοδικά. Τα ξαναείδαμε κι άλλες φορές στα γνωστά μέρη αλλά προχθές τα ψάξαμε αλλά ήταν άφαντα. Εξαιτίας των αγελάδων που βρωμίζουν τα λιβάδια που βόσκουν έφυγαν από το Παλιοκάτουνο και πήγαν προς τα χωράφια στα Φλοτσέϊκα, κάτω από τις κορυφές του Κόκκινου Στανού κι εκεί τα βρήκαμε, χωμένα σε μια πυκνή συστάδα από πουρνάρια για να προφυλαχτούν από τον ήλιο.

Του σφύριξε ο Αχιλλέας Μασούρας που ανάμεσα στην αγέλη είναι και ένα δικό του, καστανόχρωμο, βγήκε αυτό επιφυλακτικά, τον πλησίασε, έφαγε χωρίς πολύ ενθουσιασμό το καλαμπόκι που του πρόσφερε και ξανακρύφτηκε στη συστάδα των πουρναριών. Πιο θαρραλέος ο μαύρος Ντορής βγήκε μετά από λίγο και δοκίμασε κι αυτός το καλαμπόκι κι έκατσε λίγο να τον χαϊδέψουν ο Αχιλλέας και ο Πάνος Μάνδαλος ενώ είχε το νου του διαρκώς στην αγέλη από την οποία κανένα άλλο, πλην ενός γαϊδάρου, δεν ξεμύτισε καθώς αυτά στο πέρασμα των χρόνων έχουν εντελώς εξαγριωθεί ενώ αρκετά είναι κι εκείνα που έχουν γεννηθεί στην ελευθερία και φοβούνται ακόμη και τον ίσκιο του ανθρώπου.

Η αγέλη βγήκε στα χωράφια όταν εμείς ήμασταν στην απέναντι πλαγιά!

Απομακρυνθήκαμε διακριτικά και τα αφήσαμε να βγουν από τη συστάδα όταν αυτά κρίνουν και να φάνε από το καλαμπόκι που σκορπίσαμε στο χωράφι και νοερά τους υποσχεθήκαμε πως θα ξαναπάμε να τα βρούμε και αυτή τη φορά αντί για καλαμπόκι θα έχουμε στη σακούλα κριθάρι ή βρώμη την οποία αγαπούν περισσότερο από κάθε άλλο!

ΚΕΔΡΑ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ, 12102017 

ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Ανεβήκαμε χθες το πρωί στις πλαγιές πάνω από το Παλιοκάτουνο και έγραψα το λόγο αλλά ο χώρος δεν μου επέτρεψε να είναι πλήρης η περιγραφή της ωραίας αυτής ανάβασης η οποία έγινε σε μια απόλυτη ημέρα του φθινοπώρου - όσον αφορά τη θερμοκρασία, τον ελαφρό βοριά και κυρίως τη διαύγεια της ατμόσφαιρας. Ήταν δε τέτοια η καθαρότητα της ατμόσφαιρας που νομίζαμε πως το φεγγάρι που μικραίνει αυτές τις ημέρες, είχε ξεμείνει στα ανατολικά του ουρανού να δει κι αυτό πόσο καθαρά φαίνονται τα πράγματα χωρίς να φοβάται να το μειώσουν οι ακτίνες του ήλιου που θριάμβευε στο εκπληκτικό πρωινό.

ΚΕΔΡΑ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ, 11102017

ΑΓΝΑΝΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΛΙΟΚΑΤΟΥΝΟ

Στη φωτογραφία, ένα τόξο κορυφών από τα Λακώματα (αριστερά) ως την Ψηλόραχη (δεξιά). 

Πήραμε, κυριολεκτικά, χθες τα βουνά! Με οδηγό τον Πάνο Μάνδαλο στο αυτοκίνητο του Αχιλλέα Μασούρα και τον ίδιο στην πίσω θέση, πήγαμε στο Παλιοκάτουνο, την όμορφη, κλειστή, κατάφυτη κοιλάδα του Πλατανιά όπου Κεδριώτες, Πρασιώτες, αλλά κυρίως Προδρομίτες έγραψαν και ορισμένοι γράφουν ακόμη, σελίδες από έπος της επιβίωσης με την κτηνοτροφία στα βουνά του Απεράντιου όπως λέγονται τα δυτικά Άγραφα.

Ανεβήκαμε ως τη μέση σχεδόν της πλαγιάς Βρυτσούλια που σκεπάζει το Παλαιοκάτουνο, στο Ψιμοχώραφο, όπου έχει μαντριά ο Πάνος  να αγναντέψουμε το τόξο των κορυφών που στεφανώνουν τον τόπο και ήμασταν τυχεροί. καθώς η μέρα ήταν εξαιρετικά καθαρή και μπορέσαμε να δούμε λεπτομέρειες που τις έκαναν ομορφότερες τα χρώματα που αρχίζει και δίνει το φθινόπωρο στην πλάση και σε αυτόν τον υπέροχο τόπο ήταν έντονα.

Στόχος μας, εκτός από την απόλαυση της ωραίας ημέρας στα βουνά ήταν να σημειώσουμε στο χάρτη της μικρής πατρίδας που λέγεται Πρόδρομος και για την οποία ετοιμάζουμε μια ωραία έκδοση, τα σημεία εκείνα όπου οι πρόγονοι των σημερινών Προδρομιτών  έδωσαν τον αγώνα της ζωής σε χρόνους δύσκολους και κατάφεραν να δημιουργήσουν ιδιαίτερες ομάδες συμβίωσης και εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων που διέθετε ο Τόπος τους.

Ο Αχιλλέας Μασούρας αριστερά, και ο Πάνος Μάνδαλος.  

Η έκδοση οδεύει προς την ολοκλήρωσή τους και ελπίζουμε πως μέχρι τα Χριστούγεννα θα είναι έτοιμη να την απολαύσουμε και να διδαχθούμε από τον τρόπο που αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν να ημερώσουν με την παρουσία τους και τα κοπάδια τους τον Τόπο, που βουβός σήμερα μελαγχολεί καθώς ο χρόνος και οι καιροί σβήνουν τα σημάδια που άφησαν πίσω τους και είναι ανεπανάληπτα…

ΚΕΔΡΑ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ, 11102017

ΠΩΣ ΠΛΗΡΩΣΕ Ο ΛΩΤ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ

Όπως βλέπω στο εορτολόγιο σήμερα γιορτάζει ο Λωτ.  Χρόνια πολλά σε όσους φέρουν το όνομα αυτού του ανθρώπου, που αν δεν έτρωγε τη γυναίκα του η περιέργεια να δει τι γινόταν πίσω στα αμαρτωλά Σόδομα και στα Γόμορα που τους διέταξε ο θεός να εγκαταλείψουν, δεν θα ήταν ούτε κόκκος σκόνης στην ιστορία… (Η φωτογραφία συμβολική - είναι από ένα βράχο μέσα στη θάλασσα κοντά στην παραλία το Αγίου Αντωνίου στον Αϊ – Στράτη και μοιάζει κάπως με μια πετρωμένη μορφή που κοιτάζει το πέλαγος όχι για να δει μια καταστροφή αλλά σαν να περιμένει κάτι να έρθει…).

ΚΕΔΡΑ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ, 09102017

Η ΚΑΘΕΛΚΥΣΗ ΤΟΥ «ΜΕΔΩΝ ΠΛΕΙΩΝΗ»

Η καθέλκυση κάθε πλοίου είναι πάντα γιορτή και αυτή είναι μεγαλύτερη όταν πρόκειται για ένα μοναδικό, όπως το «Μέδων Πλειώνη», αντίγραφο ιστορικού – παραδοσιακού πλοίου τύπου τσερνίκι που χαρήκαμε όλοι χθες το απόγευμα στην Χαλκίδα, στην προβλήτα ΟΥΛΕΝ.

Είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα που κατασκευάζεται πιστό αντίγραφο ιστορικού πλοίου από σχέδια του 1838 με άκρως παραδοσιακή τεχνική και είναι έργο του «Πρωτέα», του Συλλόγου για τη διατήρηση και τη διάσωση της παραδοσιακής ναυπήγησης και ναυτικής κληρονομιάς. Το «Μέδων Πλειώνη», φτιάχτηκε μετά από μελέτες και σχεδιασμό του ναυπηγού Νικόλα Βλαβιανού, το κατασκεύασε ο ίδιος με τη βοήθεια του πρωτομάστορα Γιώργου Λιβανού και ολοκληρώθηκε χάρη στην υποστήριξη του Δημοσθένη Δόγκα και των εθελοντών του «Πρωτέα». Μετά την καθέλκυση θα ακολουθήσει το αρμάτωμα του πλοίου και ως την άνοιξη θα είναι έτοιμο να ταξιδέψει στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. 

ΑΘΗΝΑ, 09102017