ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΚΑΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ

Το πιο εύκολο που μπορεί να πει κάποιος αυτές τις ημέρες ότι ευθύνεται για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην πόλη, είναι η ζέστη, η οποία όντως επηρεάζει το σύνολο των δραστηριοτήτων των πολιτών και κυρίως αυτών που βρίσκονται ή εργάζονται στο δρόμο. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και όταν κάνει πολύ κρύο τον χειμώνα, όταν χιονίζει και στην Ομόνοια, όταν βρέχει πολύ και όταν συμβαίνει κάτι το απρόοπτο, όπως σεισμός για παράδειγμα που να μην τον προκαλέσω, έχει καιρό να μας στείλει μήνυμά του. Έτσι μάθαμε, έτσι συνεχίζουμε ρίχνοντας για κάθε στραβό που ζούμε στον κακό μας τον καιρό!

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα, η διαρκής κακοδαιμονία που μας ακολουθεί σαν σκιά στην καθημερινή μας ζωή δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον καιρό αλλά με τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και κυρίως τη στάση μας στη διάρκεια μιας δύσκολης ημέρας, σαν σήμερα που η θερμοκρασία αγγίζει τα όρια του καύσωνα στην πόλη. Μιας πόλης που ποτέ δεν εκτίμησε πραγματικά το περιβάλλον που αναπτύχθηκε –ένας ξερότοπος ήταν πάντα η Αττική και έγινε ακόμα πιο αφιλόξενη όταν καλύφθηκε από άκρη σε άκρη από οικοδομές και δρόμου και όταν αυτό έγινε πλέον αντιληπτό, ήταν αργά. Δεν είχε μείνει ούτε ένα στρέμμα ελεύθερου χώρου για να φιλοξενήσει λίγα δέντρα που θα προσφέρουν τη σκιά τους τα μεσημέρια που ψήνει ο ήλιος την πόλη ενώ το ίδιο έγινε και στους δρόμους που ανοίχτηκαν όχι για να εξυπηρετήσουν μια γειτονιά αλλά τις συστάδες των αυθαιρέτων.

Στους δρόμους και κυρίως στους κεντρικούς όπου μετά βασάνων γίνεται ακόμη η κίνηση των σαραβαλιασμένων αστικών λεωφορείων και των βραδύποδων τρόλει, εκεί όταν ανεβαίνει η θερμοκρασία, για να είμαστε στο κλίμα των ημερών, φθάνουν οι πολίτες στα όρια της απελπισίας και δεν βλέπουν την ώρα να βγουν και να πάρουν αέρα ο οποίος όσο κι αυτός είναι πυρωμένος σίγουρα θα μυρίζει καλύτερα απ’ αυτόν μέσα στο όχημα.

Ένας από τους λόγους που η ταλαιπωρία των επιβατών στα αστικά λεωφορεία και στα τρόλει είναι απίστευτη, εκτός βέβαια από την πολυκοσμία και την βρώμα που επικρατεί παντού είναι η κατάληψη της λωρίδας που κινούνται αυτά τα οχήματα από λογής – λογής μηχανάκια και αυτοκίνητα αλλά κυρίως αυτά που κάνουν τροφοδοσία όποια ώρα τους καπνίσει και βεβαίως από τους ταξιτζήδες που κάνουν πιάτσα πάνω ακριβώς στις στάσεις. 

Αυτή η κατάσταση επικρατεί σε όλους τους δρόμους αλλά εκεί που δεν έχει προηγούμενο είναι η οδός Πανεπιστημίου της οποίας η δεξιά λωρίδα δεν είναι ποτέ ελεύθερη ειδικά δεν κοντά στις εξόδους του μετρό, στο Πανεπιστήμιο και στην Ομόνοια τα μέσα μαζικής μεταφοράς σταματάνε πλέον στη μέση του δρόμου με ότι αυτό σημαίνει για την ασφάλεια των επιβατών. Κορνάρουν συνέχεια και μαλώνουν με τους ταξιτζήδες οι οδηγοί αλλά αυτό δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Στον καυγά συνήθως συμμετέχουν και αρκετοί ζωηροί επιβάτες οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο εκτονώνονται και ξεχνάνε προς στιγμή το δράμα που ζουν αλλά μόλις τελειώνει το επεισόδιο αρχίζουν βλαστημάνε την ώρα που βγήκαν στην πόλη να κάνουν τις δουλειές τους χωρίς να δουν πρώτα τι καιρό κάνει….  

ΑΘΗΝΑ, 24072019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37.