ΠΩΣ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Το αυγουστιάτικο φεγγάρι φούσκωνε χθες το βράδυ να γίνει πανσέληνος απόψε και στο όνειρό μου ήρθαν λιμάνια και ταξίδια από άλλες, πιο εύκολες εποχές. Πριν σαράντα σχεδόν χρόνια σαν σήμερα ήμουν στον Πειραιά είδα και περίμενα πότε θα ανοίξει ο καταπέλτης της «Δημητρούλας» να φύγουμε για Κουφονήσια. Πόσοι χωράγαμε σ’ εκείνο το ιστορικό πλοίο του αείμνηστου Αγγούδημου δεν θυμάμαι, ούτε αν έπιανε τα λιμάνια των Κυκλάδων την ώρα που αναφέρονταν, ούτε πως μύριζε το σαλόνι και το κατάστρωμα. Θυμάμαι όμως πως όσες ώρες και αν κρατούσε το ταξίδι με το «Δημητρούλα», το «Ρομίλντα», το «Μιλένα», το «Ανθή – Μαρία», το «Ροδάνθη» δεν είχε καμιά απολύτως σημασία γιατί απλά ήταν μια άλλη εποχή η οποία πέρασε ανεπιστρεπτί στη χώρα της νοσταλγίας. Δεν θα σχολιάσω πως ταξιδεύουμε σήμερα αλλά δεν μπορώ να μην πω πως με αυτά τα πλοία προλάβαμε να γνωρίσουμε τις Κυκλάδες και το Αιγαίο όταν ήταν ακόμη ένα όνειρο και λυπάμαι γιατί έτσι που ήρθαν τα πράγματα, στο εξής μόνο έτσι θα το αναφέρουμε…

ΥΓ. Οι ωριμότεροι θα έχουν να πουν για άλλα ιστορικά πλοία τα οποία η γενιά μου δεν τα πρόλαβε αλλά και γι’ αυτά όλο και κάποιοι υπάρχουν που να τα νοσταλγούν μαζί με τα μεταπολεμικά χρόνια που το ταξίδι στις Κυκλάδες ήταν μια άλλου είδους περιπέτεια.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 03082020