ΤΟΥ ΑΪ – ΓΙΩΡΓΗ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΗ ΣΤΟ ΜΥΡΟΦΥΛΛΟ

Το Μυρόφυλλο Τρικάλων το γνώρισα τον Μάιο του 1995· ήταν η πρώτη μου έξοδος στα ελληνικά βουνά προκειμένου να φτιάξω τότε ένα αφιέρωμα για τα 50 χρόνια του Άρη Βελουχιώτη στην Ελευθεροτυπία και έκτοτε πήγα αρκετές φορές για το ίδιο θέμα αλλά περισσότερο γιατί αγάπησα αυτό το σπουδαίο χωριό και τους ανθρώπους του.

Εκείνο όμως που με έκανε να κρατήσω μέσα στην καρδιά το Μυρόφυλλο ήταν το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, ένα ιδιαίτερο μοναστήρι πάνω από τον Αχελώο το οποίο οι φίλοι από το Μυρόφυλλο αλλά και από πολλά άλλα μέρη είχαν ξεκινήσει έναν αγώνα να σωθεί ότι είχε απομείνει από την εγκατάλειψη αρκετών δεκαετιών και τον φοβερό σεισμό της 23^ης Απριλίου 1967, την αναστήλωσή του και ενδεχομένως και την επαναλειτουργία του. Ο αγώνας μάλιστα για την σωτηρία του εντάθηκε την δεκαετία  του ’90 όταν στα φαραωνικά σχέδια της τότε διακυβέρνησης το Μοναστήρι κινδύνευσε να καταποντιστεί στα φράγματα που θα κατασκευάζονταν για την περιώνυμη εκτροπή του Αχελώου.

Ο καταποντισμός του Μοναστηριού θεωρούνταν βέβαιος, εκείνη την εποχή της επιπολαιότητας των πολιτικών, της ασυδοσίας των εργολάβων και της μέθης που δημιουργούσε η υπόσχεση της ανάπτυξης αλλά οι δυνάμεις που αντιστάθηκαν και κέρδισαν τον αγώνα από πλευράς των Μυροφυλλιτών ήταν εκείνες που πήγαζαν από την αγάπη για τον τόπο τους και είχαν δίπλα τους, τον Άϊ Γιώργη τον αφέντη! Έτσι αποκαλούν με σέβας πολύ και συναίσθηση του Αγίου Προστάτη του Μυροφύλλου και όλης της περιοχής του μέσου ρου του Αχελώου οι ντόπιοι κι έτσι γιορτάζουν κάθε χρόνο τη μεγάλη μέρα του δικού τους Αγίου, του προστάτη του τόπου τους. Το τραγούδι του Άϊ – Γιώργη που τραγουδούσαν δεν άφηνε περιθώρια για αμφισβητήσεις:

Τώρα είναι ο Μάης κι η άνοιξη, τώρα είναι το καλοκαίρι,

Τώρα στολίζει ο θιος τη γη με εννιά λοϊών λουλούδια,

Στολίζει κι εμένα η μάνα μου, με εννιά λοϊών αρμάτες,

Με λούζει με χτενίζει, με στέλνει στο πανεγύρι.

Το πανεγύρι ήταν πουλύ κι ου τόπος ήταν λίγους,

Κρατεί ο δράκος το νερό, διψάει το πανεγύρι,

Διψάν κι οι μούλες της κυράς και τα θιριά τ’ αφέντη.

«Απόλα δράκε μ’ το νερό να πιει το πανεγύρι,

να πιουν οι μούλες της κυράς κι τα θιριά τ’ αφέντη».

Το τραγούδι του Άϊ – Γιώργη τραγούδησαν και χόρεψαν πάλι χθες μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου οι Μυροφυλλίτες όπως άρμοζε και με το τυπικό που θέλει η μεγάλη μέρα. Χάρηκα που μετά από 20 χρόνια από την πρώτη φορά που πήγα στο πανηγύρι είδα πως συμμετείχαν στο χορό κάποια πρόσωπα που αγαπώ και μοιράστηκα νοερά μαζί τους τη νίκη του του Άϊ Γιώργη τον αφέντη απέναντι σε αυτούς που ήθελαν να ξεθεμελιώσουν τον Τόπο τους αλλά και τη νέα περίοδο που αρχίζει για το Μοναστήρι με την υποδειγματική αναστήλωση της ιδιαίτερα σημαντικής εκκλησίας της Παναγίας και του παρεκκλησίου των Αγίων Ταξιαρχών που έγινε χάρη στην ευεργεσία της οικογένειας Ανδρούλας και Χριστόφορου Παπαδόπουλου για τη μνήμη του γιου τους Μιλτιάδη.     

ΥΓ. Για το θέμα της αναστήλωσης καθώς και με ορισμένα σχόλια που αφορούν τον τρόπο που έγινε χθες το πανηγύρι θα επανέλθω σε επόμενα σημειώματα γιατί όπως διαπίστωσα η κάλυψη του δικτύου σε ορισμένα μέρη δεν είναι όπως τη διαφημίζουν οι εταιρείες.

ΜΥΡΟΦΥΛΛΟ, 24042018