ΜΙΑ ΧΕΛΩΝΑ ΞΥΠΝΑΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Μπήκα οικειοθελώς σε καραντίνα πριν ακόμα αρχίσει η επιδημία και ληφθούν όλα τα μέτρα. Εδώ και σαράντα ημέρες είμαι στη μικρή πατρίδα (Μεγάλη Κάψη Φθιώτιδας στις ανατολικές πλαγιές του Τυμφρηστού) και ασχολούμαι με τα χωράφια. Παρακολουθώ τα σχετικά με τον κορωνοϊό από τις ειδήσεις της τηλεόρασης και λίγο το διαδίκτυο μόνο το βράδυ και κάποιες ημέρες που βρέχει και δεν μπορώ να βγω στα χωράφια. Σαφώς και με ενδιαφέρουν αλλά δεν γράφω τίποτα. Είναι τόσοι πολλοί που γράφουν και σχολιάζουν και ένα κείμενο ακόμη ή μια γνώμη, θεωρώ πως δεν έχει τίποτα να προσθέσει στο διάλογο.

Αντιθέτως, μιλάω με τους ελάχιστους συγχωριανούς μου, μόνιμους κατοίκους και όλοι μαζί βλέπουμε αγωνιούμε για τα πράγματα και φυσικά την επόμενη ημέρα. Ακολουθούμε όλοι την προτροπή να… μείνουμε σπίτι, αλλά όταν λέμε «σπίτι» στο χωριό εννοούμε και τους κήπους, τα χωράφια και τα μαντριά για τα κοπάδια κι έτσι η ημέρα είναι γεμάτη από δραστηριότητες που γίνονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Καθαρισμοί χωραφιών, οργώματα, φυτέματα, αρμέγματα και τα συναφή με την κτηνοτροφία. Στην ουσία δεν έχει αλλάξει τίποτα απ’ όσα γίνονται τέτοιο καιρό στο ύπαιθρο και παρά τις συστάσεις να κινούμαστε αραιά, πράγμα που τηρούμε διακρίνεται για πρώτη φορά η χαμένη αλληλεγγύη.

Από την άλλη, κάποιοι συγχωριανοί μας που ήρθαν στο χωριό να γλιτώσουν αφού δεν είναι υποχρεωμένοι με τέτοια ούτε τους κυνηγάει η ανάγκη γιατί έχουν άλλο τρόπο επιβίωσης,  μένουν κλεισμένοι και απομονωμένοι στα σπίτια τους και μάλλον έχουν μετανιώσει για την επιπολαιότητα που έδειξαν. Το παράδειγμά τους δείχνει πως το εξοχικό, δεν είναι καταφύγιο παντός καιρού αλλά μια άλλη παγίδα και η παρουσία τους στο χωριό εκτός περιόδου διακοπών για πρώτη φορά φαίνεται ενοχλητική για τους μόνιμους. Προς το παρόν δεν ακούστηκε τίποτα αλλά μόλις τελειώσουν αυτά τα πράγματα κάτι θα ακουστεί.

Σήμερα έκανα διάλειμμα από τις δουλειές στο χωράφι και πήγα μια μεγάλη βόλτα, από το χωριό στο διπλανό χωριό Μερκάδα, από εκεί κατηφόρισα από τον χωματόδρομο στην Καλοκαιρού και στο χάνι του Ποντικού λεγόμενο μέρος, πήρα το δρόμο ως το Χάνι Πλατανιά κι από εκεί ανέβηκα από τον αμαξιτό δρόμο στο χωριό γιατί δεν είχα δυνάμεις να πάρω τα  παλιά μονοπάτια γιατί τα έχει κλείσει το δάσος. Είκοσι χιλιόμετρα περπάτημα, τα μισά κατήφορος και τα άλλα μισά ανήφορος και εκτός από δυο – τρία αυτοκίνητα που είδα, το μόνο ζωντανό που έπιασε ο φακός μου (γιατί αυτός ήταν ο λόγος του περιπάτου και θα ανεβάσω αργότερα άλλες φωτογραφίες) ήταν μια ηλικιωμένη χελώνα στην Καλοκαιρού. Μόλις είχε ξυπνήσει από τον χειμέριο λήθαργό της και τρεμόπαιζε τα μάτια της μέχρι να συνηθίσει τον ήλιο. Την φωτογράφησα από μακριά και μέσω αυτής ευχήθηκα καλό καλοκαίρι σε όλα τα πλάσματα που θα ζωντανέψουν τον Τόπο και να μην της χαλάσω την διάθεση, την άφησα να μάθει μόνη της το πρόβλημα που έχουν οι άνθρωποι.

  

ΥΓ. Οι εμπειρίες μου αυτές τις ημέρες είναι αποκλειστικά από τα χωράφια και τα δέντρα της περιοχής και κατά το παρελθόν που έκανα τα ίδια πράγματα, κάποιες σημειώσεις που προλάβαινα να κάνω ανέβαιναν στον μπλόγκ του Ακτήμονα και μετά εδώ. Από τη στιγμή όμως που το Facebook σταμάτησε τη συνεργασία του με την Google όχι μόνο δεν επιτρέπει αναρτήσεις αλλά έσβησε και όλες τις παλιές. Έτσι, όσοι παρακολουθούσαν τις αναρτήσεις μου στο σχετικό μπλογκ, μπορεί να ανατρέχουν κατευθείαν σε αυτό…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 24032020