ΚΙΒΩΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΖΩΗΣ ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ

Το χωριό Άγραφα στο βυθό των κορυφών που το περιβάλλουν και οι οποίες σχεδιάζεται να γεμίσουν με αιολικά πάρκα . (Φωτογραφία από την κορυφή του Κουκουρούντζου, Οκτώβριος 2003). 

Στο ζήτημα με τα αιολικά πάρκα που προέκυψε στ’ Άγραφα, σε ότι αφορά τα τεχνικά ομολογώ πως δεν είμαι και ο ειδικός. Λίγα γνωρίζω αλλά προσπαθώ να μαθαίνω περισσότερα διαβάζοντας τις θέσεις άλλων που ασχολούνται λόγω ιδιότητας ή επαγγέλματος χρόνια με το θέμα και έχουν εμπειρία εθνική ή εκτός συνόρων και φυσικά τους εμπιστεύομαι καθώς οι θέσεις τους συγγενεύουν ως προς τον στόχο που δεν είναι άλλος να μείνουν τ’ Άγραφα  αυτό που ήταν πάντα: Μια κιβωτός της ελληνικής φύσης…

Τα λέω αυτά γιατί βλέπω να διαμορφώνονται δυο στρατόπεδα: αυτών που βλέπουν το θέμα με επιφυλάξεις και από τη στιγμή που δεν υπάρχουν εγγυήσεις από τους εργολάβους για την τήρηση των απαιτούμενων όρων ενώ από πλευράς Πολιτείας και Δήμων επικρατεί μια θολή κατάσταση ζητούν την ακύρωση των έργων και εκείνων που στοιχίζονται πίσω από το άρμα των αναπτυξιολόγων που ευαγγελίζονται την άνευ όρων ανάπτυξη. Ο διάλογος που θα μπορούσε να αμβλύνει τουλάχιστον τις αντιθέσεις, στην περίπτωση δεν μπορεί να αναπτυχθεί γιατί και από τις δυο πλευρές οι απόψεις είναι ως μπετόν παγιωμένες και λείπει η απαιτούμενη ψυχραιμία που θα έπρεπε να υπάρχει καθώς ο λαϊκισμός είναι αυτός που δίνει τον τόνο και δημιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις.

Δεν θα επαναλάβω τις δικές μου θέσεις αν και με τρώει η γλώσσα μου να το πάω παραπέρα και να προτείνω την κήρυξη των Αγράφων από το Βελούχι ως την Αργιθέα όπως τα έχει καταγράψει ο αείμνηστος Σεραφείμ Τσιτσάς ως ένα μεγάλο εθνικό πάρκο και να κλείσει άπαξ και διαπαντός το θέμα. Εθνικό Πάρκο με αυστηρές προδιαγραφές και λογισμένες παρεμβάσεις που να το κρατάνε ζωντανό, όπως: κανονικά χωριά και όχι μαχαλάδες στην ερημιά, ελεγχόμενη κτηνοτροφία κατά τους θερινούς μήνες, περιορισμένη χρήση οχημάτων και διάνοιξη δρόμων, προσεγμένη καλλιέργεια κήπων με σωστή διαχείριση των νερών, αποκατάσταση των ζημιών στο περιβάλλον και άλλα πολλά που θα κάνουν τα’ Άγραφα πραγματικά μια Κιβωτό της φύσης και της ελληνικής ιστορίας και δεν πρόκειται να κινδυνεύσουν από καμιά ρηχή και επιπόλαια ανάπτυξη όπως την ευαγγελίζονται για μια ακόμη φορά, οι λογής – λογής εμπνευστές και θιασώτες του είδους

Τέλος, μια τέτοια λύση θα περιόριζε κατά πολύ τις διαθέσεις των αναπτυξιολόγων που εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες της τοπικής κοινωνίας και των εκάστοτε εκλεγμένων. Η Άγραφα ανήκουν σε όλους τους Έλληνες κι έτσι πρέπει να λογίζονται, ως Κιβωτός της φύσης και της ελληνικής Ιστορίας και βεβαίως, το μοναδικό καταφύγιο του Γένους.

ΑΘΗΝΑ, 27052018