ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ ΓΛΙΤΩΣΑΝ ΤΑ ΚΑΡΥΔΙΑ

Φέτος στο μάζεμα των καρυδιών στο χωριό, στο χωράφι που λέγεται και Καριές επειδή ένας πρόγονος ονόματι Γιάννης Μοσχούτης πριν από 180 χρόνια φύτεψε και περιποιήθηκε πολλές καρυδιές και χάρη σε αυτές είχαν ένα καλό εισόδημα, δεν ήμασταν η μάνα μου κι εγώ μόνοι αλλά ήταν κοντά μας και ένα κοπαδάκι σκυλιά που πρόσεχε τις κινήσεις μας.

Τι έκαναν αυτά τα σκυλιά εκεί; Σκυλεύονταν μια σκύλα του Γιάννη Τσιρώνη, η Μούρκα,  που έχει μαντρί στα 200 μέτρα και είχαν μαζευτεί όλοι οι αρσενικοί του χωριού να διαγωνιστούν δεν ξέρω σε τι και ο τυχερός να γίνει πατέρας των κουταβιών. Ήταν στιγμές που ήταν πέντε αρσενικοί εκεί και δημιουργούσαν αρκετή ένταση αλλά εκείνος που μάλλον κέρδισε, ήταν ένας ασπρόμαυρος τσοπανόσκυλος που τον λένε Νταγιάν, όπως έναν μονόφθαλμο στρατηγό του Ισραήλ που πρωταγωνίστησε στον πόλεμο των 6 ημερών πριν από πολλά χρόνια. Το πώς επιζεί ένα τέτοιο όνομα σε σκύλο σήμερα, οφείλεται εκείνα τα χρόνια κάποιος άλλος άσπρος σκύλος με ένα μαύρο τρίχωμα γύρω από το μάτι βαφτίστηκε με το όνομα αυτό αντί για τα συνηθισμένα και από τότε και στο εξής, όποιον έβλεπαν έτσι στο κεφάλι τον ονόμαζαν Νταγιά χωρίς και να ξέρουν ποιος ήταν αυτός και τι έκανε.

Ο Νταγιάν λοιπόν φαίνεται πως κέρδισε την εύνοια της Μούρκας και επειδή και αυτή έχει τα ίδια χρώματα, περισσότερο στο μαύρο τα κουτάβια τους θα βγουν ασπρόμαυρα και έτσι θα συνεχιστεί η γενιά του Νταγιάν. Οι δυο τους κάθονταν όλη την ημέρα και μέσα στη βορχή στο χωράφι και μας χάζευαν από απόσταση όταν πηγαίναμε να μαζέψουμε καρύδια. Δεν έδειχναν απειλητικοί, ο Νταγιά σηκώνονταν και μας κοίταζε διερευνητικά όταν πλησιάζαμε και σαν έβλεπε πως έπρεπε να πάμε κάτω από την καρυδιά που κάθονταν, έκανε νόημα στη Μούρκα και έφευγαν κοιτάζοντας πάντα πίσω τους αν τους πετροβολήσουμε γιατί φαίνεται πως έχουν άσχημες εμπειρίες από άλλους. Την τελευταία ημέρα που πήγαμε στο χωράφι, μόλις μας είδαν έφυγαν και χώθηκαν μέσα σε ένα μέρος με φτέρες γιατί κατάλαβαν πως θα περνούσαμε απ’ όλες τις καρυδιές και δεν ήθελαν ενόχληση.

Δεν έδωσα σημασία, κι άλλες φορές είχε συμβεί αυτό με τα σκυλιά του χωριού και το είδα μάλιστα χαριτωμένο. Κάποια στιγμή όμως είδα τη μάνα μου να κόβει λίγο ψωμί και να το βάζει στην τσέπη της. Τη ρώτησα που το πάει και μου απάντησε πως το προόριζε για τα σκυλιά. Φυλάνε το χωράφι μου λέει, τα γλυκαίνω και κάθονται εκεί. Δεν έδωσα συνέχεια στην κουβέντα, πήγαμε στο χωράφι και πρόσεξα πως άφησε σε ένα κάπως στεγνό μέρος το ψωμί και σαν απομακρύνθηκε πήγαν τα σκυλιά και το έκαναν μια χαψιά. Τόσο πεινασμένα ήταν γιατί οι έρωτες δεν τα αφήνουν να πάνε ούτε στο μαντρί όπου τα ταίζει ο Γιάννης.

Η φετινή χρονιά ήταν πολύ καλή για τα καρύδια και άξιζε ο κόπος που κάναμε αφού καταφέραμε μετά από πολλά χρόνια να μαζέψουμε αρκετά. Από το έδαφος εννοείται γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβει κάποιος στις καρυδιές να τις ραβδίσει. Άλλες χρονιές επίσης δεν προλαβαίναμε να μαζέψουμε τίποτα γιατί έρχονταν τη νύχτα τα αγριογούρουνα και τα καταβρόχθιζαν. Φέτος δεν είδαμε ούτε ένα φαγωμένο από αγριογούρουνα ενώ αντιθέτως, όποια είχαν λεπτό τσόφλι τα είχαν ρημάξει τα ποντίκια και οι σκίουροι.

Δεν το άφησα ασχολίαστο, το είπα μια στιγμή στη μάνα μου και η απάντησή της ήταν ότι αυτό οφείλεται στα σκυλιά και συγκεκριμένα στη σκύλα που μάζεψε όλα τα αρσενικά του χωριού κοντά της και έμειναν πολλές ημέρες και νύχτες στο χωράφι. Αυτά μύριζαν τα αγριογούρουνα και δεν έκαναν ούτε βήμα κάτω από τις καρυδιές. Το είχε καταλάβει η μάνα μου και γι’ αυτό έπαιρνε ψωμί και τα γλύκαινε για να μείνουν στο χωράφι. Έτσι κέρδισε την εμπιστοσύνη των σκύλων και αυτοί την αντάμειψαν με το φύλαγμα του χωραφιού και με μερικά τσουβαλάκια καρύδια παραπάνω. Είμαι βέβαιος πως ευχήθηκε του χρόνου τέτοιο καιρό να έρθει η ώρα να ζευγαρώσουν όλες οι σκύλες του χωριού και να έρθουν στο χωράφι και αυτή θα πηγαίνει δυο φορές την ημέρα να τις ταϊζει και να μαζεύει καρύδια όπως κάνει κάθε χρόνο εδώ και πολλές δεκαετίες.

ΥΓ. Οι σκύλοι του Γιάννη μπαινοβγαίνουν όλο το χρόνο στο χωράφι αλλά δεν έδειχναν και τόσο ενδιαφέρον να διώξουν τα αγριογούρουνα και έφευγαν εδώ κι εκεί. Ο έρωτας πρωτίστως αλλά και το ψωμί τους καθήλωσε στο χωράφι κι έτσι γλίτωσαν τα καρύδια. Η μάνα μου θα ήθελε να γίνονταν το ίδιο και με τα ποντίκια και τους σκίουρους, αλλά αυτά τα ζωντανά προτιμούν άλλες εποχές να ασχοληθούν με την διαιώνιση τους είδους τους.      

ΑΘΗΝΑ, 13112019. Περιοδικό "Κυνήγι - Δημοκρατία", σελ. 58-59. 

ΥΓ. Η φωτογραφία από τηλέφωνο και γι' αυτό απέχει πολύ από το πιάσιμο της πραγματικής εικόνας που δίνουν οι φωτογραφικές μηχανές.