Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΝΕΡΩΝ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΙ ΠΟΤΕ

Ο αρχαίος πρόγονος κουβαλούσε μέσα στην ψυχή του όλο το φόβο για τη φύση: Τα νερά, τον αέρα, τη φωτιά, και με την εμπειρία από τον κατακλυσμό που έπνιξε τον κόσμο και την αποκοτιά του Φαέθοντα που πυρπόλησε τη γη να βαθιά αποτυπωμένη μέσα του,  φρόνιμα διάλεγε το μέρος που θα φώλιαζε και θα έσπερνε τη γενιά του και πάνω απ’ αυτά τα θεμέλια από τη μια γενιά ως την άλλη φτάσαμε κι εμείς να ζούμε σε κάθε τόπο.  

Αυτός διάλεγε πάντα ένα μέρος που η μορφολογία του εδάφους θα εμπόδιζε τα νερά να του παρασύρουν το καλύβι, να του χαλάσουν το μαντρί και τις καλλιέργειες και φρόντιζε πάντα να καθαρίζει τα αυλάκια ώστε να τρέχουν στα ρέματα τα οποία μη μπορώντας να τα υποτάξει, τα σέβονταν και τα τιμούσε. Πολύ περισσότερο σέβονταν τα ποτάμια και τα καλόπιανε κάνοντάς μάλιστα θεούς και ήρωες για να τα προσκυνάνε και να τα προσέχουν και οι περαστικοί. Ένα εικόνισμα στην άκρη των γεφυριών ημέρωνε την ερημιά της νύχτας για τον διαβάτη, τον ξένο, τον περιπλανώμενο και φώτιζε τις διαθέσεις τους.   

Έτσι πορεύτηκαν αιώνες τώρα οι άνθρωποι φιλιωμένοι με τη φύση και σεβόμενοι τις διαθέσεις της φρόντιζαν πάντα να μην ξεπερνάνε το μέτρο που τους υπαγόρευε η ανάγκη. Μέχρι που η ύβρις τους θόλωσε τα μυαλά, το ξεπέρασαν με προκλητική ασέβεια και όλο και συχνότερα πλέον υφίστανται τις συνέπειες και θα μετράνε μικρές και μεγάλες τραγωδίες μέχρι που πια δεν θα υπάρχει κανένας να τις σημειώνει και είναι αμφίβολο αν θα βρεθούν πάλι ένας Δευκαλίωνας και μια Πύρρα ν’ αρχίσουν, μετά τον μεγάλο κατακλυσμό να ρίχνουν πέτρες πίσω τους και να φυτρώνουν άνθρωποι στη γη. 

ΥΓ. Η φωτογραφία από μια άλλη πλημμύρα, στην Ευρυτανία πριν από λίγε χρόνια  που μέσα σε λίγη ώρα φούσκωσαν όλα τα ρέματα και τα ποτάμια χωρίς όμως να αναφερθούν καταστροφές γιατί δίπλα τους δεν υπάρχουν πια ανθρώπινες δραστηριότητες. 

ΑΘΗΝΑ, 16112017