ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΛΗΜΑ!

Περπατήσαμε προχθές για αρκετή ώρα με τον Αλέκο Χύτη στο Λάκο, στα χωράφια από τα οποία ζούσαν κάποτε οι Χυταίοι μιλώντας για τα περασμένα και πιο πολύ για τον αγώνα που έδινε καθημερινά η μάνα του Σαββούλα να μεγαλώσει μόνη της τέσσερα παιδιά...

Ο Αλέκος θυμάται καλά εκείνη τη σκληρή εποχή και έχει συγκρατήσει στη μνήμη του σκηνές που συγκινούν ακόμη κι έναν που δεν έχει ζήσει τα δύσκολα χρόνια στον Πρόδρομο ή σε άλλο μέρος του Απεράντιου. Περπατώντας στον σιωπηλό τόπο ο Αλέκος μου έδειχνε που έσπερναν καλαμπόκι, που τριφύλλι, τα καρποφόρα δέντρα στα οποία μια σκελετωμένη καστανιά επιμένει να είναι ζωντανή, βγάζει φύλλα αλλά έχει χρόνια να καρπίσει. Μου έδειξε κι ένα κλήμα που κρέμονταν από ένα καχεκτικό δέντρο και ήταν εκεί χάρη στον μακαρίτη Μήτσο Μάνδαλο ο οποίος τράβηξε μια καταβολάδα από το μητρικό κλαρί το οποίο σωριάστηκε στο χώμα επειδή ξεράθηκε το δέντρο που το φιλοξενούσε κι έτσι σώθηκε για να θυμίζει τα σταφύλια που έβγαζε κάποτε και με αυτά έφτιαχναν το λίγο αλλά  ωραίο κόκκινο κρασί για το σπίτι τους και τους επισκέπτες που πέρναγαν από εκεί.

Ήταν πολύ ωραία η κίνηση του Μήτσου να ρίξει καταβολάδα, είπαμε εξετάζοντας το κλήμα πάνω στο οποίο δεν είχαν αφήσει τα πουλιά ούτε το κουκούτσι από καμιά ρώγα. Καθώς όμως ψάχναμε να δούμε από πού προήλθε η καταβολάδα είδαμε με έκπληξη πως στο ξερό κουφάρι του μητρικού κλήματος μια φλέβα που φαίνεται δεν είχε στεγνώσει έβγαλε φέτος ένα κλωναράκι με λίγα φύλλα, δείγμα πως κακώς το θεωρούσαμε νεκρό.

Δεν ξέρω αν συμβαίνει αυτό στα κλήματα, ένα είδος νεκροφάνειας δηλαδή και πόσα χρόνια διαρκεί αλλά όπως και να έχει το πράγμα, αυτό το βλασταράκι το είδαμε ως θαύμα και σαν σημάδι ότι ο Τόπος έχει ακόμη τις δυνάμεις να γεννήσει καινούργια ζωή. Πιστεύω πως δε πως δεν θα αργήσει και η στιγμή που ένα χέρι, σαν του Μήτσου θα πάρει το κλαράκι να το σηκώσει ψηλά να στεργιώσει και να γεμίσει τον κόσμο με σταφύλια.  

ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΠΡΑΣΙΑΣ, 13102017