ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΟΥΝΕΛ ΤΗΣ ΜΙΧΑΗΛ ΒΟΔΑ

Οι δρόμοι της Αθήνας δεν φημίζονται για τις δεντροστοιχίες τους και τούτο οφείλεται σε διάφορους λόγους με πρώτο και βασικό, τον σεβασμό των δημοτών στο δημόσιο χώρο γενικώς και ειδικώς για τα πεζοδρόμια όπου ο καθένας κάνει ότι θέλει. Τα δέντρα επί του προκειμένου και όπου υπάρχουν τις περισσότερες φορές λειτουργούν ως πάσσαλοι να αλυσοδένουν μηχανάκια οι κάτοχοί τους ή να ακουμπάνε πράγματα στον κορμό τους.

Ένας πάλι βασικός λόγος είναι το πλάτος των πεζοδρομίων που περιόρισε η μέχρι ασφυξίας τους από αξιοποίηση του οικοδομήσιμου χώρου όπου τα δέντρα και ασφυκτιούν στριμωγμένα ανάμεσα στα κτίρια και την άσφαλτο που μπορεί να γείρουν αν δεν βρουν εκεί τεντωμένα τα καλώδια κάποιου δικτύου οι τα σύρματα του τρόλει. Έτσι τα περισσότερα είναι ασθενικά και καθώς ξεραίνονται σπάνια τα αντικαθιστούν με άλλα.

Ένας δρόμος πάντως της Αθήνας που αν και έχει τα περισσότερα από τα προαναφερθέντα αρνητικά για τα δέντρα στοιχεία, αποτελεί όμως την εξαίρεση και τους καλοκαιρινούς μήνες στο μεγαλύτερο τμήμα του μοιάζει με τούνελ από πράσινο και δίνει, εκτός από την αίσθηση της δροσιάς, ότι ανήκει σε μια άλλη πόλη. Αυτός ο δρόμος είναι η Μιχαήλ Βόδα που εκτείνεται από την πλατεία Βάθη ως το σταθμό του Ηλεκτρικού στον Άγιο Νικόλαο και είναι από τους μακρύτερους ευθείς δρόμους της Αθήνας. Σε αυτό το δρόμο λοιπόν πριν από πολλές δεκαετίες φύτεψαν ακακίες σε πυκνή μάλιστα διάταξη και από αυτές οι περισσότερες επέζησαν ως τα σήμερα και συνθέτουν αυτόν τον μοναδικό αστικό βιότοπο που χαρίζει σκιά και ημερεύει το μάτι αυτού που τον περπατάει.

Αποτελεί παράδοξο ότι στη Μιχαήλ Βόδα μπορούμε να μιλάμε για μια πλήρη σχεδόν δεντροστοιχία με τόσο μεγάλα δέντρα και τούτο συγκροτεί και μια πρόκληση για τη δημιουργία και άλλων τέτοιων στην πόλη. Στη Μιχαήλ Βόδα πάντως υπήρξαν κάποτε οι συγκυρίες που επέτρεψαν να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα δέντρα και τούτο έχει να κάνει με την ανοικοδόμηση σε όλο το μήκος του δρόμου μέσα σε μια δεκαετία. Ανοικοδόμηση που βεβαίως στοίχισε τη ύπαρξη σε πάρα πολλά όμορφα σπίτια των αρχών του περασμένου αιώνα και του Μεσοπολέμου από τα οποία κάποια σώζονται και ξεχωρίζουν από την ομορφιά τους και την αρχοντιά τους. Μπροστά σε αυτές τις πολυκατοικίες, οι οποίες σημειωτέον καμιά δεν έχει πυλωτή όπως άρχισε να συνηθίζεται τα κατοπινά χρόνια κι έτσι δεν διακόπτεται η συνέχεια της δεντροστοιχίας, οι ακακίες που φυτεύτηκαν έτυχαν προσοχής από τον Δήμο αλλά και από τους περιοίκους. Ένας λόγος επίσης που με κατέπληξε όταν το άκουσα από κάποιον παλιό της γειτονιάς είναι ότι οι θυρωροί των πολυκατοικιών, γιατί τότε δεν υπήρχε πολυκατοικία χωρίς θυρωρό, ήταν αυτοί που πρόσεξαν και φρόντισαν τις ακακίες γιατί θεωρούσαν το πεζοδρόμιο αυλή τους!

Έτσι λοιπόν έφτασε σήμερα η Μιχαήλ Βόδα να έχει την μεγαλύτερη και πιο πυκνή δεντροστοιχία στην πόλη αλλά όπως βλέπουμε σε ορισμένα σημεία της, κάποιες ακακίες που ξεραίνονται κόβονται ένα μέτρο περίπου πάνω από το πεζοδρόμιο χωρίς να υπάρχει συνέχεια, το ξερίζωμα δηλαδή του νεκρού κορμού και το φύτεμα καινούργιου δέντρου. Δεν ξέρω σε τι εξυπηρετεί κάτι τέτοιο αλλά φαντάζομαι πως δεν θα περιμένουν να πετάξει το κούτσουρο νέα βλαστάρια για να πούμε ότι έγινε οικολογικό θαύμα στη Μιχαήλ Βόδα!

ΑΘΗΝΑ, 10072018