Η συνέχεια μιας ομάδας ανθρώπων, από την πρώιμη ιστορία μέχρι την στιγμή που δημιουργήθηκε η οικογένεια, η πατριά (φατριά), η κοινότητα και η κοινωνία αργότερα στηρίζονταν πάνω στην εμπειρία που αποκτούσε κάθε γενιά και ο τρόπος που την παρέδιδε στην επόμενη – αθροιζόμενη δε αυτή έφτασε ως τις ημέρες και καλείται πολιτισμός, τους καρπούς του οποίοι γεύονται, υποτίθεται και απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι.
Στην εξέλιξη του πολιτισμού, αναμφίβολα έπαιξαν σημαντικό ρόλο ορισμένα άτομα που χάρη στην παρατηρητικότητά τους, την έμπνευση και το ανήσυχο πνεύμα έκαναν κάποια βήματα παραπάνω από τους άλλους. Έτσι περπάτησε η ανθρωπότητα και σιγά – σιγά εξελίχθηκαν οι κοινότητες, τα βασίλεια, οι πόλεις, οι πολιτείες και φτάσαμε στα κράτη. Στην πορεία αυτή, ιδιαίτερο ρόλο είχαν οι πιο δημιουργικοί, στα έργα και στο πνεύμα και οι οποίοι σε διαδοχικές φάσεις και διάφορους τρόπους, απέκτησαν εξουσία πράγμα που δεν το έβλεπαν όλοι με καλό μάτι αλλά στο τέλος συμφώνησαν σε ένα σχεδόν αποδεκτό τρόπο άσκησής της, με την ελπίδα ότι αυτή δεν θα ασκείται σε βάρος και υπό κρίση του κοινωνικού συνόλου για την ανεπάρκεια και όποιες ατασθαλίες προκύψουν.
Να έρθουμε στην επικαιρότητα, αυτοί που έχουν την ευθύνη για τον τρόπο της αντιμετώπισης του χειμερινού καιρικού φαινομένου που τόσο χαριτωμένα ονόμασαν «Ελπίδα» και οι οποίοι μάλιστα πληρώνονται από το δημόσιο ταμείο, έπρεπε να έχουν ετοιμαστεί με τρόπο τέτοιο που κανένας πολίτης, σε οποιοδήποτε σημείο της χώρας να μην νιώσει ανασφαλής ή κινδυνεύσει από τις επιπτώσεις. Τα μέσα που τους διέθετε ο πολιτισμός (μετεωρολογικές προβλέψεις, ειδικά μηχανήματα, ψηφιακή διακυβέρνηση και πληρωφόρηση, Μέσα Ενημέρωσης, σιτιζόμενες από το Κράτος ομάδες «ευαίσθητων» πολιτών και πλείστα άλλα πληρωμένα από το κράτος συστήματα) ήταν επαρκή.
Τίποτα ή μάλλον ελάχιστα απ’ αυτά λειτούργησαν όπως πρέπει και θέμα έχει προκαλέσει δημόσια αγανάκτηση η οποία εκφράζεται και εκτονώνεται μόνο στα κοινωνικά δίκτυα. Έτσι έγινε και με τις πυρκαγιές το περασμένο καλοκαίρι, έτσι έγινε και με τις πλημμύρες. Τα κακά φαινόμενα, αποδόθηκαν στην αμφισβητούμενη κλιματική αλλαγή και όλοι, διαμαρτυρόμενοι και υπεύθυνοι ησύχασαν. Οι εξάρσεις αυτές του κλίματος, παρά τις παρατηρήσεις των ειδικών επιστημόνων ότι στους αιώνες που προηγήθηκαν πάντα κάτι απρόοπτο συνέβαινε, έγιναν το άλλοθι για την ανικανότητα των υπευθύνων –για τη ζωή μας, την περιουσία μας και τη συνέχειά μας. Ένα άλλοθι που τείνει να γίνει ακράδαντο καθώς γύρω από στην «κλιματική αλλαγή» τρέχει και όλο το χρήμα του πλανήτη. Έτσι εύκολα μπορούν να δοθούν κάποιες αποζημιώσεις για να μην ξεσηκωθεί ο κόσμος, να κλείσουν στόματα, να πληρωθούν ομάδες προπαγανδιστών ενώ σχεδιάζονται έργα που υποτίθεται θα αποτρέψουν μια επόμενη καταστροφή και θα κοστίζουν πολλαπλάσια.
Όλα κοστίζουν και όλα πληρώνονται από κοινού. Εκείνο που θα κόστιζε λιγότερο σε χρήμα και πολύ περισσότερο σε προθέσεις, είναι η προσπάθεια να μάθει ο κόσμος από την αρχή πως είναι να ζει αρμονικά και να φοβάται την φύση όταν πρέπει. Να ξέρει δηλαδή, μια και χάθηκε η πολύτιμη εμπειρία των προηγούμενων γενεών ή να έχει εγγυήσεις από το πλήθος των ειδικών για το πώς και που θα χτίσει το σπίτι του. Πως θα πάει και θα γυρίσει στη δουλειά του ασφαλής και το ίδιο να αισθάνεται και για τα παιδιά του. Που και σε ποιόν γιατρό θα πάει και τι θα κάνει όταν αντιληφθεί ότι κινδυνεύει από κάποιο λόγο.
Για όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμη περισσότερο, ο κόσμος έχει επιλέξει και έχει δώσει εξουσία και καλούς μισθούς σε μια σειρά ανθρώπων που κακά τα ψέματα, δεν διακρίνονται όλοι για την ακεραιότητα του χαρακτήρα τους και οι προθέσεις τους δεν είναι οι αρμόζουσες. Βρίθει η καθημερινή ειδησιογραφία από τέτοιες περιπτώσεις, σε βαθμό μάλιστα που ο ανίσχυρος πολίτης αντιλαμβάνεται πως όλοι αυτοί αποτελούν μια συντεχνία και τον απελπίζει η ιδέα πως δεν έχει ποιον να επιλέξει για να νιώθει καλύτερα. Η απελπισία τον αδρανοποιεί, του κόβει τα πόδια, του θολώνει το βλέμμα και την διάθεση.
Η «Ελπίδα» έφερε πάλι στην επικαιρότητα τον ατέλειωτο διάλογο για τις ευθύνες του κράτους και τον τρόπο που διαχειρίζεται τις όποιες κρίσεις και η κριτική είναι απογοητευτική. Σαφώς και υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά απ’ αυτή την περίπτωση ας κρατήσουμε προς το παρών την προσωπική ευθύνη η οποία πιστεύω πως θα μας οδηγήσει, όταν έρθει η ώρα να επιλέξουμε και αυτούς που θέλουμε να νοιάζονται για τη ζωή μας.
Για να αποδεχτούμε όμως την προσωπική ευθύνη, πρέπει πρώτα απ’ όλα να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε πια καθόλου πείρα ζωής και ότι ξεχάσαμε τον τρόπο που αυτή περνούσε από την μια γενιά στην άλλη. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο, αυτή την πολύτιμη, μοναδική αίσθηση που απέκτησε ο άνθρωπος στη διάρκεια δεκάδων αιώνων πάνω στη γη απαξιώθηκε από την στιγμή που δόθηκε να την διαχειριστούν οι λογής λίγοι και λιγοστοί της κάθε εξουσίας. Για να την ξαναβρούμε, γιατί χωρίς αυτή δεν πρόκειται ούτε να πάμε παρακάτω, ούτε και τα πράγματα να βλέπουμε καθαρά δεν απαιτείται παρά να κοιτάξουμε λίγο πίσω μας και αν το πιστέψουμε, θα μπορέσουμε θα διδαχτούμε και θα μπορέσουμε να να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το οφείλουμε στην γενιά μας και στις επόμενες που θα ακολουθήσουν γιατί αλλιώς κάποια δεν θα μπορέσει να προχωρήσει παρακάτω.
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25012022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου