ΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΛΕΪΚΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΕΤΑΙ…

Ο Μάκης και ο Τάκης αφιέρωσαν αρκετή δουλειά στα Γεωργουλεϊκα και φεύγοντας άφησαν ένα κατακάθαρο και απαλλαγμένο από βάτα και τσουκνίδες χωράφι. 

Μόνιμοι κάτοικοι στο χωριό δεν μετριούνται πάνω από 30 και είναι μοιρασμένοι σε τρεις γειτονιές με πολυπληθέστερη την Κάτω Γειτονιά όπου ζουν οι περισσότεροι και κυρίως ορισμένοι νέοι οι οποίοι εκπροσωπούν και την παραγωγική τάξη του χωριού και χάρη σε αυτούς εκτός και ότι χαιρόμαστε δυο μικρά παιδιά κάνουμε και τη διαφορά με άλλα χωριά!

Δεν θα πω αυτή τη στιγμή πόσο μεγάλο πράγμα είναι να ακούς φωνές παιδιών σε ένα λιποθυμισμένο χωριό, θα επανέλθω με άλλο σημείωμα όταν περάσει και το κακό και ξαναβγούμε με θάρρος από τα σπίτια και συναντήσουμε τους γείτονες στις αυλές τους και όλοι μαζί, με την εμπειρία της πανδημίας,  βάλουμε μπροστά τη ζωή μας στο καλοκαίρι. Στην Κάτω Γειτονιά έχουμε κι ένα άλλο προνόμιο σε ότι αφορά τους θορύβους, καθώς όλοι οι οδηγοί που πηγαίνουν ή έρχονται από τα επόμενα χωριά (Μερκάδα, Μαυρίλο, Νεοχώρι ακόμη και στην Ευρυτανία) προτιμούν αντί του κεντρικού δρόμο  τον εσωτερικό αυτό δρόμο που και στενός είναι και επικίνδυνος για να γλιτώσουν τρία χιλιόμετρα. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να μην βρίσκουμε την ησυχία μας όλες τις ώρες και φυσικά να κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή να βρεθεί κάποιο αυτοκίνητο μέσα στην αυλή μας!

Αυτές τις ημέρες στο χωριό δεν ακούγεται τίποτα, ούτε εκτός των χωριανών κάποια αυτοκίνητα περνούν, ούτε άλλοι θόρυβοι παίρνουν τα αυτιά μας. Μόνο πουλιά έχει όλη τη μέρα να κελαηδούν και να ετοιμάζουν φωλιές στις πατουλιές και τα χαμόδεντρα τα μικρά και στις λεύκες και άλλα μεγάλα δέντρα τα κοράκια και οι κίσσες. Φέτος στο χωριό βλέπουμε αρκετά κοράκια και δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει με αυτά. Μέσα σε τόση ησυχία, ο παραμικρός θόρυβος γίνεται αμέσως αντιληπτός. Έτσι καταλάβαμε πότε οργώθηκαν και από ποιον κάποια κήπια  ακόμα και στις εξοχές ενώ κάθε άλλος ήχος από τους συνηθισμένους μας δημιουργεί απορίες. Έτσι έγινε και χθες που από το χωράφι στις Καριές που είναι σε βαθούλωμα και δεν βλέπει καν το χωριό, άκουσα ένα θόρυβο που δεν ήξερα από πού προέρχονταν και σε πιο χωράφι δούλευε κάποιο μηχάνημα. Ήταν στο δρόμο μου που επέστρεφα στο σπίτι και πήγα προς τα εκεί που τον άκουγα.

Η μεγάλη βυσσινιά στα Γεωργουλέικα και στον ορίζοντα το χωριό Μερκάδα.

Στην αρχή νόμισα ότι ήταν από κάποιο τρακτέρ που όργωνε ο Δημήτρης Ζυγούρης τον κήπο του στου Κραββαρίτη αλλά έπεσα έξω. Ο θόρυβος προέρχονταν από το χορτοκοπτικό που κρατούσε ο Τάκης που μαζί με τον Μάκη Δημητρόπουλο έκοβαν τα βάτα στο χωράφι που λέμε Γεωργουλεϊκα. Είχαν κάποια χρόνια να τα κόψουν και αυτά κατέλαβαν όλο το χωράφι που κάποτε ήταν ξακουστό για την παραγωγή του. Γι’ αυτό το προετοιμάζουν και σκέφτονται να φυτέψουν διάφορα κηπευτικά και το χειμώνα να βοσκάει το κοπάδι. Στο καθάρισμα πάντως ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στη μεγάλη βυσσινιά που είναι στο κέντρο του χωραφιού και από τον καρπό της οποίας γίνονταν το καλύτερο γλυκό βύσσινο στο χωριό. Είχε και άλλες βυσσινιές το χωράφι, στα σύνορα με τα Κατσιαδιωτεϊκα αλλά ξεράθηκαν. Όπως ξεράθηκαν και οι περισσότερες δαμασκηνιές στα σύνορα με τα Παναητέϊκα και του Κλεάνθη Κραββαρίτη.     

  

Κάθισα λίγο και μίλησα με τα παιδιά, για το χωράφι όπως το θυμόμουν πριν από μισό αιώνα όταν το καλλιεργούσαν οι Καπατελαίοι, μισό με κηπευτικά και μισό με τριφύλλι. Στη ράχη του διακρίνονταν τα ερείπια του μεγάλου σπιτιού του Καρπενησιώτη Γεωργούλα Καρυαμπά που έκαψαν οι Γερμανοί τον Αύγουστο του 1944. Αυτός το είχε δώσει στους Καπατελαίους που είχαν ιδιαίτερες σχέσεις να το καλλιεργούν και μάλιστα ένας από αυτή την οικογένεια, ο Τζίμ όπως άκουγα έστελνε τα μεταπολεμικά χρόνια από την Αμερική που είχε μεταναστεύσει και μάλλον είχε προκόψει δέματα με διάφορα πράγματα στον παπα Παντελή Καποτέλη και αυτός τα μοίραζε στους χωριανούς. Από εκείνα τα δέματα ήταν και το πρώτο κοτλέ παντελόνι με φερμουάρ που φόρεσα στην πρώτη τάξη του Δημοτικού!

Η μεγάλη βυσσινιά στα Γεωργουλέικα μέσα στον χθεσινή αραιή βροχή και την ομίχλη. 

Ευτυχώς πρόλαβε και έδεσε καρπό κι έτσι η ζημιά θα είναι λίγη.

Οι αναμνήσεις μου από το χωράφι, για το οποίο έχω και άλλα να πω όπως και για κάθε άλλο του χωριού και αυτά τα κείμενα είναι οι ψηφίδες ενός μεγάλου ψηφιδωτού που θα είναι ένας συνδυασμός ιστορίας και γεωγραφίας του χωριού που μπορεί κάποτε να γίνει και μια έκδοση ή να παραμείνει με κάποια μορφή στο δίκτυο. Μέχρι τότε και όσο ζουν κάποιοι ηλικιωμένοι στο χωριό θα μαζεύουμε ιστορίες και σίγουρα κάποτε θα έρθει η ώρα να τις λέμε κι εμείς σαν ηλικιωμένοι. Όπως έκανα χθες με τα παιδιά στα Γεωργουλεϊκα που καθώς καθάρισαν από τα βάτα γινόμαστε και η πιο συμμαζεμένη γειτονιά τους αλλά και με αυτό τον τρόπο απομακρύνουμε τον κίνδυνο μιας πυρκαγιάς το καλοκαίρι. Αν το έκαναν και κάποιοι γείτονες ακόμη, ούτε καν θα μας ανησυχούσε μια τέτοια περίπτωση...

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 22042020