Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΜΙΑΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΙΑΣ

Αποτελεί κορυφαίο φαινόμενο μιας περίεργης αντίληψης για την φύση η μεταφύτευση ηλικιωμένων δέντρων σε διάφορα σημεία της πόλης καθώς ο χρόνος ζωής που αυτά έχουν μπροστά τους είναι μετρημένος. Έτσι, ούτε ο κόπος αξίζει αλλά ούτε και η δαπάνη για τα ταμεία του κάθε Δήμου που αποφασίζει να «στολίσει» κάποια πλατεία με ένα θνησιγενές δέντρο και αυτό συμφέρει μόνο τους εμπόρους και τους εργολάβους.

Τα τελευταία χρόνια της οικονομικής φούσκας που ζούσε η Ελλάδα, τότε ήταν που παρατηρήθηκε μετά τους εισαγόμενους φοίνικες μαζί με τα σκαθάρια που τους αποδεκάτισαν και η μεταφύτευση αιωνόβιων  ελιών σε ορισμένα σημεία των πόλεων για διακοσμητικούς λόγους. Οι σχετικές επιχειρήσεις επενδύθηκαν  μάλιστα με συγκίνηση για τη σωτήρια τάχα αυτών των δέντρων, πολλά από τα οποία μετρούν εκατοντάδες χρόνια ζωής στον κορμό τους, από την ξύλευση και το εμπόριο καυσόξυλων αλλά και γιατί αυτά θύμιζαν τον αρχαίο ελαιώνα της Αττικής που μόνο ελάχιστοι μπορούν να καταλάβουν που βρίσκεται μέσα σε μια περιοχή που επικρατεί η πιο άναρχη δόμηση του λεκανοπεδίου.

Πολλοί είδαν το φαινόμενο και ως εικαστική παρέμβαση σε διάφορες αμφίβολες αναπλάσεις δημοσίων χώρων οι οποίες γίνονταν πρόχειρα και επιπόλαια γιατί κακά τα ψέματα, ποιος εικαστικός θα έβαζε θέμα να γίνει όλη η πλατεία ελαιώνας, έστω σε μικρογραφία για να νιώσει άνετα η γέρικη ελιά που ξεκόλλησαν με βία από το χωράφι και την μετέφεραν εκεί; Ασφαλώς και πόνεσε στο ξερίζωμα αλλά είναι ευχαριστημένη που δεν έγινε καυσόξυλα. Εκεί η ελιά σε όλη την πορεία της ζωής της έβλεπε πουλιά να κουρνιάζουν στα κλαδιά της, άλλα ζωντανά της υπαίθρου να ακουμπάνε στον κορμό της, ανθρώπους να την πλησιάζουν, να την κλαδεύουν, να την φροντίζουν, να μαζεύουν τον καρπό της.

Τώρα εκεί που την έβαλαν με τραυματισμένες και ταλαιπωρημένες τις ρίζες τους βλέπει μόνο αυτοκίνητα να τρέχουν  όλο το εικοσιτετράωρο, αδέσποτα σκυλιά να κοιμούνται κάτω από τη σκιά της, κόσμο πολύ να την προσπερνάει και το χειρότερο, νιώθει κάποιους να την κοιτάζουν όπως ένα άγριο ζώο σε ζωολογικό κήπο ή του παραδόξου πλάσματος σε τσίρκο όπως έκαναν παλιότερα και έκοβαν εισιτήρια από τους θεατές. Χώρια που ο φωτισμός που έβαλαν στην ανάπλαση δεν την αφήνει να κλείσει μάτι ούτε λεπτό μέσα στη νύχτα.

Αυτές οι πανάρχαιες ελιές έρχονται να θυμίσουν ότι στις πλατείες που στολίζονται επίσης με φοίνικες και άλλα εξωτικά φυτά, ότι εκεί ευδοκιμούσε το είδος τους πριν από πολλούς αιώνες και οι κάτοικοι των Αθηνών από τη σοφία αυτού του ιερού δέντρου εμπνεύστηκαν πλείστα όσα τους πέρασαν στην αιωνιότητα και μνημονεύονται. Ο μύθος του αγώνα της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα με νικητή την κόρη του Δία, το μαρτυρά μέχρι σήμερα.

Η φωτογραφία από τον Νίκο Κουρμούλη με πέτυχε στην αυτοψία…

Της Αττικής γης θαύμα ήταν και είναι η ελιά και από καμιά γενιά δεν αμφισβητήθηκε εκτός από τις τελευταίες που ξήλωσαν και ξύλισαν  τον αρχαίο ελαιώνα της για να κάνουν οικόπεδα να στεγάσουν κι άλλους κατοίκους. Κι αυτοί με τη σειρά τους είχαν παρατήσει τους πατρογονικούς ελαιώνες σε όλη την Ελλάδα για να αναζητήσουν την τύχη τους στην Αθήνα και με την μεταφύτευση όλοι μαζί καλλιεργούν της ψευδαίσθηση μιας συνέχειας.

-  -  Η νεκρή ελιά στη φωτογραφία βρίσκεται στο διάζωμα της Αθανασίου Διάκου όπως αυτή αρχίζει από την λεωφόρο Συγγρού.

ΑΘΗΝΑ, 03042019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37