Η ΡΗΜΑΓΜΕΝΗ ΚΩΧΗ ΠΟΥ ΕΒΑΛΑΝ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ

Δεν νομίζω ότι περίμενε, ο μέγας Αλεξανδρινός διαφορετική μεταχείριση από τους άλλους ποιητές στην πόλη που ρημάζει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο και το χειρότερο γι’ αυτόν, όλες οι καλές γωνιές σε πλατείες και δρόμους για να στηθεί η προτομή του είχαν καταληφθεί από άλλους προγενέστερους, ήσσονες ή ελάσσονες δεν έχει σημασία.

Έτσι όταν ήρθε και η ώρα να αποκτήσει και ο Κωνσταντίνος Καβάφης την προτομή του στην… πόλη που μας ακολουθεί όπου κι αν πάμε, βρέθηκε μια γωνία στην πλατεία Αιγύπτου, εκεί που αρχίζει η Λεωφόρος Αλεξάνδρας στην Πατησίων απέναντι από το Πεδίον του Άρεως και στήθηκε κάπου ανάμεσα στις αφετηρίες των λεωφορείων του ΚΤΕΛ Αττικής και τα στέγαστρα με τις μεγάλες διαφημίσεις που φιλοξενούν κατά καιρούς στα παραπέτα τους όπου τα χρόνια της εθνικής αυταπάτης φύτεψαν και ένα μεγάλο υπόγειο γκαράζ. Δεν ξέρω αν πριν την κατασκευή του γκαράζ η προτομή ήταν κάπου αλλού και μεταφέρθηκε στη σημείο που είναι σήμερα. Όπως και να έχει όμως, τούτο βεβαίως και δεν αποτελεί προσβολή προς στον ποιητή·  αντιθέτως, θα μπορούσε να είχε ξεχαστεί σε κάποια αποθήκη να σκουριάσει. Η προσβολή όμως είναι σε όλους μοιρασμένη, είτε αφορά τον Δήμο και τους υπαλλήλους του που μισθοδοτούνται για να προσέχουν αυτά τα πράγματα, είτε τους πολίτες που καθημερινά περνούν από εκεί και τον βλέπουν τόσο παρατημένο.

Το να τραβήξει κάποιος υπάλληλος του Δήμου τα χόρτα του περιορισμένου παρτεριού ή να κλαδέψει τον ατίθασο θάμνο (συμπαθάτε με αν αυτή είναι δουλειά υπαλλήλων της περιφέρειας Ατικκής, δεν μπορώ να το γνωρίζω) είναι μια υπόθεση δέκα λεπτών το μήνα στην περίοδο του καλοκαιριού που αυτά φουντώνουν περισσότερο. Έξι μήνες, από δέκα λεπτά συμπληρώνεται μια ώρα φροντίδας στον ποιητή τους στίχους του οποίου επιστρατεύουμε επιπόλαια πολλές φορές να δώσουμε κύρος στο λόγο μας. Στίχους που όλοι σχεδόν διδάχτηκαν στο σχολείο αλλά φαίνεται πως τους πήρε ο αέρας μετά.

Το καλό πάντως στην περίπτωση είναι ότι η μπρούντζινη προτομή του Ποιητή είναι ακόμη στη θέση της και δεν είχε την τύχη των προτομών του Καζαντζάκη ή του Ελ Γκρέκο που ήταν κάποτε τοποθετημένες στο αλσύλιο μπροστά στη Νομική Σχολή και κατέληξαν μια νύχτα σε κάποιο χυτήριο  για ένα παρά. Πιθανόν τούτο έγινε γιατί το αλσύλιο αλλά και άλλα σημεία της πόλης απ’ όπου ξηλώθηκε ότι ήταν από μπρούντζο δεν δείχνει κανένας ενδιαφέρον και για τούτο κατάντησε πρεζότοπος. Δίπλα από την είσοδο του γκαράζ στην πλατεία Αιγύπτου όμως όπου ο χώρος σίγουρα βιντεοσκοπείται όλο το 24ωρο, κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να συμβεί και υπ’ αυτή την έννοια, φαίνεται πως καλά έκαναν αυτοί που τον έβαλαν εκεί.

Το στενάχωρο όμως είναι και νομίζω πως βαραίνει τον Ποιητή περισσότερο γιατί την έχει μόνιμα δίπλα του, είναι η πινακίδα με τις πληροφορίες για το σταθμό. Πόσο δύσκολο είναι να πήγαινε λίγο πιο πέρα ή να ήταν λίγο πιο διακριτική;  Οι στίχοι που έγραψε αυτός θαυμάζονται και διαβάζονται σε ολόκληρο τον κόσμο και ίσως θα έπρεπε αντί των πληροφοριών για το σταθμό στην πινακίδα να ήταν ένα ποίημά του. Το «Περιμένοντας τους βαρβάρους» θα ταίριαζε πιστεύω περισσότερο και ας άφηναν τους οδηγούς να βρίσκουν το σταθμό στις συσκευές πλοήγησης που όλα τα αυτοκίνητα πλέον διαθέτουν…

ΑΘΗΝΑ, 11072018. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37