ΤΟ ΣΥΜΠΕΘΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Έτσι γίνονταν παλιά στα χωριά μας στα βουνά, όταν η νύφη ήταν από άλλο χωριό και επρόκειτο να πάει να ζήσει στο σπίτι του άντρα της. Την πήγαιναν συνοδεία, οι γονείς, τα αδέρφια, οι μπράτιμοι, το χωριό ολόκληρο πολλές φορές και όλος αυτός ο κόσμος λέγονταν συμπεθερικό. Καβάλα σε άλογο ή μουλάρι συνήθως η νύφη και σπάνια, πολύ σπάνια με τα πόδια . Το συμπεθερικό συμπληρώνονταν, ανάλογα την προίκα που διέθετε η νύφη, με φορτωμένα ζώα. Η εικόνα του συμπεθερικού που ήταν ένα διάλλειμα χαράς για κάθε τόπο έπαψε να υπάρχει αφότου ανοίχτηκαν δρόμοι παντού και βεβαίως από τότε που ερήμωσαν τα χωριά και οι μόνες τελετές, οι οποίες σπανίζουν κι αυτές πλέον, είναι οι εξόδιοι και τα μνημόσυνα.

Τα συμπεθερικά περπατούσαν πάντα το καλοκαίρι και σπάνια το χειμώνα. Έπρεπε να συντρέχουν ειδικοί λόγοι για να διασχίσει βουνά και ποτάμια το χειμώνα ένα συμπεθερικό και κάποιες ιστορίες, καθώς και τοπωνύμια όπως πάνω από το Καρπενήσι υποδηλώνουν τους κινδύνους που διέτρεχε μια τέτοια κίνηση. Τούτα μου ήρθαν στο μυαλό, όταν πριν από λίγο είδα στην οθόνη μου και θαύμασα μια εξαιρετική φωτογραφία του Πάνου Παλαιού που ζει στον Τόρνο, ένα μικρό δίπλα από τον Προυσσό την οποία έβγαλε σήμερα στα χιονισμένα Αραποκέφαλα, στα σύνορα των νομών Ευρυτανίας και Αιτωλοακαρνανίας.

Η φωτογραφία όπως είναι φωτισμένη δείχνει ακριβώς ένα χειμωνιάτικο συμπεθερικό που έχει σταθεί σε μια ράχη να πάρει ανάσα και να αγναντέψει τον τόπο που θα διαβεί να αφήσει τη νύφη. Η νύφη ντυμένη το νυφικό της είναι λουσμένη στο φως ενώ δεξιά δίπλα της βαρύς στέκει ο πατέρας ή ένας αδερφός τυλιγμένος στην κάπα του  και αριστερά, ένας μπράτιμος ανάλαφρος με τα μανίκια της γιορτινής φορεσιάς του να ανεμίζουν σέρνει το άλογο από τη σέλα του οποίου κρέμονται προικιά. Χαμηλότερα στο έδαφος, άλλα μικρότερα ελάτια είναι τα παιδιά που χαίρονταν πάντα να ακολουθούν τα συμπεθερικά στέκονται και περιμένουν κι αυτά να δουν τον τόπο που θα πάνε τη νύφη…

Να είσαι καλά Πάνο που με αυτή τη φωτογραφία μας θύμισες πως στον έρημο πια τόπο, οι ψυχές όλων αυτών που τον έζησαν και τον περπάτησαν σε χαρές και λύπες, ακόμα κυκλοφορούν και φανερώνονται σε όσους έχουν τον τρόπο να τις διακρίνουν…

ΑΘΗΝΑ, 17022018