ΟΤΑΝ Η ΨΗΦΟΣ ΦΕΡΝΕΙ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Ήταν εντελώς διαφορετική η κίνηση χθες στην πλατεία Βικτωρίας, στη Βάθης, στη Λιοσίων, στο Μεταξουργείο και φαντάζομαι σε πολλές άλλες από παλιές γειτονιές της Αθήνας. Λόγω εκλογών τις επισκέφτηκαν για λίγες ώρες οι Αθηναίοι που ζουν σε διάφορα απομακρυσμένα προάστια και με την ευκαιρία περπάτησαν και έψαξαν να βρουν στοιχεία  που να τους θυμίζουν τα χρόνια που έζησαν στα πατρογονικά σπίτια τον περασμένο αιώνα!

Πολλοί ήταν επίσης εκείνοι που νοστάλγησαν για μια ακόμη φορά τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια καθώς πήγαν να ψηφίσουν στα σχολεία που έκατσαν κάποτε στα θρανία τους. Ανάμεσά τους και ο Αλέξανδρος Σακκάς, δημοσιογράφος με ειδικότητα στην οινολογία ο οποίος πήγε να ψηφίσει στο ιστορικό 2ο Γυμνάσιο Αρένων Αθηνών, στη γωνία Αχαρνών και Χέϊδεν η το οποίο αφού έπαψε να λειτουργεί ως σχολείο ως το 1973 και το 1990 καταλήφθηκε από διάφορες ομάδες αντιεξουσιαστών. Η κατάληψη κράτησε μέχρι τον Φεβρουάριο του 2013 όταν η Αστυνομία εκκένωσε το κτίριο και το οποίο αφού αποκαταστάθηκε υποδειγματικά μάλιστα άρχισε πάλι να λειτουργεί σαν σχολείο με το όνομα «Θεόδωρος Αγγελόπουλος» προς τιμήν του μεγάλου σκηνοθέτη ο οποίος ήταν μαθητής σε αυτό και φωτογραφίες από το έργο του κοσμούν πολλούς χώρους. 

Ο Αλέξανδρος, γεννημένος και μεγαλωμένος τα μεταπολεμικά χρόνια στην περιοχή  αφού πρώτα ψήφισε μετά πήγαμε και κάτσαμε σε ένα καφενείο της πλατείας Βικτωρίας στην οποία χθες οι περισσότεροι που κυκλοφορούσαν ήταν όντως οι ψηφοφόροι και λιγότεροι οι αλλοδαποί. Εκεί άρχισε να μου αφηγείται για τα μαθητικά του χρόνια στο 2ο Γυμνάσιο τα χρόνια που η πλατεία ξεπερνούσε σε φήμη το Κολωνάκι και ήταν γεμάτη από όμορφα κτίρια τα οποία έβλεπε ένα – ένα να δίνουν τη θέση τους σε πολυκατοικίες, να μου μεταφέρει το κλίμα μιας εποχής που επικρατούσε η αισιοδοξία για το μέλλον. Μου μίλησε για τα εμβληματικά στοιχεία της περιοχής: το θέατρο της Κυρίας Κατερίνας, το Λύκειον Αθηνά του Ζηρίδη που λειτουργούσε εκεί, το καφενείο του Γιαννάκη που ήταν φανατικός ΑΕΚτζής, το κουρείο του Πολυχρόνη, το Φροντιστήριο Παπανικολάου που προετοίμαζε μαθητές για το Βαρβάκειο και άλλα πολλά που δεν υπάρχουν σήμερα καθώς στην πλατεία χτίστηκαν το μοντέρνο κίνημα που άρχισε να επικρατεί στην Αθήνα ύψωσε τις πρώτες πολυκατοικίες. Για κάθε χώρο και κάθε γωνιά της πλατείας είχε κάτι να αφηγηθεί.

Περισσότερο στάθηκε όμως στο σχολείο και τους συμμαθητές του, πολλοί από τους οποίους έγιναν πολύ επιτυχημένοι επιστήμονες αλλά και καλλιτέχνες που έγιναν πολύ γνωστοί. Ως άνθρωπος που παρατηρεί τα πάντα και με εξαιρετική μνήμη ο Αλέξανδρος, περιέγραψε την περίοδο της ακμής του 2ου Γυμνασίου και την αρχή της παρακμής του, στα μέσα της δεκαετίας του ’60 η οποία είχε να κάνει με τις αλλαγές στην πλατεία αλλά και σε όλη την Αθήνα. Κάποια στιγμή μέτρησε τα χρόνια που είχε να περάσει την πόρτα του σχολείου και τρόμαξε! Από το 1964 που λόγω του μεγάλου αριθμού των μαθητών, ανά τρεις θυμάται πως κάθονταν στα θρανία, μετέφεραν τους μισούς σε ένα άλλο που λειτούργησε στην γωνία Αχαρνών και Ιθάκης, είχε να περάσει μέσα. Η λειτουργία του πάλι σαν σχολείο και για πρώτη φορά μάλλον στην ιστορία του σαν εκλογικό κέντρο, ήταν μια ευκαιρία γι’ αυτόν να θυμηθεί μια ολόκληρη εποχή και να μοιραστεί μαζί μου κάποιες στιγμές. Στις επαναληπτικές της επόμενης Κυριακής δώσαμε ραντεβού να μιλήσουμε για περισσότερα και για το σχολείο και την περιοχή της Βικτωρίας.

ΑΘΗΝΑ, 28052019. Εφημερίδα "Φιλελεύεθρος", σελ. 36.