ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΟΙΩΝΟΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΟΥ

Το Μεγαλοβδόμαδο θυμάμαι, όταν ήμουν ακόμη παιδί στο χωριό, δεν έμοιαζε σε τίποτα με αυτό που ζούμε σήμερα σε κάθε μικρή πατρίδα και δεν διαφέρει καθόλου από μια πόλη καθώς το τυπικό του έχει φορτωθεί τόσο πολύ από τα έθιμα που επιβάλλει η αγορά και υπαγορεύουν συμπεριφορές που καταντούν βαρετές, μη πω τίποτα χειρότερο…

Το βασικό χαρακτηριστικό εκείνων των Μεγαλοβδόμαδων ήταν η λιτότητα στην κατανάλωση των αγαθών, η αυστηρότητα στις κινήσεις και τους τρόπους και φυσικά, η προετοιμασία του νοικοκυριού για την Ανάσταση. Προετοιμασία η οποία δεν περιορίζονταν στην κουζίνα και την ψησταριά αλλά και στην αυλή, στο μαντρί, τα χωράφια και τα κήπια. Ειδικά για τα κήπια το Μεγαλοβδόμαδο αν ήταν στεγνός ο καιρός εκεί δίνονταν η μεγάλη, πρώτη μάχη για το νοικοκυριό καθώς έπρεπε να οργωθούν και να είναι έτοιμα μόλις ζεστάνει ο καιρός να φυτευτούν. Έτσι, δεν προλάβαιναν να πάρουν ανάσα οι άνθρωποι και τις περισσότερες φορές γύριζαν στο σπίτι από τα χωράφια όταν είχαν ήδη τελειώσει οι λειτουργίες τις οποίες παρακολουθούσαν συνήθως οι γέροι και τα λιανοπαίδια. Από τη Μεγάλη Πέμπτη και μετά άρχιζε να πυκνώνει το εκκλησίασμα και το παρών του στην εκκλησία έδινε σύσσωμο το χωριό τη νύχτα της Ανάστασης και το απόγευμα της Αγάπης.

Όλο το Μεγαλοβδόμαδο ο κόσμος τότε ήταν σκυμμένος στη δουλειά, στο χωράφι και σήκωνε το κεφάλι μόνο να ξεδιψάσει και σαν έπαιρνε είδηση καθένα πουλί νε πετάει ή να κελαϊδάει στους θάμνους ή στο κοντινό δασάκι, στέκονταν να το ακούσει και να το καμαρώσει γιατί αυτά ήταν τα μόνα πλάσματα που του έκαναν συντροφιά στο μόχθο του, ειδικά σε τίποτα απόμακρα χωραφάκια και τούτο θεωρούσε καλό οιωνό για τη σοδειά και την προκοπή. Και ήταν γεμάτος ο τόπος πουλιά όλων των ειδών εκείνα τα χρόνια και πετούμενα που σπάνια πια βλέπουμε, όπως τσαλαπετεινοί, κορυδαλλοί, πέρδικες κι άλλα όμορφα για την κοψιά της κι άλλα γλυκόλαλα σαν τα κοτσύφια και τα αηδόνια που με αυτά έκλεινε μια μέρα γεμάτη μόχθο για τον νοικοκύρη…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Η φωτογραφία του τσαλαπετεινού και της γαλαζοπαππαδίτσας στο Γαύρο πάνω από τα Καμπιά της Δυτικής Φθιώτιδας που μου έστειλε ο καλός φίλος Γιάννης Αυγέρης μου θύμισε τα χρόνια που οι φωνές της άνοιξης ακούγονταν σε κάθε χωράφι και στράτα του χωριού…

ΑΘΗΝΑ, 03042018