ΜΙΑ ΣΥΚΙΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Στις πόλεις συνήθως αποφεύγεται να φυτεύουν οπωροφόρα δέντρα γιατί θα ήταν πολλοί εκείνοι που θα ήθελαν να κόψουν τους καρπούς για λογαριασμό τους και προς αποφυγή παρεξηγήσεων κάτω από το δέντρο, ενδεχομένως και εντάσεων μεταξύ των διεκδικητών, οι αρμόδιοι περί το πράσινο περιορίζονται σε διάφορα καλλωπιστικά τα οποία έχουν και λιγότερες απαιτήσεις και έτσι έχουν και το κεφάλι τους ήσυχο από πιθανούς καυγάδες.  

Ένα καρποφόρο δέντρο όμως που ξεφεύγει της προσοχής των γεωπόνων, εξαιτίας του τρόπου που πολλαπλασιάζεται είναι οι συκιές για την σπορά των οποίων ευθύνονται τα πουλιά και φυτρώνει όπου αδειάσουν την κοιλιά τους. Γι’ αυτό και βλέπουμε συκιές στα πιο απίθανα μέρη, μέσα σε τοίχους, στα πεζοδρόμια και συχνά και μέσα σε οικόπεδα που κάποτε φιλοξενούσαν σπίτια και μέχρι στιγμής δεν αξιοποιήθηκαν με την ανέγερση πολυώροφου κτιρίου. Οι τελευταίες συχνά είναι και αρκετά μεγάλες και τούτο γιατί στην αυλή εκείνου του σπιτιού από τα οποία ήταν γεμάτες οι παλιές γειτονιές της Αθήνας, σε μια γωνία ο νοικοκύρης είχε φυτέψει μια συκιά και συχνά την συντρόφευε και μια λεμονιά.

Η λιτοδίαιτη και ανθεκτική στις ξηρασίες συκιά είναι ιθαγενές δέντρο της Αττικής και η ιστορία με τον συκοφάντη –που δεν έχει καμιά σχέση με την σημερινή έννοια της λέξης- δείχνει την εκτίμηση που είχαν πάντα οι Αθηναίοι σε αυτό το ευλογημένο δέντρο. Γι’ αυτό και φύτευαν -τότε που τα σπίτια είχαν αυλές- και μια συκιά στην άκρη για να ευχαριστιούνται τον ίσκιο της αλλά και να απολαμβάνουν τους υπέροχους καρπούς της, νωπούς συνήθως γιατί εκτός από την οικογένεια φίλευαν και τους γείτονες και τους φίλους. 

Μια τέτοια μεγάλη συκιά ήταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια στην αυλή ενός παρατημένου σπιτιού στην οδό Πλαπούτα, στα Εξάρχεια και καθώς δεν υπήρχε αυλόπορτα, όταν ωρίμαζαν τα σύκα –βασιλικά μάλιστα– έμπαινε και μάζευε όσα έφτανε. Η έλλειψη αυλόπορτας δελέαζε όμως και πολλούς άλλους να επισκέπτονται το ερείπιο για διάφορους λόγους που σχετίζονται με την παρανομία και πιθανόν κάποιος απ’ αυτούς, ξέχασε κάποια φλόγα αναμμένη και το σπίτι έγινε παρανάλωμα. Θύμα της φωτιάς ήταν και η μεγάλη συκιά η οποία έγινε κάρβουνο χωρίς κανένας φυσικά να στεναχωρηθεί γι’ αυτή εκτός από τους λίγους που την ήξεραν και την επισκέπτονταν κάθε καλοκαίρι για τα σύκα της.

Η συκιά όμως μπορεί να καίγεται αλλά οι ρίζες της παραμένουν ζωντανές κι την επόμενη άνοιξη βγάζουν καινούργιο δέντρο με όλες τις ιδιότητες του μητρικού κι έτσι έγινε και με αυτή της οδού Πλαπούτα. Πέταξε βλαστάρια και ήδη έχει αρχίσει να βγάζει τα πρώτα σύκα της και όσοι έχουν το θάρρος μπορούν να παραμερίσουν την πρόχειρη περίφραξη και να τα δοκιμάσουν. Τους πληροφορώ πως είναι ίδια και ίσως καλύτερα από της παλιάς συκιάς!

ΑΘΗΝΑ, 13082018. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37