Έχω γνωρίσει ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων που πολέμησαν στην Αλβανία και έναν άλλο, μεγάλο επίσης αριθμό
που συμμετείχαν στην Αντίσταση καθώς και στον Εμφύλιο και από τις δυο πλευρές.
Οι περισσότεροι ήταν συγχωριανοί μου, συντοπίτες αλλά και από άλλα μέρη της Ελλάδας,
αρκετοί από δε αυτούς και όταν τέλειωνε
πια η γενιά τους υπήρξαν και συνομιλητές μου και η ζωή τους έγινε θέμα στις εφημερίδες,
ειδικά την δεκαετία που έκλεινε ο 20ος αιώνας. Τους θυμάμαι έναν – έναν
αλλά απ’ όλους ξεχωρίζω τον Παύλο Δράκο τον οποίο γνώρισα δυο τρεις εβδομάδες
πριν πεθάνει Χριστούγεννα του 2010 και με αυτόν έκλεισα την αναζήτηση των τελευταίων ηρώων μιας
ανεπανάληπτης εποχής…
Ο Παύλος Δράκος είχε γεννηθεί το 1916 στην Ανατολική
Φραγκίστα Ευρυτανίας κι εκεί σαν γύρισε περπατώντας με σακατεμένα από τα
κρυοπαγήματα ποδάρια, έζησε όλα τα χρόνια δουλεύοντας τη γη του, βόσκοντας το
κοπάδι του και κάνοντας τίποτα μεροκάματα σαν έβρισκε να ζήσει την οικογένειά
του. Δεν έβγαλε ποτέ ένα αχ για τη ζωή και ας τον πόναγαν τα ποδάρια και τα
είχε χειμώνα – καλοκαίρι τυλιγμένα με χοντρές μάλλινες κάλτσες.Έφυγε προχθές, με ένα παράπονο από την πατρίδα γιατί, 70
ολόκληρα χρόνια από τον πόλεμο και δώθε, κανένας από τους εκπροσώπους της, δεν
χτύπησε την πόρτα του να τον ρωτήσει αν είχε κάποια ανάγκη. Είχε στείλει κι
αυτός κάποτε τα χαρτιά του να πάρει μια σύνταξη αναπήρου όπως άλλοι παθόντες
και ουδέποτε έλαβα απάντηση αλλά η φιλοπατρία του δεν του επέτρεψε να ασχοληθεί
περισσότερο με το ζήτημα γιατί έχανε πολύτιμο χρόνο από τον αληθινό αγώνα της
ζωής που μοιράστηκε με την κυρά Νίκη που μόνη της τον φρόντισε όσο μπορούσε το
τελευταίο καιρό που τον πλάκωσαν οι βαριές αρρώστιες. Όσο και να τον κρατούσε
γερά να μη φύγει, ο Δράκος της έφυγε χωρίς να γυρίσει τα μάτια του πίσω σε
μακρινό ταξίδι…
ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΦΡΑΓΚΙΣΤΑ,
23122010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου