ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Πέρασε η περίοδος στη διάρκεια της οποίας εκτός από την κουβέντα που αναπτύχθηκε γύρω από τα επιδόματα που έδωσε η σπλαχνική κυβέρνηση για να γιορτάσουν και κάποιοι αποκαμωμένοι από την ανέχεια η οποία πλήττει τα τελευταία χρόνια μεγάλα στρώματα της κοινωνίας μας, πολύς λόγος έγινε και παρουσιάστηκε ιδιαίτερη κινητικότητα από αρκετούς ευαίσθητους αναφορικά με το ζήτημα των αστέγων και των ανέργων συμπολιτών μας.

Κάτι τέτοιο βεβαίως γίνονταν πάντα τέτοιες εορταστικές ημέρες όπου κατά παράδοση αναβλύζει η ευαισθησία για τους αδύναμους και τους πάσχοντες μέχρι να αρχίσει το νέο έτος και ξεχαστούν ως αόρατοι που κινούνται στις παρυφές της κανονικότητας και να επανέλθει πάλι στην επικαιρότητα την επόμενη εορταστική περίοδο, το Πάσχα. Φέτος όμως δεν έχουν έτσι τα πράγματα, γιατί, με τον τεράστιο για τα ελληνικά δεδομένα αριθμό ανέργων, τα πράγματα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αναστολές στην κατανόηση της πραγματικότητας και αναβολές ως προς την αντιμέτωπισή της. Ο καθένας μας νομίζω πως έχει διαμορφώσει μια άποψη απέναντι σε αυτά τα στενάχωρα πράγματα και όλοι μαζί περιμένουμε κάτι που θα αλλάξει την κατάσταση, να ανοίξουν δουλειές, να κυλήσει το χρήμα σε περισσότερα χέρια και να αναζωογονηθεί η κοινωνία μας.

Όπως και να έχει το ζήτημα αυτή η περίοδος θα μείνει στην ιστορία της Ελλάδας και θα αποτελέσει πεδίο μελέτης από τις ερχόμενες γενιές. Προς τούτο θεωρώ πως κατατείνει και το άγνωστο «μνημείο των αστέγων» που ανεξάρτητα αν το έκανε κάποιος εσκεμένα ή από σύμπτωση, μπορεί να εκτιμηθεί ως μια πολύ καλή ιδέα· την διασώζω και την προβάλλω για να την έχει πρόχειρη ο καλλιτέχνης που στο μέλλον θα κληθεί να την υλοποιήσει.

Και ιδέα επί του προκειμένου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μαξιλάρι πάνω στο άδειο βάθρο που βρίσκεται στον ταλαίπωρο κήπο πίσω από την Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου όταν το επιτρέπει ο καιρός γίνεται υπνωτήριο αστέγων οι οποίοι κατά τη διάρκεια της ημέρας σηκώνουν τις κουβέρτες και τις ανεβάζουν στα κλαριά των νερατζιών μη και βρεθεί κάποιος φαντάζομαι και τους τις πάρει και στην περίπτωση που βρέχει ή χιονίζει όπως τις τελευταίες ημέρες, κουρνιάζουν να βγάλουν τη νύχτα στις εξώθυρες και στις εσοχές των κτιρίων.

Η σύνθεση με το μαξιλάρι είναι όντως συγκλονιστική. Από μόνη της δε αποτελεί μνημείο, για τους άστεγους και τους πλάνητες της Αθήνας και καλείται ο καλλιτέχνης να την αρπάξει, να μη πάει χαμένη και να αποκτήσει επιτέλους και το άδειο βάθρο, ένα βάρος στην πλάτη του. Να ενταχθεί έτσι στα στοιχεία της πόλης που ιστορούν γεγονότα που πέρασαν και περιγράφουν πρόσωπα που σημάδεψαν τη ζωή της ή απλά διάβηκαν σαν σκιές χωρίς, κανένας να τους δώσει την ελάχιστη σημασία…

AΘΗΝΑ, 14012019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 14012019, σελ. 37.