ΜΕ ΘΕΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ

Ο επισκέπτης της Αθήνας ασφαλώς και να θα αναρωτηθεί κάποια στιγμή, όταν έρθει η ώρα της ανάγκης του, που μπορεί να ανακουφίζονται οι κάτοικοι αυτής της πόλης και θα αναζητήσει αυτό το ιδιαίτερο σημείο. Καθώς δε δεν υπάρχει πουθενά μια πινακίδα που να δείχνει ότι κάπου εκεί κοντά λειτουργεί δημόσια τουαλέτα (WC) πιθανώς θα ρωτήσει κάποιον που να δείχνει ντόπιος και είναι βέβαιο πως αυτός θα του πει να πάει σε ένα καφενείο ή άλλο κατάστημα γιατί και ο ίδιος δεν θα γνωρίζει αν όντως υπάρχει κάτι τέτοιο.

Ναι, η Αθήνα είναι μια πόλη που δεν υπάρχουν πια δημόσιες τουαλέτες ή αποχωρητήρια όπως λέγονται στη γλώσσα μας. Παλιότερα υπήρχαν σχεδόν σε κάθε πλατεία και λειτουργούσαν με ευθύνη του Δήμου αλλά σιγά – σιγά και για σειρά λόγων έκλεισαν και η μόνη τέτοια εγκατάσταση είναι αυτή στην πλατεία Συντάγματος. Για τις τουαλέτες που λειτουργούσαν στην Ομόνοια και από τις οποίες έχει αντληθεί πολύ υλικό για την κατασκευή μια σειράς αστικών μύθων, όταν έφτασε η ώρα να περάσει από εκεί το Μετρό και να ανακατασκευαστεί ο υπόγειος χώρος, καταργήθηκαν. Ακούστηκαν πολλά τότε για την περίπτωση αλλά ο φόβος για τρομοκρατικό χτύπημα ήταν μια απάντηση που δεν σήκωνε αμφισβητήσεις. Το ίδιο ειπώθηκε και για όλους τους σταθμούς του Μετρό, η υπόθεση ξεχάστηκε και οι επιβάτες συνήθισαν στην ιδέα. Μια άλλη περίπτωση ήταν οι τουαλέτες στο ισόγειο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων στην Ακαδημίας, απέναντι από τη Νομική που κι αυτές έκλεισαν και από τότε που το παρκάκι έγινε πρεζότοπος κανένας δεν έθεσε θέμα για την επαναλειτουργία τους.   

Στο μεταξύ οι Αθηναίοι έμαθαν πως για την ανάγκη τους θα μπορούσαν να κατευθυνθούν σε κάποια από τα δεκάδες καφενεία που λειτουργούν όπου κλείνει μια άλλη επιχείρηση στο κέντρο της Αθήνας και ας μην είναι πελάτες. Τα ταχυφαγεία και τα σχετικά καταστήματα ήταν η καλύτερη λύση μιας κι αυτά ήταν υποχρεωμένα για να πάρουν άδεια λειτουργίας να έχουν δυο και τρείς τουαλέτες και η πολυκοσμία σε αυτά βοηθούσε στο να περνά απαρατήρητος αυτός που είχε την ανάγκη. Κατά κάποιο τρόπο η υποχρέωση αυτή μείωσε τις υποχρεώσεις του Δήμου για τη λειτουργία των δημόσιων αποχωρητηρίων.

Τα καταστήματα αυτά όμως που έλυναν το πρόβλημα δεν λειτουργούν όλο το 24ωρο και δεν είναι σε κάθε γωνιά  κι έτσι σιγά – σιγά η πόλη άρχισε να αποκτά παντού σχεδόν μια μυρωδιά ουρητηρίου την οποία ενισχύουν οι πλάνητες κάτοικοί της και φυσικά και το πλήθος των μεταναστών που γι’ αυτά τα πράγματα δεν τηρεί και τις καλύτερες συνήθειες και ανακουφίζονται όπου τους παρουσιαστεί η ανάγκη. Όπως ο μικρός τσιγγάνος από τη Ρουμανία που διάλεξε μάλιστα κι ένα υπερυψωμένο σημείο, στον τοίχο της Εθνικής Βιβλιοθήκης από την μεριά της Ιπποκράτους να έχει θέα και να τον βλέπουμε πως ακυρώνει στην πράξη κάθε προσπάθεια να μπει τάξη στην πόλη που ο καθένας κάνει ότι θέλει αλλά και που κανένας πάλι από τους αρμόδιους δεν θέλει να βάλει μια αρχή.

ΑΘΗΝΑ, 17092018. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37