ΤΑ ΣΦΟΥΓΓΑΡΟΚΟΛΟΚΥΘΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

Περί κολοκυθιών της Καρδίτσας συνέχεια. Είδα πολλά να βρίσκονται ακόμη στα χωράφια ξεχασμένα αλλά από εκείνα που με εντυπωσίασαν, ήταν κάτι κολοκύθια που στην πρώτη εντύπωση δεν μου γέμισαν καθόλου το μάτι. Αυτά όμως όπως μου είπε ο Χρήστος Εγγλέζος που τα καλλιεργεί στην αυλή του οινοποιείου του, τα λένε κολοκύθια σφουγγάρια και τα οποία, κατά τα παλαιότερα χρόνια πριν εμφανιστούν τα πλαστικά σφουγγάρια, το ξέραιναν και με αυτά έτριβαν οι άνθρωποι το δέρμα τους. Τα έπιασα και όντως διαπίστωσα πως ήταν μαλακά και η σάρκα τους συμπιέζονταν όπως ακριβώς τα σφουγγάρια και ομολογώ πως πήρα κάνα δυο και σαν ξεραθούν, θα τα δοκιμάσω και θα σας πω τα αποτελέσματα…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 30092018

ΕΝΑ ΝΕΡΟΚΟΛΟΚΥΘΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΣΙΠΟΥΡΟ

Πρόκειται για απλά νεροκολόκυθα τα οποία φυσικά δεν τρώγονται ούτε από τα ζώα με δυνατά δόντια όταν ξεραθούν. Γίνονται όμως πολύ ωραία δοχεία στα οποίο παλαιότερα, πριν ανακαλυφθούν τα πλαστικά και δεν αποκλείεται πριν ακόμα οι άνθρωποι επινοήσουν την αγγειοπλαστική, έβαζαν, διατηρούσαν και μετέφεραν διάφορα υγρά. Τούτο σκέφτεται να κάνει και ο Χρήστος Εγγλέζος με τούτα τα πολύ μακριά κολοκύθια που πρόκοψαν φέτος στην αυλή του και μάλιστα να βάζει σε αυτά, τσίπουρο από το εκλεκτό που φτιάχνει. Θα τους βάλει πώμα στην μια άκρη και στην άλλη, μια κάνουλα και θα έχει όπως λέει την πιο πρωτότυπη τσότρα στο μαγαζί του για να κερνάει τους φίλους τους όταν πάνε να τον δούνε. Ένα τέτοιο υποσχέθηκε να φτιάξει και σε μένα για την διαφήμιση που του κάνω…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 29092018

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑ, Α’

Δεν θα ήταν υπερβολή να σας πω ότι αυτές τις ημέρες όλοι σχεδόν στην Καρδίτσα ασχολούνται με τα αμπέλια, τα κρασιά και τα τσίπουρα,κάτι για το οποίο μόλις μαζευτώ σε μια άκρη θα σας ενημερώσω. Πέρα από τα κρασιά όμως, γίνεται και η τεελυταία συλλογή των κηπευτικών και ανάμεσα σε αυτά και στα κολοκύθια. Ένα από αυτά τα οποία καλλιέργησε ο Χρήστος Εγγλέζος έφτασε τα 50 κιλά, θαυμάζει ο πατέρας του μπάρμπα Λάμπρος ο οποίος λέει πως λυπάται να σφάξει ένα τέτοιο θαύμα αλλά η κυρά του Ευσταθία περιμένει πως και πώς να φτιάξει με τα κομμάτια του που θα βράσει σε πετιμέζι ένα μοναδικό γλυκό, τα «ρετζέλια» αν θυμούνται κάπως οι παλαιότεροι. Για το τι είναι αυτά, πάλι μόλις μαζευτώ θα σας γράψω και θα σας κάνω να τρέχουν τα σάλια σας…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 29092018

ΟΙ ΣΥΚΙΕΣ ΣΤΑ ΟΡΕΙΝΑ ΜΕΡΗ

Γεννήθηκα και πέρασα τα παιδικά μου χρόνια σε ένα χωριό, ημιορεινό στις πλαγιές του Τυμφρηστού (Βελούχι) και επειδή τα πράγματα τότε δεν ήταν  χαλαρά όπως σήμερα, με όσες δυνάμεις βέβαια διέθετα και οπωσδήποτε αντίληψη, έπρεπε να συμμετάσχω στις δουλειές του σπιτιού που ήταν αποκλειστικά αγροτικές κι έτσι μπορώ να πω ότι γνωρίζω αρκετά για εκείνη την εποχή και μπορώ κάλλιστα να κάνω συγκρίσεις με τη σημερινή. 

Οι πρώτες εντυπώσεις που είχα τότε για τα αγαθά ήταν ότι αυτά προέρχονταν από τους κήπους μας, τα χωράφια μας ενώ ελάχιστα (τα πιο καλά νόμιζα τότε) προέρχονταν από την αγορά, είτε από τα καφενεία - μπακάλικα του χωριού είτε από τα εμπορικά του Αγίου Γεωργίου. Έτσι ήταν αυτονόητο πως οι πατάτες, τα φασόλια, το σιτάρι, το κρασί, το τσίπουρο, το κρέας, το γάλα, το τυρί, το βούτυρο, το μέλι, τα φρούτα και τα λαχανικά δεν θα έμπαιναν στο σπίτι αν προηγουμένως δεν ασχολούνταν οι γονείς μου, πράγμα που ίσχυε και όλους τους συγχωριανούς εξάλλου και ανάλογα με τη διάθεση που είχε ο καθένας και βεβαίως με την κτηματική περιουσία που είχε ευημερούσε ή δυσκολεύονταν.

Έτσι γνώρισα τον κόσμο τότε και τώρα, σε μια επιστροφή πάλι στο χωριό ανακαλύπτω πως τίποτα σχεδόν από αυτά δεν ισχύει και για να τον αναστήσω, όπως επιχειρώ νοερά και στην πράξη, ούτε τις δυνάμεις έχω αλλά ούτε και βλέπω και άλλους να συμμετάσχουμε σε αυτή την προσπάθεια. Είναι πάντως ένα θέμα το οποίο αφήνω ανοιχτό και την άνοιξη, με την εμπειρία που αποκόμισα φέτος και την προεργασία που έκανα στα χωράφια και στα δέντρα θα δώσω συνέχεια και αν θα μας μείνουν μόνο οι σημειώσεις απ’ αυτή την περίοδο.

Στο κλίμα αυτό επιχείρησα να ανιχνεύσω και την περίπτωση των συκιών στο χωριό. Πρόκειται για ένα πολύτιμο δέντρο, αρκετά συνηθισμένο σε πολλά άλλα μέρη και ιδιαίτερα στα πιο χαμηλά υψόμετρα αλλά και με έντονη την παρουσία του και στα δικά μας ορεινά. Δεν επρόκειτο για συκιές όπως της Εύβοιας και της Καλαμάτας, αλλά για κάποια, αυτοφυή συνήθως είδη που είχαν προσαρμοστεί στο κλίμα και το υψόμετρο της περιοχής μας και αν τα ευνοούσε ο καιρός τσακίζονταν από τον καρπό. Είχαμε λοιπόν συκιές που έκαναν ωραία σύκα, άσπρα, κόκκινα, κίτρινα και μαύρα αλλά εκείνα που ήταν πιο εντυπωσιακά και γλυκά ήταν τα λεγόμενα μελανά λόγω του ότι το χρώμα της φλούδας τους ήταν όπως του παλιού μωβ μελανιού και όταν ωρίμαζαν ήταν πολύ γλυκά. Αξιοσημείωτη δε ήταν και η αντοχή τους στις βροχές και στις δροσιές του Σεπτεμβρίου και έμειναν πάνω στο δέντρο σχεδόν μέχρι τα μέσα του Οκτωβρίου. Επόμενο ήταν λοιπόν να επισκεπτόμαστε αυτές τις συκιές και ας μην ήταν δικές μας και να απολαμβάνουμε τους καρπούς τους ακόμη και κρυφά…

Από αυτές τις συκιές, όσο και να τις αναζήτησα στα χωράφια και τις εξοχές του χωριού δεν βρήκα καμία ζωντανή και όπου υπήρχαν, μόνο τα κούτσουρά τους έχουν μείνει μέσα στα βάτα και τις αγριάδες. Από τις άλλες ποικιλίες, ευτυχώς υπάρχουν ακόμη μερικές που καρπίζουν και πρόλαβα να γευτώ τα σύκα τους που η μόνη διαφορά που έχουν με των άλλων περιοχών είναι ότι είναι πιο δροσερά. Απ’ αυτά τις συκιές θα επιχειρήσω να φυτέψω γιατί αποδεδειγμένα και χωρίς ιδιαίτερη περιποίηση καρπίζουν ενώ θα επιχειρήσω να ξαναβάλω και από τις λεγόμενες μελανές που έχουν ακόμα στον Άγιο Γεώργιο για να συνεχίσει έτσι να υπάρχει αυτό το είδος και να γλυκαίνουμε το στόμα μας το φθινόπωρο.

Αξιοσημείωτο πάντως είναι ότι αναζήτησα συκιές και σε κάποια χωράφια που ήταν κάπως μακριά από το χωριό, ένα δυο χιλιόμετρα με τα πόδια αλλά δυσκολεύτηκα πολύ να τα πλησιάσω καθώς τα έχει καταπιεί το δάσος και δεν φαίνονταν τίποτα που να τις θυμίζει. Τις περισσότερες τις είδα μέσα στο χωριό, το οποίο επίσης είναι κοντεύει να γίνει κι αυτό ζούγκλα και κοντά στα σπίτια ή τους παρατημένους αχυρώνες σαν να ήθελαν και αυτές να έρθουν πιο κοντά στους λίγους ομολογουμένως ανθρώπους να έχουν συντροφιά και να αμυνθούν μαζί στο αδηφάγο δάσος που απειλεί και το χωριό τώρα. Φέτος επίσης, λόγω των συνεχών βροχών ο καρπός από τις περισσότερες απ’ αυτές συκιές έσκασε και σάπισε με αποτέλεσμα να είναι ο τόπος γεμάτος μύγες ενώ πουθενά δεν φαίνονταν κάποιο πουλί να τα δοκιμάσει και να βοηθήσει στον πολλαπλασιασμό τους.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 28092018. Περιοδικό "Κυνήγι-Δημοκρατία" 19092018 σελ. 70-71.     

  

ΠΩΣ ΣΠΑΜΕ ΚΑΡΥΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΣΦΥΡΙ

Τα καρύδια είναι ένας πολύτιμος απ’ όλες τις απόψεις, καρπός της ελληνικής γης και η συλλογή τους γίνεται τούτες τις ημέρες σε όλα τα ορεινά χωριά που υπάρχουν ακόμη καρυδιές και δεν έχουν κοπεί να γίνουν έπιπλα. Το λέω αυτό γιατί κατά την δεκαετία του ’60, τα χρόνια που κορυφώθηκε η εσωτερική μετανάστευση αποψιλώθηκε σχεδόν ολόκληρη η ελληνική ύπαιθρος από τις παλιές καρυδιές γιατί ως ξύλο απέφεραν άμεσο χρήμα και ήταν πολλές οι οικογένειες που χάρη στα χρήματα από τις καρυδιές πλήρωσαν την πρώτη εγκατάστασή τους στα υπόγεια της Κυψέλης και πάνω - κάτω στην Πατησίων.

Παρ’ αυτά διατηρήθηκαν αρκετά δέντρα και μεγάλωσαν κάποια άλλα και αν τα θέλει η χρονιά καρπίζουν αλλά σε όλα τα χωριά λείπουν τα χέρια για να τα μαζέψουν και πολύ περισσότερο οι άνθρωποι που μπορούν να ανέβουν πάνω στις καρυδιές και να της τινάξουν. Γι’ αυτό και όλοι περιμένουν πότε θα πέσουν τα ώριμα καρύδια από το δέντρο για να προλάβουν μάλιστα από τα τρωκτικά που παραφυλάνε να τα αρπάξουν.

Αυτή είναι λίγο πολύ η μικρή ιστορία με τα καρύδια και είναι τυχεροί όσοι έχουν ακόμη κάποιες καρποφόρες καρυδιές στα χωριά τους. Τα καρύδια όμως, δεν τρώγονται με το τσόφλι τους, ένα πολύ σκληρό ξυλώδες κέλυφος που προστατεύει απόλυτα τον καρπό. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι για να τα γευτούν, τα σπάνε είτε με σφυράκια στο πολύ χωριάτικο, είτε με τους λεγόμενους καρυοθραύστες στο πιο αστικό.

Όποιος όμως θέλει να σπάσει ένα καρύδι στα γρήγορα και δεν έχει ούτε μια πέτρα διαθέσιμη κοντά του, μπορεί να το κατορθώσει βάζοντας δυο καρύδια στην παλάμη του και ανάλογα με τη δύναμη που έχει, να τα σφίξει δυνατά και να τα σπάσει με την πίεση που θα ασκήσει ο ένας καρπός πάνω στον άλλο. Συνήθως με αυτό τον τρόπο σπάζει μόνο ένα καρύδι αλλά δεν αποκλείεται να ραγίσει και το άλλο οπότε με μια κίνηση να έχουμε  δυο επιτυχή αποτελέσματα.  Στις φωτογραφίες, μπορείτε να δείτε τον τρόπο με τον οποίο τοποθέτησε πριν από λίγες μέρες στην Καστανιά της Ευρυτανίας ο καλός φίλος Μάκης Χαρικόπουλος δυο καρύδια στα χέρια του και κατάφερε να σπάσει το ένα.

- Σημειώνουμε, πως τα καρύδια πρέπει να αφεθούν λίγες μέρες στον ήλιο να ξεραθούν γιατί η φλούδα του καρπού όταν είναι ακόμη χλωρά πικρίζει και πρέπει να ξεφλουδιστούν πριν μπουν στο στόμα...

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΟΦΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΡΥΔΙΩΝ

Έτσι κάπως τελειώνει ο κύκλος της ωρίμανσης ενός καρυδιού. Από ένα ίχνος γόνιμης σκόνης του αρσενικού λουλουδιού της καρυδιάς που μοιάζει με μεγάλη κάμπια γονιμοποιείται το θηλυκό και σιγά – σιγά μέσα σε ένα πράσινο χοντρό περίβλημα με πολύ πικρή γεύση μεγαλώνει το καρύδι το οποίο ξέρει πολύ καλά πως μόλις πέσει στη γη μπορεί να μην αφήσει απογόνους γιατί παραμονεύουν τα τρωκτικά να πάρουν το μερίδιό τους από τη σοδειά. Ο πολύτιμος, για ανθρώπους και ζωντανά του δάσους καρπός του, ο οποίος πολλές φορές αρνείται πεισματικά να βγει από το προστατευτικό κέλυφος και τότε επιστρατεύονται μακριές βέργες, από μέλεγο οι καλύτερες, από τους ανθρώπους ή αν δεν μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο αφήνουν τη βροχή και τον αέρα να λειτουργήσουν για λογαριασμό τους. Θέλει δεν θέλει το καρύδι, κάποια στιγμή θα πέσει στη γη…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25092018

ΜΑΚΑΒΡΙΑ ΤΕΧΝΗ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ

Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη πόλη στον κόσμο ολόκληρο η οποία να έχει τόσα πολλά μακάβρια και απωθητικά γκράφιτι με νεκροκεφαλές στους τοίχους της. Αυτά μάλιστα δεν είναι μιας μόνο τεχνοτροπίας -ενός καλλιτέχνη του δρόμου που ορισμένοι απ’ αυτούς είναι εξαιρετικοί ή μιας ομάδας της street art λεγόμενης τέχνης- αλλά έχουν πολλές υπογραφές πράγμα που σημαίνει ότι καλλιεργείται και μια δημιουργική άμιλλα ως προς την απόδοση του αποτρόπαιου θέματος. Με την έκθεσή τους δε σε όλα τα κεντρικά σημεία της πόλης αφήνουν να εννοηθεί πως κάτι άρρωστο κυκλοφορεί σε όλη την Αθήνα…  

Αυτά τα καλλιτεχνήματα τα οποία  γνώρισαν ιδιαίτερη άνθηση από τα χρόνια της κρίσης και μετά και μετέτρεψαν τους τοίχους της πόλης σε ένα απέραντο πίνακα σύγχυσης, προκαλούν ποικίλες αντιδράσεις σε όσους τα βλέπουν μπροστά τους ενώ δημιουργούν ένα ιδιότυπο σκηνικό όταν βαδίζουν δίπλα τους, όπως αυτό στην οδό Ιπποκράτους γωνία με την  Ακαδημίας. Έχει πολύ ενδιαφέρον για όποιον κάτσει απέναντι και βλέπει τον κόσμο να περνάει μπροστά από μια νεκροκεφαλή ζωγραφισμένη στον τοίχο. Οι περισσότεροι ούτε καν την προσέχουν, έχοντας το μυαλό τους σε άλλα πράγματα, της επιβίωσης πιο επιτακτικά, δεν βλέπουν το «μήνυμα» του καλλιτέχνη και το προσπερνάνε. Έτσι το βλέπουν μόνο όσοι έρχονται από την πλευρά της Ακαδημίας, εκεί που ήταν κάποτε οι αφετηρίες των αστικών για τη Φιλοθέη και το Ψυχικό και βαδίζουν σε μια πορεία απόκλισης από αυτό αλλά δεν πρέπει να φταίει μόνο το έργο, ολόκληρο το σφαλισμένο κτίριο με το ξεθωριασμένο άσπρο που είναι βαμμένο δεν αφήνει περιθώρια να το δει κανένας όμορφο. 

Κάποιος που θα ήξερε τι ήταν εκεί θα έβλεπε την νεκροκεφαλή σαν σφραγίδα θανάτου του κτιρίου που ανήκει στον Πανεπιστήμιο των Αθηνών και το μόνο που φαίνεται ότι λειτουργεί εκεί μέσα, είναι η Λέσχη Κινηματογράφου των φοιτητών «Ιριδα» που έχει είσοδο από την Ακαδημίας. Εκεί στην καμπύλη γωνία λειτουργούσε κάποτε ένα από τα εστιατόρια των Αθηνών με την καλύτερη θέα στο πολυσύχναστο δρόμο που λέγονταν «Παρνασσός», κατόπιν έγινε βιβλιοπωλείο και τώρα είναι ένας άδειος, τυφλός χώρος. Από την πλευρά της Ιπποκράτους ήταν μια σειρά από βιβλιοπωλεία που για διάφορους λόγους έκλεισαν και από τότε το κτίριο έπαψε να δείχνει ότι είναι ζωντανό. Αν κρίνουμε δε από τα χρόνια που είναι έτσι, μάλλον δεν ενδιαφέρει καθόλου το Πανεπιστήμιο και σε αυτό συνηγορεί και η μείωση της κίνησης και σε αυτό το κομβικό σημείο της πόλης την ημέρα αλλά κυρίως τη νύχτα. Μόνο όταν έχει θέατρο παρατηρείται κάποια κίνηση κι αυτό πάλι περιορισμένη. 

Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας, η Ιπποκράτους που κατέβαζε ποτάμι τον κόσμο προς την Πανεπιστημίου και το εμπορικό κέντρο, μοιάζει σαν δρόμος συνοικίας το απόγευμα…  

ΑΘΗΝΑ 24092018. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος",13092018, σελ. 39  

ΤΑ ΓΕΛΑΔΙΑ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ

Ο ποταμός Μέγδοβας που περπατήσαμε προχθές με τους φίλους από τον ΕΟΣ Καρδίτσας ακούγεται από τους ντόπιους και ως η Μέγδοβα αλλά σε διάφορα παλαιότερα κείμενα θα τον συναντήσουμε και ως Καμπύλο αλλά κυρίως ως Ταυρωπό – έτσι είπαν στην αρχή και το φράγμα που μάζεψε τα μισά νερά του και αργότερα ονομάστηκε Λίμνη Πλαστήρα ενώ ένα άλλο κομμάτι του, εκεί που έσμιγε με τον Αχελώο βρίσκεται κάτω από τη λίμνη Κρεμαστών.

Το όνομα Ταυρωπός προέρχεται από τη λέξη ταύρος και το αρχαίο ελληνικό ρήμα όψομαι (βλέπω) - συμπαθάτε με για τη φιλολογική μου επάρκεια σε αυτό το θέμα το οποίο θίγω με άλλη αφορμή και ζητώ την επιείκειά σας αλλά και τη συμβολή σας για το σωστό- που σημαίνει αυτός που έχει την όψη του ταύρου ή και μάτια ταύρου (βλ. γλαυκώπις – προσωνύμιον της Αθηνάς). Στην περίπτωση για να δοθεί από τους μακρινούς μας προγόνους αυτό το όνομα στον ποταμό, έγινε για δυο κυρίως λόγους. Πρώτον ότι η δύναμή του ποταμού έμοιαζε με ταύρο, μαινόμενο μάλιστα όταν ήταν στις κατεβασιές του ή τα πρασινογάλαζα νερά του έμοιαζαν με μάτια βοδιού. Και στις δυο περιπτώσεις τα πράγματα ταιριάζουν κι έτσι κρατήθηκε το όνομα αυτό στον ποταμό Μέγδοβα ως τις ημέρες μας.

Με αυτές τις σκέψεις παρατήρησα αρκετή ώρα (και από απόσταση βεβαίως) ένα κοπάδι γελάδια που αναχάραζε κάτω από τα πλατάνια προς την πλευρά του Κλειτσού και τα όποια μόλις μας είδαν μαζεύτηκαν όλα σε μια πυκνή ομάδα, με τα μεγάλα να μας παρατηρούν εξεταστικά ενώ παράλληλα είχαν στο νου τους τα μοσχάρια και σε μια διάταξη άμυνας θα έλεγα, πέρασαν το ποτάμι κάνα δυο φορές μέχρι να βρουν ένα άλλο μέρος να ησυχάσουν.

Το θέαμα ήταν ωραίο και έδειχνε υποτυπωδώς την οργάνωση αυτών των ζώων, τα οποία αποκαλούμε και περιφρονητικά κάπως «γελάδια» και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον παρείσακτο στο χώρο τους και την προστασία των αδυνάμων μελών του κοπαδιού. Ήταν ωραίο επίσης θέμα για φωτογραφίες αλλά ήθελε ένα καλό τηλεφακό ώστε να μην ενοχλούνται από την παρουσία του φωτογράφου και φυσικά αυτός να είναι σε απόσταση ασφαλείας γιατί τότε, πριν προλάβει να δει τα υπέροχα μάτια ενός ταύρου που λούζεται στο ποτάμι, θα γνώριζε με επώδυνο τρόπο τη δύναμη των κεράτων του. Στην περίπτωση αυτή, κανένας δεν μπορεί να εκτιμήσει τις αντιδράσεις του παντοδύναμου αυτού ζώου όταν νοιώσει πως απειλείται το κοπάδι με τα θηλυκά και τα μοσχάρια που είναι ο αρχηγός. 

Πέρα όμως απ’ αυτά τα φιλολογικά, το κοπάδι των γελαδιών στον Μέγδοβα, ήταν και το μόνο ζωντανό στοιχείο που συναντήσαμε. Τίποτα άλλο που να δηλώνει πως εκεί κοντά, στις πλαγιές πάνω από την κοίτη του υπάρχει μια άλλη δραστηριότητα. Ούτε ένα κοπάδι προβάτων δεν ακούσαμε, ούτε κοπάδι από γίδια πάλι. Το χειρότερο ήταν ότι δεν βρήκαμε μπροστά μας, σε καμιά από τις έρημες λογγές του ένα καλλιεργημένο χωράφι, ούτε ένα κήπο, ούτε ένα δέντρο καρποφόρο. Το γεγονός απογοητεύει πλήρως όσους έχουν την αυταπάτη ότι η ελληνική ύπαιθρος είναι ακόμη ζωντανή και μάλιστα σε έναν τόπο που από τη φύση είναι ευλογημένος από κατακάθαρα νερά αλλά κι αυτά άδεια από ζωή. Ελάχιστα ήταν τα ψάρια που είδαμε, σχεδόν καθόλου πέστροφες που γι’ αυτές φημίζονταν όπως επίσης και ελάχιστα αμφίβια καθώς και ερπετά. Το γεγονός λένε οφείλεται στις τρομερές κατεβασιές που έκανε πρόπερσι και είναι μια εύλογη αιτία αλλά τα πράγματα πρέπει να οφείλονται σε μια σειρά άλλων παραγόντων που όλα μαζί νέκρωσαν τον Μέγδοβα.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, όλος ο Μέγδοβας, και στις δυο πλευρές του ήταν γεμάτος από  κόσμο με έντονες αγροτοκτηνοτροφικές δραστηριότητες αλλά το έφεραν έτσι τα πράγματα, σήμερα να υπάρχουν μόνο ελάχιστα κοπάδια από γελάδια κι αυτά φοβισμένα από τους λύκους και τις αρκούδες που αφθονούν πλέον στην περιοχή. Η δε βοσκή τους περιορίζεται και αυτή στην κοίτη του ποταμού και ψηλά στους ελατιάδες και τα σπανά γιατί εξαιτίας της πληθυσμιακής αποψίλωσης, της υποχώρησης της υλοτομίας από τους ντόπιους,  της εγκατάλειψης των μονοπατιών και κυρίως της ολοκληρωτικής μείωσης των κοπαδιών κατσικιών, το δάσος από τα πουρνάρια να είναι αδιάβατο για τα γελάδια και κάθε άλλο ζωντανό.  Ένα αδιάβατο δάσος από πουρνάρια έχει κατακλύσει πλέον την περιοχή και μόνο όπου υπάρχει κανένας ανοιχτός δασικός δρόμος μπορεί να το πλησιάσει κάποιος και μόνο μέσω αυτών όσοι έχουν κοπάδια γελάδια μπορούν να τα έχουν στο νου 

τους.

ΑΘΗΝΑ, 21092018. Περιοδικό "Κυνήγι - Δημοκρατία",  19092018, σελ. 70-71.

ΚΟΝΤΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ, ΛΙΓΟΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΦΕΤΕΣ…

Το φάγαμε σαν καρπούζι κι αυτό το καλοκαίρι. Η τελευταία φέτα του έμεινε για σήμερα που μετράει ίσια η μέρα και ίσια η νύχτα και από απόψε που στρίβει ο ήλιος κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο αρχίζουμε να μετράμε μικρότερες μέρες και μεγαλύτερες νύχτες ως τα Χριστούγεννα και να πάρουμε πάλι τον ανήφορο για το καλοκαίρι. Καλά να είμαστε και του χρόνου ελπίζω να είμαστε και καλύτερα και να έχουμε και δική μας παραγωγή καρπουζιών και άλλων κηπευτικών καθώς προμηθεύτηκα από τώρα μοναδικό σπόρο.

ΥΓ. Δανεική από το 2016 η φωτογραφία με τη φέτα του καρπουζιού για να χαιρετήσουμε πραγματικά αλλά και μεταφορικά την αλλαγή της εποχής. Από τον 4ο Ποδηλατικό Άθλο της Ρούμελης στη βρύση του Αρβανίτη όπου ο Σύλλογος Δρομέων Φθιώτιδας μας καλωσόρισε με ένα φορτηγό δροσερά καρπούζια.

ΑΘΗΝΑ, 21092018