ΜΙΑ… ΑΓΓΑΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑΡΟ

 

Η Ειρήνη Θηραίου και ο Μικές Κατσοτούρχης το 2000 έριξαν άγκυρα ζωής στη μέση του Αιγαίου Πελάγους και ζωντάνεψαν ένα ξεχασμένο νησί. O Μικές πέθανε το 2013 και έκτοτε η Ειρήνη είναι η μόνη κάτοικος σε αυτό το ξεχασμένο νησί στη μέση του Αιγαίου. 

Όποιος έχει πάει στην Κίναρο θα είχε δει τα παλιά, αχρονολόγητα κτίρια που λες ότι τα γέννησε ο ίδιος ο τόπος να δίνουν το πρέπον νόημα στο τοπίο και να αφηγούνται με τον τρόπο τους ιστορίες από γενιές ανθρώπων που έζησαν εκεί. Σε ένα απ’ αυτά έμεινε η Ρηνιώ Θηραίου με τον άντρα της Μικέ Κατσοτούρχη (+2013) που γνώρισα σε ένα προσκύνημα εκεί το 2008 και το οποίο ασφαλώς και ήθελε κάποια συντήρηση.  Μια γυναίκα μόνη εκεί δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα ενώ ή μεταφορά των υλικών είναι πολύ δύσκολη και δαπανηρή. Γι’ αυτό και οι παλιοί ότι έχτισαν το έκαναν με πέτρες, ασβέστη και χώμα από το νησί, πράγμα που εξυπηρετούσε και άλλους λόγους της επιβίωσης τους στην Κίναρο.

 Κάποια χρόνια πριν με πρωτοβουλία του το Επαρχείου Καλύμνου (από εκεί κατάγονταν ο άντρας της Ειρήνης Μικές Κατσοτούρχης) φρόντισε και με προσεγμένες παρεμβάσεις βελτίωσε τις συνθήκες διαβίωσης του ζευγαριού σε αυτό το απομονωμένο νησί. Όποιος πήγαινε εκεί πράγματι χαίρονταν τα έργα. Τώρα διαβάζουμε, πήγε μονάδα του στρατού να κάνει κάποια έργα συντήρησης και άφησε πίσω της ένα παράπηγμα σαν αυτά που φτιάχνουν για να στεγάσουν πληγέντες καταστροφών και πρόσφυγες. Σαν αγγαρεία…

 Δεν λέω ότι δεν θα έπρεπε να υπάρξει μέριμνα για το σπίτι της Ρηνιώς, αλλά αυτό είναι το τελευταίο και γίνεται με την ευκολία και το θάρρος που τους έδωσαν διάφορα γεγονότα που σχετίζονται με την άμυνα του Αιγαίου να θυμούνται αυτή τη γενναία γυναίκα που ζει μόνη στη μέση στο Αιγαίο πέλαγος. Όλη η Κίναρος χρειάζεται φροντίδα και αυτό ας γίνει συνείδηση σε όλους  και ότι γίνεται, ας μην φαίνεται σαν αγγαρεία αλλά σαν μια τιμή στην τελευταία κάτοικο αυτού ακριτικού βράχου και των προγόνων της που το κράτησαν ζωντανό επί αιώνες. Όσοι προλάβαμε και γνωρίσαμε τον πατέρα της, τον αείμνηστο Γιώργη Θηραίο (+ 1997) και άλλους της γενιάς του, υποστηρίζουμε και προτείνουμε μια εκστρατεία για να μείνει κατοικημένη η Κίναρος και κάτι τέτοιο δεν θέλει μπαλώματα…

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι φωτογραφίες από την αγγαρεία του στρατού, από διάφορες ιστοσελίδες και η πηγή τους μάλλον είναι από το ίδιο το συνεργείο που πήγε να κάνει έργα στην Κίναρο.

ΑΘΗΝΑ, 25022022