ΕΝΑ ΣΚΗΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙΟΥ ΣΤΟ ΕΡΕΙΠΙΟ

To διώροφο πέτρινο ερείπιο που βρίσκεται στην οδό Μαιζώνος, λίγα μέτρα πριν από την φαρδιά οδό Δεληγιάννη, αποτελεί δείγμα μιας ακμάζουσας κάποτε γειτονιάς η οποία μέσω λόγω της γειτνίασης με τους σιδηροδρομικούς σταθμούς γέμισε ξενοδοχεία και κτίρια γραφείων καθώς βρίσκεται πολύ κοντά και στην Ομόνοια. Τούτο μαζί με ορισμένα άλλα τα οποία βάραιναν ζητήματα μεταξύ των κληρονόμων και πιθανόν και χρέη προς σε κάποια τράπεζα, γλίτωσαν την αντιπαροχή και λιώνουν σε μια παλιά αθηναϊκή γειτονιά που η πολυπολιτισμικότητα όπως επιβάλλεται μάλλον δείχνει να την εξελίσσει σε ένα γκέτο στην καρδιά της πόλης.

Το κτίριο που αναφέρουμε οικοδομήθηκε στις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα και για πολλές δεκαετίες πρέπει να γνώρισε δόξες αλλά απ’ όταν εγκαταλείφθηκε –πάνε πολλά χρόνια κι αυτό φαίνεται από την έλλειψη της στέγης, τους γδαρμένους από σοβατίσματα τοίχους και τα κουφώματα που λείπουν- για προφανείς λόγους δεν κίνησε το ενδιαφέρον κανενός και έμεινε στο έλεος κάθε εισβολέα που το χρησιμοποίησε για προσωρινή στέγαση ή ακόμη για δραστηριότητες που σχετίζονται με ναρκωτικά και άλλες παρανομίες. Με τον καιρό και με την διάλυση της εσωτερικής σκάλας εγκαταλείφθηκε παντελώς και καθώς τίποτα δεν εμποδίζει την είσοδο στο εσωτερικό του, εξελίχθηκε σε μια κρυφή χωματερή.

Δεν είναι λίγα τα σκουπίδια που βρίσκονται στο μέσα στο ερείπιο αλλά εκείνο που ξεχωρίζει είναι ένα σαλονάκι με δυο πολυθρόνες και ένα στρογγυλό τραπεζάκι που κάποιος ή κάποιοι μάζεψαν από τα σκουπίδια και τα έστησαν σε μια γωνία που δεν αποκλείεται, όταν ήταν ζωντανό το σπίτι οι νοικοκυραίοι του να είχαν απλώσει το δικό τους. Δεν είναι όμως το σαλονάκι που δημιουργεί αυτή την εντύπωση. Από τα σκουπίδια πάλι έχουν πάρει ένα γραφειάκι, κάνα δυο άλλες καρέκλες, ένα κομοδίνο και μια μικρή βιβλιοθήκη και όπως τα έβαλαν δημιουργούν με τον αφαιρετικό τρόπο τους το σκηνικό που μπορούν να παιχτεί ένα θεατρικό έργο με θέματα όπως η εγκατάλειψη, η απελπισία και οι ψευδαισθήσεις.

Δεν γνωρίζουμε ποιοι έστησαν αυτό το σκηνικό στο ερείπιο και θα είχε ενδιαφέρον να τους συναντήσουμε και να κάτσουμε στο σαλονάκι να μιλήσουμε. Όπως ενδιαφέρον θα είχε πάλι να σηκωθούμε και να κάτσουμε στο διαλυμένο μπαρ που έστησαν με τα ίδια υλικά από τα σκουπίδια μαζεμένα και είναι εμφανές ότι λειτούργησε αρκετό καιρό δίνοντας την αίσθηση στους πλάνητες της περιοχής ότι μπορούν κι αυτοί να ζήσουν κάποιες στιγμές όπως οι άλλοι που έχουν μόνιμη στέγη στο κεφάλι τους. Και γι’ αυτούς μπορεί μάλιστα να είναι και καλύτερα που η ζωή τους στο ξεσκέπαστο ερείπιο κυλάει κάτω από τα φύλλα μιας βρωμοκαρυδιάς που ρίζωσε στο πάτωμα, έριξε μπόι και με τα βλαστάρια που βγαίνουν από τις ρίζες της θα δημιουργήσει σύντομα ένα μικρό δάσος πάνω από το σκηνικό.

ΑΘΗΝΑ, 16102018. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 15102018, σελ. 37