Η ΝΕΡΑΙΔΑ ΣΤΗΝ ΚΩΧΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ

Ήταν πολύ συνηθισμένο πριν από κάνα αιώνα περίπου και σποραδικά κατόπιν στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι το έπος της αντιπαροχής, οι νοικοκυραίοι των Αθηνών να βάζουν στην οροφή μικρά αγάλματα από αρχαίους θεούς και θεές των Ελλήνων καθώς και από μικρότερες άλλες θεότητες, όπως νύμφες, νεράιδες, σατύρους και άλλα στοιχεία της μυθολογίας, υπηρετώντας μια μόδα που απηχούσε την αρχαία Ελλάδα και επηρέαζε δυναμικά την πνευματική ζωή στη μικρή φτωχή Ελλάδα και κυρίως την πρωτεύουσά της.

Στις παλιές φωτογραφίες βλέπουμε πολλά τέτοια αγάλματα να αιωρούνται στον αιθέρα της πόλης -άλλα ήταν γύψινα κι άλλα κεραμικά- να στολίζουν τις οροφές κάποιων κτιρίων τα οποία σιγά – σιγά κατέβηκαν στη γη επειδή το παλιό σπίτι και ο κήπος του έπρεπε να δώσουν τη θέση τους σε μια πολυκατοικία. Έτσι τα περισσότερα απ’ αυτά, όσα έκρινε η ευαισθησία του εργολάβου και μπορούσαν εύκολα να αποκολληθούν από τη στέγη, βρέθηκαν στο Μοναστηράκι και στα ακριβά παλαιοπωλεία κι από πήγαν σε σπίτια να στολίσουν σαλόνια, γραφεία, κήπους. Κανένα απ’ αυτά δεν ανέβηκε πάλι στον ουρανό!

Σήμερα βλέπουμε στον ουρανό της πόλης τέτοια μικρά αγάλματα μόνο σε ορισμένα ανακαινισμένα με πολύ κόστος και διατηρητέα με πολύ μεράκι κτίρια που στεγάζουν υπηρεσίες του Δημοσίου, πρεσβείες και άλλα ιδρύματα και μοιάζουν τόσο παράταιρα στον ουρανό μιας πόλης γεμάτο κεραίες, σύρματα και πιάτα δορυφορικών λήψεων. Σπίτια που να έχουν τέτοια αγάλματα στην στέγη τους ελάχιστα υπάρχουν και αποτελούν στολίδια στον ουρανό της πόλης που κυριαρχείται από ηλιακά θερμοσίφωνα και ποικίλες κεραίες.

Ένα απ’ αυτά τα αγαλματάκια που είναι ακόμη στη θέση του για παραπάνω από έξι – επτά δεκαετίες, είναι στην οδό Αγαθουπόλεως 92, κάτω από την Αχαρνών και τούτο γλίτωσε επειδή ως φαίνεται οι νοικοκυραίοι του δίπατου σπιτιού δεν παρασύρθηκαν από τις σειρήνες της αντιπαροχής ή απλά ήθελαν να ζήσουν στο ίδιο σπίτι που έζησαν οι πρόγονοί τους. Σεβόμενοι το απλό ύφος που έδωσε ο κτήτορας του δίπατου απλού σπιτιού, το διατήρησαν χωρίς καμία φανερή παρέμβαση ως τις μέρες μας και παρότι δείχνει να μην κατοικείται συστηματικά, δείχνει εντούτοις ζωντανό και λειτουργικό. Η φθορά που εμφανίζει από την τελευταία επέμβαση στο εξωτερικό του είναι λογική για ένα τέτοιο κτίριο στα Κάτω Πατήσια όπου ανάλογα συνομήλικά του έχουν ή κοντεύουν να γίνουν ερείπια και σκουπιδότοποι.

Η ύπαρξη αυτού του κτιρίου στη γειτονιά που πιέζεται ασφυκτικά από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και κυρίως από την αλλαγή στην ταυτότητα των κατοίκων, αποτελεί ένα σπουδαίο τεκμήριο της μεταπολεμικής άνθησης της μεσαίας τάξης σε αυτό το τμήμα της Αχαρνών. Οι απόγονοί αυτής της τάξης που νοικοκύρεψε την ρημαγμένη από τους πολέμους Ελλάδα μετακινήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα σε άλλα προάστια αφήνοντας έτσι χώρο να εισδύσουν οι λογής αλλοδαποί οι οποίοι ραγδαία την μεταμορφώνουν όπως όλη εξάλλου την οδό Αχαρνών και τους παραδρόμους της σε ένα προάστιο μιας καινούργιας πόλης  όπου κάθε τι ελληνικό θα μοιάζει σαν… παρελθόν.

Ένα παρελθόν που θα συνεχίσει να θυμίζει σε όσους σηκώνουν βέβαια το κεφάλι ψηλά, η νεράιδα που βρίσκεται στην κώχη της προσόψεως ενός απλού αστικού σπιτιού στον οδό Αγαθουπόλεως που στέκει ακόμη όρθιο και φροντισμένο να διδάσκει ύφος και τρόπους…