ΜΕΝΟΥΜΕ… ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΑΙ ΦΥΤΕΥΟΥMΕ ΒΙΣΣΥΝΙΕΣ!

Είχα φύγει από την Αθήνα από τον Φεβρουάριο, πριν ακόμη αρχίσει ο κορωνοϊός να εισβάλλει στη χώρα μας και παραμένω ακόμη στο χωριό (Μεγάλη Κάψη Φθιώτιδας) όπου ενημερώνομαι για όσα συμβαίνουν μόνο από την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Με όσα βλέπω, ακούω και διαβάζω ανησυχώ όπως κάθε Έλληνας, αναλογίζομαι την κατάσταση και πιο πολύ αυτά που θα ακολουθήσουν, όταν θα περάσει ή θα μετριαστεί το κακό που μας βρήκε. Την ίδια ανησυχία μοιράζομαι με τους λίγους γείτονες που ζουν ολοχρονίς στο χωριό και σκεφτόμαστε τους δικούς μας όπου κι αν αυτοί βρίσκονται.

Μια άλλη εποχή που δεν θα υπήρχε τηλεόραση και διαδίκτυο βεβαίως, ελάχιστοι από τους χωριανούς θα είχαν πάρει είδηση την επιδημία και αυτή μάλιστα την περίοδο που έχουν αρχίσει οι εργασίες στα χωράφια ούτε καν θα τους ενδιέφερε ακόμη και για συζήτηση. Καθώς ο Μάρτιος είναι ο μήνας που αρχίζει ο νέος κύκλος της παραγωγής, ο χρόνος είναι πολύτιμος και τρέχει γρήγορα ενώ πάντα υπάρχει και ο φόβος του καιρού δεν το έχει σε τίποτα να νυχτώσει μια μέρα σαν καλοκαίρι και η επόμενη να ξημερώσει με παγωνιά. Έτσι, καθώς δεν πρέπει να πάει ούτε ένα λεπτό, οι συζητήσεις ήταν πάντα χασομέρι.

Αυτά γινόντουσαν πριν από πολλά χρόνια· τώρα ελάχιστοι είμαστε που ασχολούμαστε με τα χωράφια και μάλλον είμαι ο μόνος που κάνω συστηματική αποψίλωση του άρρωστου δάσους καστανιάς στο μεγάλο χωράφι και ξεχερσώνω ορισμένα σημεία που έχουν εγκαταλειφθεί από πολύ καιρό να ημερώσει ο τόπος. Εννοείται πως όλη αυτή την εργασία την κάνω μόνος και το χειρότερο, εκεί που είναι το χωράφι δεν βλέπω και δεν ακούω κανέναν συγχωριανό αφού εδώ και είκοσι χρόνια κανένας πια δεν ασχολείται με τα χωράφια και έχουν αφεθεί να τα καταπιεί το δάσος. Έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να δώ κάποιον σε διπλανά χωράφια ή να περάσει κάποιος από το δικό μου.

Έτσι όλη την ημέρα στο χωράφι είμαι εντελώς μόνος και το απόγευμα που επιστρέφω στο σπίτι βλέπω μόνο την μάνα μου και την κόρη μου που με πληροφορούν με ότι βλέπουν στην τηλεόραση και αλλάζουμε καμιά κουβέντα για την κατάσταση. 

Πρακτικά στο χωριό δεν είμαστε καθόλου εκτεθειμένοι στον κορωνοϊό και σε κανέναν άλλο ιό καθώς ούτε επισκέπτες έχει αυτό τον καιρό, ούτε και ο καιρός βοηθάει για συναντήσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε περιπέτειες. Με όσα ακούμε όμως από τους ειδικούς, ακολουθούμε κι εμείς τις οδηγίες τους σαν να είμαστε στην πρώτη γραμμή του πολέμου με την επιδημία.

Στην ουσία όμως ελάχιστα έχουν αλλάξει όσα αφορούν την συνεργασία με τον γείτονα Νίκο Σαρόγλου που βρήκαμε την ευκαιρία, μιας και λόγω κορωνοϊού ανέβαλλα επ’ αόριστον την επιστροφή μου στην Αθήνα και αρχίσαμε να κόβουμε και να μεταφέρουμε από τώρα τα ξύλα του ερχόμενου χειμώνα. Έτσι ελπίζουμε όταν θα περάσει το κακό δεν θα έχουμε αυτόν τον μπελά στο κεφάλι μας και θα μπορούμε να απολαμβάνουμε άλλα πράγματα.

Δεν είναι όμως μόνο αυτές οι δουλειές. Ο καιρός (αν και ύποπτα στεγνός) είναι κατάλληλος για τη περιποίηση των καρποφόρων δέντρων αλλά και για μεταφυτεύσεις. Ήδη φύτεψα πέντε κερασιές που πήρα από την Έδεσσα για να μεταφέρω την ποιότητα των κερασιών της στο χωριό και δυο βυσσινιές (φωτογραφία) και ακολουθούν σήμερα λωτοί, ροδιές, μηλιές, κορομηλιές και άλλα είδη καθώς και δυο δέντρα τίλιο. Κάποιοι που το έμαθαν με ρωτάνε που βρίσκω την αισιοδοξία να κάνω αυτά τα πράγματα και το κυριότερο αν θα ζήσω να απολαύσω τους καρπούς τους.

Για το πρώτο η απάντησή μου είναι ότι η ενασχόληση με τα χωράφια είναι το καλύτερο αντίδοτο για την κατάσταση που ζούμε και ότι η απόσταση που πρέπει να πάρω από τον κόσμο είναι τουλάχιστον παραγωγική. Για το δεύτερο λέω ότι κάτι τέτοιο, αφενός μεν με βάζει στην διαρκή προσμονή της μελλοντικής απόλαυσης των καρπών αλλά και στο γεγονός ότι αυτά τα δέντρα που θα αφήσω πίσω μου όταν φύγω θα είναι η αιτία να με μνημονεύουν κάποιοι λίγοι που θα βρίσκονται ακόμη στο χωριό…    

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 14032020