ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Το ζήτημα με τα αιολικά πάρκα (εργοστάσια βιομηχανίας ενέργειας είναι αλλά επιστρατεύουν ποιητικά λόγια για να κοροϊδέψουν τον κόσμο) έχει πολλές πτυχές και ο διάλογος πάνω σε αυτά θα είναι συνεχής όσο και αν προβοκάρεται από τα λόμπι της πράσινης προόδου που μας θεωρεί πως θέλουμε να επιστρέψουμε στα σπήλαια…

Ένα από τα μεγάλα θέματα που θα προκύπτουν αν επιτρέψουμε να εγκατασταθούν οι  ανεμογεννήτριες στα βουνά είναι τι θα γίνουν αυτές όταν παλιώσουν ή πάψουν να είναι ενεργές.  Η απάντηση εκ μέρους των ευαίσθητων εργολάβων δεν πείθει κανέναν και πιο πολύ δεν πείθει οποιαδήποτε διαβεβαίωση εκ μέρους του ανεύθυνου ελληνικού κράτους ότι κάποιος θα μαζέψει τα σκουπίδια των ΑΠΕ. Είναι δεν τέτοια τα υλικά, κάποια μπορεί να είναι και τοξικά ή αλλιώς επικίνδυνα, που θα αφεθούν να λιώσουν εκεί στις κορυφές γιατί το κόστος απομάκρυνσής τους δεν θέλει κανένας να το αναλάβει και πέφτει και μακριά για τους γύφτους που θα ήταν μια λύση. Έτσι θα μετατραπούν όλα τα βουνά σε μια τεράστια χωματερή ανάλογη του υπονόμου που έχουν μεταβληθεί πολλές θάλασσες.

Τούτο αποτελεί μια παραφωνία της σχέσης που είχε αναπτύξει ο άνθρωπος σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του με τα βουνά. Τα πάτησε μέχρι εκεί που του το επέτρεπαν κι ως εκεί έχτισε τα σπίτια του, τα μαντριά του κι έφτιαξε τους δρόμους του. Το ότι άνοιξαν δρόμοι σε όλα τα βουνά πριν από καμιά σαρανταριά χρόνια για να εξυπηρετηθούν τάχα οι κτηνοτρόφοι αποτελεί μια άστοχη ενέργεια η οποία ευτυχώς μετά την απαξίωση της κτηνοτροφίας στις περισσότερες περιπτώσεις επουλώνεται και τούτο γιατί δεν ήταν τέτοιας μικρής κλίμακας. Η ζημία πάντως έγινε και τούτο αποτελεί παράδειγμα για το πώς ικανοποιούνται κάποια από τα αιτήματα των τοπικών κοινωνιών που προσέβλεπαν στο πρόχειρο και εύκολο κέρδος και δεν νοιάζονταν καν τι θα γίνονταν την επόμενη μέρα.

Ο άνθρωπος των βουνών που σέβονταν τον τόπο που πατούσε και τις κορυφές ποτέ δεν τολμούσε να αμφισβητήσει τη δύναμή τους και φυσικά να μην μαγαρίσει με τα δικά του έργα τον κόσμο τους. Έτσι για τις ανάγκες του δεν έπαιρνε πέτρες να τις πελεκήσει και για να υψώσει έναν τοίχο αλλά τις χρησιμοποιούσε όπως τις έπαιρνε από το βουνό, χωρίς σχεδόν τη χρήση εργαλείων για να μην το ταράξει και βάζοντας τη μια πάνω στην άλλη και φλούδες πάλι από πέτρες έφτιαχνε το καλύβι του. Όταν, για κάποιο λόγο το παρατούσε, τότε οι πέτρες κύλαγαν από μόνες τους στην πλαγιά και γύριζαν πάλι στη θέση τους κι έτσι το βουνό έπαιρνε πάλι το δίκιο του και γιάτρευε τις πληγές του.  

Στη φωτογραφία: πέτρινη καλύβα σε απάνεμο μέρος πάνω από τα Καμάρια η οποία εγκαταλείφθηκε και το βουνό με τις δυνάμεις του την μετατρέπει σιγά – σιγά σε σωρό από πέτρες. Σε λίγα χρόνια κανένας δεν θυμάται πως υπήρχε εκεί αυτό το κτίσμα ενώ το ίδιο δεν μπορεί να γίνει με τα σίδερα και τα τσιμέντα που θα φυτέψουν εκεί οι εργολάβοι…   

ΑΘΗΝΑ, 23052018