Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ

Συμβαίνει καμιά φορά, ο κηπουρός των δημόσιων κήπων και χώρων πρασίνου της Αθήνας εκεί που ποτίζει το γκαζόν - κάτι θλιβερά ρετάλια από ξερό χόρτο δηλαδή- να ρίχνει με το λάστιχο λίγο νερό να δροσίσει και τα σιωπηλά αγάλματα και τα γλυπτά που κάποιοι τοποθετήθηκαν κάποτε εκεί, για να θυμούνται οι νεώτεροι διάφορα λαμπρά πρόσωπα ή απλά τα έβαλαν ως διακοσμητικά στοιχεία να ομορφαίνουν τάχα τον δημόσιο χώρο.

Πρόκειται για μια κίνηση του κηπουρού η οποία συνήθως περνά απαρατήρητη από τους περαστικούς που βαδίζουν με το μυαλό τους πάντα αλλού και ελάχιστοι είναι αυτοί, τουρίστες ως επί το πλείστον που βλέπουν και ενδιαφέρονται για το ποιος είναι ο μαρμαρωμένος και ο μπρούτζινος ή τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης με την τάδε ή την δείνα σύνθεση. Ο κηπουρός από την πλευρά του πάλι εκτός του ότι δεν είναι επιφορτισμένος με το μπάνιο των αγαλμάτων, δεν μπορεί, λόγω ύψους να τα καταβρέξει από πάνω ως τα κάτω αλλά όπως έχω παρατηρήσει δεν ξεχνά ποτέ να δροσίσει το βάθρο που τα σηκώνει.

Έτσι είδα πριν από λίγες μέρες το μεσημέρι, έναν γνωστό σε όλους γύρω από την Τριλογία της Πανεπιστημίου και την Ακαδημίας κηπουρό μπροστά στην Εθνική Βιβλιοθήκη να ποτίζει αρκετή ώρα τα θεμέλια του βάθρου του ανδριάντα του Γρηγόρη Βαλλιάνου, ο οποίος πέρασε στο πάνθεον των εθνικών ευεργετών διαθέτοντας την περιουσία του να χτιστεί η Εθνική Βιβλιοθήκη. Τον παρακολούθησα διακριτικά αρκετή ώρα και είδα πως το απολάμβανε αλλά δεν πήγα να τον ρωτήσω γιατί το κάνει, επειδή σίγουρα θα του χάλαγα την ευχαρίστηση ή θα τον ενοχλούσα μιας και ο άνθρωπος έκανε τη δουλειά του. Τον ίδιο κηπουρό, ο οποίος πρέπει να είναι από τους πιο εργατικούς και προσηλωμένους στο έργο του τον είδα να ποτίζει με το λάστιχο και τα καταδικασμένα σε αργό θάνατο πλατάνια που φύτεψαν κοντά στις στάσεις των αστικών και τα ποτίζουν υπόγεια με το σταγονόμετρο.

Αυτός γνωρίζει πως κάτι τέτοιο είναι βασανιστικό για το συγκεκριμένο δέντρο και παίρνει το λάστιχο και τους προσφέρει για λίγα λεπτά, την ψευδαίσθηση του ζωντανού νερού.

Μπορεί, σκέφτηκα όταν τον είδα να ποτίζει το άγαλμα, αυτός ο άνθρωπος να ξέρει και ποιος ήταν ο Βαλλιάνος και την προσφορά του και με τον τρόπο του θέλει να τον ευχαριστήσει και πιθανόν να έχει επισκεφτεί κάποια φορά το αναγνωστήριο της Βιβλιοθήκης και να έφυγε ευχαριστημένος.  Από τους άλλους όμως που τον βλέπουν και ξέρουν ποιος είναι στο άγαλμα, κάποιος απ’ όλους μπορεί να σκεφτεί κάτι απίθανο: Δηλαδή πως όσο και να ποτίσει τον ανδριάντα του ευεργέτη, από το μάρμαρο δεν πρόκειται να πέσει κανένας σπόρος και να βλαστήσει πάλι την προσφορά. Ή και να πέσει, σε ποιο έδαφος θα βλαστήσει αφού τίποτα δεν έμεινε αμαγάριστο σε αυτόν τον άμοιρο τόπο…

ΑΘΗΝΑ, 20082018. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37