Παρακολουθώ χρόνια τώρα τέτοιο καιρό το άδειασμα των ορεινών
χωριών από τους ανθρώπους, βασικά τους ηλικιωμένους που εγκαταλείπουν τα σπίτια
τους για να πάνε να ζήσουν το χειμώνα στις πόλεις και τις κωμοπόλεις καθώς δεν
θέλουν να περάσουν τη δύσκολη, ομολογουμένως αυτή εποχή, χωρίς να τους χτυπήσει
κανένας την πόρτα.
Δεν είναι πολλοί πια αυτοί οι άνθρωποι, έχουν λιγοστέψει
δραματικά καθώς η γενιά τους αποσύρεται στους ουρανούς και τη θέση τους κανένας
δεν παίρνει στις μικρές κοινότητες που έχουν πια διαλυθεί σε όλη την ορεινή και
ημιορεινή Ελλλάδα. Φεύγουν για τις πόλεις όπου ζουν τα παιδιά τους για εκεί
θεωρούν πως είναι περισσότερο ασφαλείς και για τις περιπτώσεις που προκύψουν
θέματα υγείας να είναι και πιο κοντά στους γιατρούς και ελπίζουν πάντα ότι θα
επιστρέψουν πάλι την άνοιξη στο σπίτι τους να ξεκαλοκαιριάσουν.
Ότι έχουν φύγει το καταλαβαίνει κάποιος από τις κλειδωμένες
πόρτες στις αυλές και τα αγιοδημητριάτικα που γέρνουν στις γλάστρες και λιώνουν
μαζί με τα φύλλα από τα δέντρα που κανένας δεν θα σκουπίσει ως τον Απρίλη και
το Πάσχα και επιβεβαιώνεται για την απουσία σαν δει πως ούτε και το τζάκι
καπνίζει στο βυθισμένο στη σιωπή σπίτι…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 24112017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου