Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΛΗΓΗ ΤΟΥ «ΑΤΤΙΚΟΝ»

Επτά χρόνια κλείνουν σήμερα από τον εμπρησμό (12 Φεβρουαρίου 2012) του κτιρίου που στέγαζε τους ιστορικούς κινηματογράφους «Αττικόν» και «Απόλλων» καθώς και ένα κατάστημα στη γωνία της Σταδίου με τη Χρήστου Λαδά το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς.  Ο προαναφερόμενος χώρος που επιλέχθηκε εκείνο το τραγικό για την Αθήνα βράδυ από τις συμμορίες των πλιατσικολόγων κουκουλοφόρων να γίνει κάρβουνο  και εκμεταλλεύτηκαν όπως συνήθως κάνουν μια μεγάλη συγκέντρωση για να δράσουν, έχει την ιστορία του και φυσικά τον ιδιαίτερο συμβολισμό του για την πόλη και γι’ αυτό η περίσσεψε η αγανάκτηση εκείνες τις ημέρες ενώ πολλές ήταν οι φωνές που ακούστηκαν για την σύντομη αποκατάσταση και την επαναλειτουργία τους. Ο εμπρησμός θύμιζε ακριβώς την περίπτωση της MARFIN στην άλλη γωνία του ίδιου οικοδομικού τετραγώνου (5 Μαϊου 2010), με τη διαφορά ότι στην τράπεζα είχαμε τότε νεκρούς αλλά ευτυχώς ούτε στο κατάστημα, ούτε στους κινηματογράφους υπήρχαν άνθρωποι για να επαναληφθεί μια νέα τραγωδία.

Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια και το σημείο αυτό της Σταδίου μυρίζει ακόμη κάπνα και προκαλεί την απορία των επισκεπτών της πόλης κυρίως γιατί οι ντόπιοι το έχουν συνηθίσει  για την εγκατάλειψη η οποία συμπληρώνεται από το αμπαρωμένο ξενοδοχείο «Εσπέρια» που τα πεζοδρόμια μπροστά του είναι τα πιο βρώμικα της Αθήνας και ζέχνουν σαν ανοιχτό ουρητήριο.  Η απαράδεκτη κατάσταση σαφώς και επηρεάζει και την Χρήστου Λαδά που από ένας σπουδαίος κάποτε δρόμος κατάντησε να είναι σκοτεινό, άψυχο στενάκι σε απόμερη συνοικία κάπου στις παρυφές της πόλης. 

Για την αποκατάσταση του κτιρίου έχουν ειπωθεί αρκετά αλλά είναι γνωστό ότι έχει κολλήσει από την διένεξη μεταξύ των ιδρυμάτων «Ίδρυμα Σταματίου Δεκόζη - Βούρου» (ιδιοκτήτης του ακινήτου), το «Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών - Ίδρυμα Βούρου - Ευταξία» (στο οποίο το πρώτο χρωστάει πολλά χρήματα) ενώ έπεσε στο κενό και η πρωτοβουλία που ακούστηκε πως θα έπαιρνε το «Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος».  Έτσι, το κουφάρι του κτιρίου παραμένει στη θέση του και καθώς φθείρεται σιγά – σιγά από τον καιρό κάποια μέρα θα σωριαστεί κι αυτό στο δρόμο όπως έγινε προχθές με το παρατημένο σπίτι στο Μεταξουργείο που ευτυχώς δεν σκότωσε κανέναν περαστικό στο πέσιμό του. 

   

Η περίπτωση ασφαλώς και έχει να κάνει με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα καθώς το σημείο είναι από τα «φιλέτα» της Αθήνας και το οποίο πάντα θα έχει αξία και σίγουρα κάποια στιγμή θα αποκατασταθεί και θα λειτουργήσει όπως παλιά ή δεν αποκλείεται, όταν αλλάξουν τα πράγματα σε αυτή την άμοιρη χώρα να στεγάσει ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο.  Μέχρι τότε όμως όλο και περισσότεροι Αθηναίοι όμως θα αποφεύγουν να περάσουν από αυτή τη γωνία αηδιασμένοι από το θέαμα του καμένου κτιρίου και των πέριξ πεζοδρομίων και αν αργήσει καμιά δεκαετία ακόμη η αποκατάστασή του είναι βέβαιο πως πολύ λίγοι θα θυμούνται πως, ποιοι και γιατί το έκαψαν και τούτο μάλλον αρκετούς βολεύει.

ΑΘΗΝΑ 12022019. Εφημερίδα ¨Φιλελεύθερος" σελ. 33.